"Droga do Achtoty" - Małgorzata Klunder

W odróżnieniu od pierwszej części sagi, która opisywała bez mała pół wieku, akcja „Drogi do Achtoty” zamyka się – przez czysty przypadek! – w dziewięciu miesiącach. Dzieci państwa Niziołków dorastają i dokonują niekiedy zaskakujących, a jednak w pełni świadomych wyborów. Ela przyjmuje oświadczyny Davida, syna Brendana ze Szkocji – odwiecznego przyjaciela rodziny Niziołków. W oczekiwaniu na ślub, dziewczyna z troską obserwuje swojego brata, Janka. Janek jest wikarym na poznańskich peryferiach. (Wydało się, czym zaskoczył rodzinę Janek!). Jego metody duszpasterskie są nadzwyczaj oryginalne. Proboszcz Janka, ksiądz Tadeusz Wieczorek, wspierając swojego pełnego pogody ducha i niekonwencjonalnych pomysłów podopiecznego, nieustannie drży, czy kolejny jego „wybryk” nie spowoduje sporego zamieszania. Janek, któremu kibicuje cała rodzina i przyjaciele, osiąga nadzwyczajne efekty swojej pracy na każdym obranym polu, trafiając do serca wszystkich zaangażowanych osób. Ale czy na pewno?

Powyższy opis pochodzi od wydawcy. Tak, po raz drugi od początku istnienia tego bloga zmuszona byłam sięgnąć po gotowy opis, bo... nie wiem o czym była ta książka. Ok, może jakbym się naprawdę wysiliła, to coś tam bym stworzyła. Ale wysiliłam się już wystarczająco próbując dokończyć lekturę za wszelką cenę, bo umówiłam się z wydawnictwem na rzetelną recenzję. A wierzcie mi, gdyby nie ta umowa, rzuciłabym książką o ścianę mniej więcej na 40 stronie. Być może pamiętacie jak chwaliłam pierwszy tom, że jest taki uroczy, ciepły, rodzinny, pełen miłości i w ogóle - i tylko psuje go pasywno-agresywna agitacja polityczna autorki. Mimo to wystawiłam ocenę 7/10 i byłam całkiem zadowolona z lektury. Tym razem otrzymaliśmy powieść która jest jedną wielką apoteozą kościoła katolickiego, a bohaterowie, których tak lubiłam, stali się jakimiś wynaturzonymi monstrami - tak idealnymi, że człowiek tylko czeka, żeby niczym w horrorze opadła wreszcie ta perfekcyjna maska i wylała się spod niej zgnilizna...

Punkt 1: Elka. Elka przyjęła zaręczyny (fakt, że zna gościa od dwóch tygodni nie wydaje się jej przeszkadzać) i postawiła sobie za punkt honoru obwieścić całemu światu, że nie zamierza uprawiać seksu przed ślubem. I ok, różne ludzie mają odchyły, niech seksu nie uprawia. Ale dlaczego, na brodę Merlina, dlaczego musi o tym mówić na co drugiej stronie? I to jeszcze tak jakby to było z jednej strony wielkie halo, bo taka jest wyjątkowa (to najwyraźniej jakaś cnota godna podziwu czy coś), a z drugiej no przecież to oczywiste i całkowicie normalne i należy się teatralnie zdziwić gdy ktoś sugeruje coś innego. I jeszcze - uwaga - jej rodzice robią za przyzwoitki i nie wychodzą z pokoju gdy narzeczony przyjeżdża w odwiedziny, bo przecież ich 20-letnia córka i jej 26-letni narzeczony muszą być pilnowani. Czy tylko mnie się wydaje, że to jest co najmniej dziwne? Do tego Elka w tym tomie na każdym kroku popisuje się taką głupotą, że jestem jej zachowaniem zbyt zażenowana, żeby rozwinąć tę myśl o konkretne przykłady.

Punkt 2: Ksiądz Janek. Janek stał się absolutnym ideałem. Zawsze wszystko robi perfekcyjnie, zawsze na wszystko ma odpowiedź, przyjaźni się z każdym, każdego potrafi przekonać merytorycznymi (hahahahahahaha) argumentami do swoich racji, wszyscy go kochają i w ogóle cud, miód i nawet Jezusek się może schować, bo Janek jest lepszy. Słuchajcie, na jego lekcje religii chodzą nawet ateiści, bo tak uwielbiają jak im opowiada o Bogu! No myślałam, że się posikam jak to czytałam, nie pamiętam tylko czy ze śmiechu czy ze złości. A ten merytoryczny argument, który przed chwilą wyśmiałam? Janeczek II Idealny miał nauki przedmałżeńskie i przekonał trzeźwo myślącą kobietę, sceptyczną wobec naturalnych metod zapobiegania ciąży, do ich stosowania argumentem, że - uwaga, bo to jest mistrzostwo - nawet jeżeli wpadną z partnerem, co jest bardzo prawdopodobne, i dziecko zniszczy jej karierę, którą właśnie rozkręca, to powinna się cieszyć, bo taka niespodzianka jak dziecko jest zawsze miła. Tutaj przez moment się zastanawiałam czy nie czytam przypadkiem jednak parodii albo satyry, bo wierzyć mi się nie chciało, że ktoś napisał coś takiego na poważnie.

Punkt 3: Kościół, kościół, kościół. Połowa tej książki ma miejsce w kościele. Wiecie już chyba doskonale, że jestem ateistką, więc nie jest niczym dziwnym, że jak przez mgłę pamiętam jak wygląda msza i żeby opisać o co mi chodzi w tym punkcie musiałam zgłębić temat z pomocą wujka Google. Otóż w niemal każdym rozdziale jest kilka-kilkanaście (!) stron wyglądających tak: ksiądz rozpoczął mszę śpiewem na wejście, przeprowadził wiernych przez znak krzyża i akt pokuty, wzruszył się podczas kyrie eleison, potem podczas pierwszego czytania stało się coś, więc szybko przeszliśmy przez psalm do drugiego czytania, potem nastąpiło kazanie, ale pod koniec ksiądz przypomniał sobie, że zapomniał o aklamacji, więc zaraz po modlitwie wiernych... No, chyba macie już pojęcie o co mi chodzi. Nie dość, że dla mnie to chińszczyzna, to do tego nudna jak flaki z olejem. Jeszcze, żeby to się zdarzyło raz, to ok. Ale to się zdarzało wciąż i wciąż i wciąż... Ten wszechobecny kościół był tak męczący, że nie mam już siły opisywać z jaką pogardą autorka traktuje inne wyznania, ani też jak idealizuje księży - oczywiście katolickich, bo wszyscy inni to zło wcielone.

Punkt 4: Pedofilia. I tu kończymy śmichy-chichy. Bo znalazłam w tym tomie fragment, który mnie zasmucił, rozwścieczył, zniesmaczył i sprawił, że już nigdy więcej nawet nie spojrzę w stronę książek autorki. Otóż, z tego co rozumiem, akcja rozgrywa się w czasach gdy zaczynały wypływać na światło dzienne afery pedofilskie w kościele. I wiecie jak reaguje Elka, a za nią cała rodzina? Odmawia oglądania w telewizji informacji na ten temat i rozmowy o nich. Udają, że sprawa nie istnieje, bo przecież najłatwiej zamieść pod dywan to, co niewygodne. A biedny Janek! Biedny Janek jest najbardziej poszkodowany przecież! Bo on, biedulka, musi się teraz pilnować, żeby nie przytulać dzieciaków, bo ktoś mógłby sobie o nim pomyśleć coś złego! Największa ofiara całej sytuacji! Dlatego powinniśmy przestać o tym wreszcie mówić, żeby Janeczek nie odczuwał dyskomfortu... Słuchajcie, opadły mi ręce, nogi, obie nerki, wątroba i śledziona. Nigdzie - NIGDZIE - autorka nie zrobiła nawet najdelikatniejszej aluzji do tego, jakoby zjawisko pedofilii w kościele było czymś złym. Nie, złe jest tylko mówienie o niej, bo cierpią w ten sposób tacy idealni księża jak Janek. Nie mam słów.

Myślę, że punkt 4 pozamiatał i nie trzeba już nic dodawać. Ocena jest, jaka jest, tylko i wyłącznie dzięki niezłemu warsztatowi autorki. To jedyna pozytywna rzecz w tej książce. Przykro mi, nie polecam.

Moja ocena: 3/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Replika.