"Kocie Mojo" - Jackson Galaxy

Właściciele kotów ręka w górę! Wiem, że wszyscy kochacie swoje mruczki i opiekujecie się nimi najlepiej jak potraficie. Ale czy Wasze koty są naprawdę szczęśliwe? Czy na pewno właściwie interpretujecie ich zachowanie? Najbardziej znany koci behawiorysta na świecie, Jackson Galaxy, podejmuje się roli tłumacza pomiędzy nami a naszymi podopiecznymi. Rolę tę uzupełnia licznymi ciekawostkami i zabawnymi szczegółami kociego życia. Ale przede wszystkim uczy nas rozumieć koty i wskazuje drogę ku ich szczęściu.

Odkąd skończyłam 11 lat, towarzyszył mi kot. Pierwszy był Filip - charakterny i niepokorny dachowiec - który zeszłego lata ku rozpaczy całej rodziny przeniósł się do krainy wiecznych łowów w wieku 18 lat i 4 miesięcy. Teraz, już od 3 lat, jestem adopcyjną mamą Tofika - około 11-letniej w tej chwili znajdy, którą dostałam w pakiecie z moim chłopakiem gdy zamieszkaliśmy razem. Jak nietrudno się domyślić dziś w rolę modela wcielił się właśnie Tofik. I być może po jego znudzonej minie tego nie widać, ale fakt, że jego mamusia przeczytała książkę Pana Galaxy, zdecydowanie wpłynął na jego komfort życia.

Zacznijmy od tego, czego możemy się dowiedzieć z "Kociego Mojo". Książka ma naprawdę przemyślaną konstrukcję, jest logiczna i płynnie przechodzi przez kolejne tematy. Na początku możemy dowiedzieć się co nieco o historii kota jako gatunku, a także odnaleźć w naszych mruczkach pozostałości cech charakterystycznych dla kotów pierwotnych. Następnie omawiamy najróżniejsze kocie zachowania i potrzeby, kończymy zaś zestawem najpopularniejszych problemów i ich rozwiązaniami. Wszystko to tworzy naprawdę sensowną całość.

Styl tej książki jest lekki i zabawny. Jako, że jest to książka o kotach a nie fizyce kwantowej, nie musimy obawiać się trudnych terminów naukowych. Tutaj natykamy się na inny problem - wytłumaczenie jednemu gatunkowi jak myśli inny gatunek i dlaczego tak, a nie inaczej. I autor robi to koncertowo. Tekst jest podparty licznymi wykresami, schematami i zwyczajnymi zabawnymi grafikami, przez co lektura staje się bardziej zróżnicowana i ciekawsza. W samym tekście również często natykamy się na przemawiające do wyobraźni porównania oraz rozmaite anegdoty - wszystko to utrzymane w lekkim, pełnym humoru tonie.

Owa ziemia obiecana jest w naszym zasięgu, o ile tylko przyjmiemy naszą rolę kociego opiekuna i właściwą jej mantrę: nie chodzi o to, żeby być właścicielem, ale o to, żeby się opiekować.

Ale tutaj najważniejsza jest wiedza, którą przekazuje nam autor. I mogę z całą pewnością stwierdzić (a Tofik miauknąć na potwierdzenie), że jest to wiedza wartościowa. Po lekturze książki wprowadziłam w domu kilka zmian, które niewiele mnie kosztowały, a futrzakowi ewidentnie przypadły do gustu. Opowiem Wam o jednej. Otóż, jak zapewne nie wiecie ale zaraz się dowiecie, mam pakiet: kota i alergię na kota. Dlatego do tej pory kot miał wstęp do sypialni bardzo ograniczony, bo nie miałam ochoty całą noc kichać w okłaczonej pościeli. Jednak sypialnia to jedyne pomieszczenie z oknem na chodnik i ulicę (z salonu i kuchni widać tylko drzewa i odległą nitkę obwodnicy), Tofik więc zostając sam pozbawiony był kociej telewizji i okropnie się nudził. Dlatego postanowiłam zakupić narzutę na łóżko i otworzyć dla niego sypialnię. Teraz kot godzinami ogląda jak ludzie chodzą trzy piętra niżej, a i z narzutą się zaprzyjaźnił - sam środek łóżka stał się jego ulubionym miejscem do spania gdy nikogo nie ma w domu. Małym bonusem jest fakt, że na noc odkładam narzutę na półkę mniej więcej półtora metra nad ziemią, a wysokość + miękki kocyk = najlepsze legowisko ever. Dlatego oboje serdecznie Panu dziękujemy, Panie Galaxy!

Jednak książka ma też kilka drobnych minusów. Po pierwsze, uważam, że za dużo miejsca zostało poświęcone wprowadzaniu do domu nowego kota. Jest to sytuacja bardzo specyficzna, na którą decyduje się niewielki odsetek posiadaczy zwierząt, a omawiana była przez kilkadziesiąt stron. Z uwagi na problemy zdrowotne Tofika i konieczność karmienia go do końca życia karmą leczniczą, u mnie jest to sytuacja mało prawdopodobna i przyznam, ze nieco się nudziłam czytając te kilka rozdziałów.

Pamiętaj, izolatka służy kotu, nie tobie. Taka jest różnica między izolatką a kocim więzieniem. Pierwsze jest dla kota i ma mu pomóc odzyskać spokój. A drugie jest dla ciebie, żebyś nie zamordował mruczka.

Druga sprawa - lekka przesada. Ja jestem z tych, co uważają kota (i każde inne zwierzę) za członka rodziny. Ja nie jestem jego panią, ani tym bardziej właścicielką, ja jestem jego mamą. I naprawdę nie mam problemu z robieniem wielu rzeczy dla wygody kota - trzymaniem dwóch kuwet, pozwalaniem mu na spacery po biurku i szafkach, rozkładaniem koców dla wygody na parapetach i trzymaniem szkaradnej drapaczki w salonie, przy której trzeba zamiatać kawałki tektury co 1,5 godziny. Uważam, że naprawdę jestem w tej kwestii elastyczna i tolerancyjna. Ale nawet ja nie wyobrażam sobie robienia niektórych rzeczy, które postuluje autor w swojej książce. Wybaczcie, ale nie będę montowała na każdym wolnym kawałku ściany autostrad dla kota, a już tym bardziej nie będę trzymała kuwety w salonie! Co to w ogóle za pomysł? Zapraszam gości, siadamy na kanapie, popijamy wino a pół metra obok stoi kuweta? Przepraszam, Panie Galaxy, ale tutaj wyobraźnia poniosła Pana zdecydowanie za daleko.

Niemniej mimo tych dwóch punktów na minus, uważam tę książkę za pozycję obowiązkową dla każdego właściciela mruczącego czworonoga, któremu leży na sercu jego dobro. Nawet jeśli nie zamierzacie tak jak ja zmieniać panujących w domu zasad dla kociej wygody, to i tak powinniście poświęcić czas na lekturę by lepiej zrozumieć zachowanie swojego podopiecznego. Bo musicie mieć świadomość, że szczęśliwy kot to kot bezproblemowy - a kot bezproblemowy to szczęśliwy opiekun. Nie wiem czy "Kocie Mojo" zainteresuje osoby nie posiadające kota, ale wszystkim kociarzom gorąco polecam!

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.