"Mroczna Wieża" - Stephen King

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Wszystko potoczyło się w najgorszy możliwy sposób. Susannah, nareszcie rozdzielona z zamieszkującą jej umysł Mią, jest świadkiem narodzin potwornego Mordreda, dziecka-pająka, które w pierwszym odruchu pożera swoją matkę żywcem. Pere Callahan toczy nierówną walkę z wampirami - walkę, której nie może wygrać - by Jake mógł w tym czasie odnaleźć Susannah. Jednak drzwi między światami zatrzasnęły się po raz ostatni. Eddie i Roland rozpaczliwie próbują połączyć się z resztą swojego ka-tet zanim Mroczna Wieża runie, a czuwający nad opowieścią młody pisarz, Stephen King, umiera pozostawiając ją bez zakończenia. Czy może być jeszcze gorzej?
   

Jeśli nie czytaliście poprzednich tomów tej opowieści, opis powyżej z pewnością wydał Wam się jednym wielkim chaosem. W pewnym sensie tak jest, kończymy poprzednią część i zaczynamy tę - ostatnią - w momencie, gdy wszystko wali się w gruzy. Ale nie lękajcie się, albowiem ka prowadzi Rolanda i jego przyjaciół, prowadzi ich prosto do najwyższej możliwej oceny, jaką mogę przyznać książce. Bo ten tom to wszystko, co najlepsze w całej serii. I śmiem twierdzić, że to najlepsze, co wyszło spod pióra Pana Kinga, a mam na koncie już 16 jego książek, w tym największe bestsellery. Tak więc z największą przyjemnością zapraszam Was do literackiego stołu, gdzie delektować się dziś będziemy sporą porcją zachwytów nad "Mroczną Wieżą".

Jak to często bywa w przypadku serii, napisałam już o niej wystarczająco, żeby każdy wiedział o co chodzi, więc nie będę się powtarzać. Ogrom talentu pisarskiego Pana Kinga jest chyba jasny dla wszystkich i nie odmawiają mu go nawet Ci, którym jego książki się nie podobają. Powiedziałam, że ten tom to wszystko co najlepsze i tak jest w istocie. Poprzednie części miewały słabe strony - pierwsza nieco się wlokła i kulała pod względem akcji, bo biedny Roland szedł, i szedł, i szeeedł... i nie robił właściwie nic poza tym. Piąta część zniechęcała mnie nudnawą opowieścią nowego bohatera, którego nie polubiłam, i który kompletnie mnie nie interesował. Szóstej zarzucałam chaos i wciskanie do tej historii na siłę góry nowych pomysłów, które pasowały do całości jak wół do karety. Tej części nie mam czego wypomnieć. Wszystkie niedoskonałości poprzednich tomów zostały usunięte.

W "Mrocznej Wieży" czeka nas szybka akcja, zwariowane przygody, zaskakujące plot-twisty - creme de la creme całej serii. Pojawia się też napięcie, oczekiwanie, bo King jest mistrzem foreshadowingu i drażni się z czytelnikiem podsuwając mu tu i ówdzie zapowiedzi czegoś ważnego, na co biedak czeka później z szaleńczo walącym sercem, a gdy się doczeka, łapie się za głowę i nie wierzy w to, co czyta. Nasi bohaterowie osiągają w końcu pełen rozwój, są pełnymi wersjami samych siebie - kompletni, spójni, z mocnymi charakterami mającymi logiczne korzenie w ich historiach. Ale najbardziej podobał mi się jeden malutki smaczek - jak King z charakterystycznym dla siebie sarkazmem punktuje rozmaite grzeszki pisarzy, chociażby zabieg "deus ex machina", i sam wrzuca go do swojej powieści z teatralną przesadą i bezczelnym uśmieszkiem. Małe arcydzieło.

Podczas czytania "Dallas '63" zaliczyłam małego mindfucka, gdy główny bohater przyplątał się do Derry i spotkał Bev i Richiego, którzy opowiedzieli mu o tajemniczych zabójstwach. Dla niezorientowanych Bev i Richie to bohaterowie "To", które dzieje się w Derry i opowiada - tak - o tajemniczych zabójstwach dokonanych przez szalonego klauna. Teraz zrozumiałam i zachwyciłam się tym, jak King łączy ze sobą swoje książki, a ich punktem centralnym jest właśnie cykl o Mrocznej Wieży. To tutaj znajdziemy najwięcej odniesień do innych jego dzieł: mamy tu wymarłe miasto po pandemii z "Bastionu", mamy historię z "Miasteczka Salem", mamy pająka z "To", mamy wspomnianą "Bezsenność", w której nic nie znaczący chłopczyk w pozornie nic nie znaczącej scenie narysował wieżę i postać z rewolwerami, którą nazwał Roland. Mamy tak wiele innych odniesień, że z pewnością nie wyłapałam ich wszystkich, ale każde z wyłapanych sprawiało mi wielką radochę.

No i zakończenie. Plot-twist stulecia. Mówią, że King nie umie pisać zakończeń. Czasem faktycznie tak jest (patrz: "Bastion"), ale tutaj... tutaj to zakończenie jest najlepsze z możliwych. A raczej z niemożliwych, bo choćbym myślała 1000 lat, nie wymyśliłabym czegoś tak genialnego. A co najlepsze, autor robi nas w konia. Już myślimy, że po ptokach, że znowu zakończenie wypadnie słabo, że jak to, tak szybko? I wtedy dzieje się COŚ TAKIEGO. Nie powiem nic więcej. To trzeba przeczytać samemu.

Nie dziwię się, że sam King mówi, że ta seria to jego magnum opus. Jest genialna. Nie wszystkie tomy zasługują na najwyższą ocenę, ale ten, o którym mówimy dziś, zasługuje jak żaden inny. To była świetna przygoda, która kompletnie zmieniła moje postrzeganie autora i sprawiła, że moja niechęć do niego zmieniła się bezwarunkową miłość. Nie mam nic więcej do dodania. Jeśli fantastyka nie jest gatunkiem, który omijacie szerokim łukiem, jeśli darzycie ją chociaż odrobiną sympatii, koniecznie musicie przeczytać "Mroczną Wieżę". Koniecznie. Polecam z całego serca.

Moja ocena: 10/10