Książka vs Film: "365 Dni" - Blanka Lipińska

Z pewnością wiecie, że niedawno, ogarnięta chwilowym szaleństwem, przeczytałam "365 Dni" autorstwa Blanki Lipińskiej. Być może wiecie również, że oceniłam tę książkę jako badziewie powodujące trwałe uszkodzenia mózgu, a jedyną rzeczą, jaka mi się podobała, była scena, w której Massimo wyleczył Laurę z ataku paniki minetą (od lat cierpię na ataki paniki i nie wierzę, żeby to zadziałało, ale z przyjemnością wypróbuję ten sposób przy najbliższej okazji). Tak czy inaczej, skoro przebrnęłam już przez książkę, pomyślałam, że równie dobrze mogę poświęcić te dwie godziny i zobaczyć jego głośną ekranizację. W końcu nawet jeśli będzie do kitu, to chociaż sobie pooglądam umięśnione klaty przystojnych mężczyzn, nie? No więc oglądnęłam i przybywam dziś, żeby jeszcze trochę się nad tą historią popastwić. Miejmy tę opowieść już z głowy i zajmijmy się czymś na poziomie...

Uwaga: wpis zawiera spojlery z książki i filmu!

Fabuła

Laura Biel ma wszystko, czego potrzeba do szczęścia - zgodny związek, dobrą posadę, urodę i wspaniałe ciało. Wraz z partnerem i znajomymi wyjeżdża na wakacje do Włoch, gdzie kilka razy natyka się na tajemniczego, zabójczo przystojnego i bajecznie bogatego mężczyznę. Zagadkowy Włoch okazuje się głową rodziny mafijnej, Laura zaś wygląda jak kobieta, która od lat nawiedza jego sny. Don Massimo jest człowiekiem, który zawsze dostaje to, czego chce, bez większego zastanowienia porywa więc Laurę. Obiecuje zwrócić jej wolność po 365 dniach, jednak przez ten czas zamierza robić wszystko, by kobieta go pokochała...

Adaptacja

Adaptacja nosi ten sam tytuł co powieść. Jest to świeżynka, premierę miała 7 lutego 2020 roku. Niedługo potem, w związku z zamknięciem kin z powodu koronawirusa, film został udostępniony na platformie Netflix. Blanka Lipińska czuwała nad całym projektem i osobiście udzielała rad reżyserce oraz aktorom. W rolach głównych występują nieznani wcześniej szerszej publiczności Anna-Maria Sieklucka i Michele Morrone.

Jeśli chodzi o moje odczucia odnośnie samego filmu... był równie zły jak książka. Niewiele było w nim akcji, dużo zaś przydługich scen nie mających większego wpływu na fabułę. Sceny erotyczne były rozciągnięte do granic możliwości, a przez to nieco nudne. Gra aktorska bardzo przeciętna, chociaż muszę przyznać, że główna aktorka potrafi pracować twarzą, nawet jeśli z resztą ciała nie idzie jej aż tak dobrze. Jednak moim największym zarzutem wobec filmu jest kiepskie, żeby nie powiedzieć: tragiczne, przedstawienie całej historii. Już wyjaśniam. Otóż, gdybym nie czytała książki, nie byłabym w stanie się połapać o co chodzi. Film niczego nie tłumaczy. Nie dowiadujemy się kim właściwie jest Anna i czemu zerwanie z nią to taki zły pomysł, nikt nam nie tłumaczy co się stało gdy Laura została odesłana do Warszawy, nagle pojawia się jakiś ślub i nie wiadomo czyj i o co w ogóle chodzi. Nic nie wiemy, robi się jeden wielki chaos. Odniosłam wrażenie, że dla całej ekipy sceny seksu były ważniejsze niż spójność fabuły. Owszem, tak czasem bywa - problem w tym, że jedynie na PornHubie. Od filmu, który aspiruje do miana poważnej produkcji wyświetlanej w kinach oczekuję, że przynajmniej będzie w stanie sensownie opowiedzieć jakąś historię. Ten zdecydowanie temu zadaniu nie podobał.

Książka vs film

Pierwsza różnica, jaka rzuciła mi się w oczy, to zachowanie Laury - i film jest pod tym względem zdecydowanym zwycięzcą. Książkowej Laurze zarzucałam, że nie może się zdecydować czy jest zazdrosna czy nie chce znać Massima, że zachowuje się totalnie nielogicznie a jej charakter jest niespójny. W filmie wypadło to lepiej, jej zachowanie było zdecydowanie bardziej odpowiednie do sytuacji, w jakiej się znalazła i nie tak chaotycznie jak w książce. Filmowa Laura niemal dawała się lubić.

Druga rzecz, gdzie film również wypadł na plus - nie zajmowaliśmy się aż tak bardzo ciuchami Laury i jej wyglądem. Prawda, zdarzyła nam się już nawet nie krypto- ale zwyczajna, bezczelna reklama sklepu z luksusowymi markami ubrań, ale oszczędzone nam zostało oglądanie metek na każdych majtkach Laury.

W filmie pojawiła się też postać, której nie przypominam sobie z książki - Marco, który wydaje się doradcą, tudzież najlepszym przyjacielem Massima. W zamian za to w filmie nie pojawia się ważna postać z przeszłości Laury - jej były partner, którego powinniśmy byli spotkać na wspomnianym wcześniej weselu.

Największą jednak różnicą jest zakończenie. I uwaga, bo tutaj duży spojler. Książka kończy się sceną pościgu, gdy Laura cudem unika śmierci z rąk wrogiej rodziny mafijnej i mówi Massimowi, że jest w ciąży. Film zaś kończy się gdy samochód Laury znika w tunelu i nie wyłania się po drugiej stronie, Massimo zaś, który właśnie z nią rozmawiał, nagle traci połączenie. W tym momencie Marco wpada z informacją, że dostali cynk, że ktoś zamierza zabić Laurę i ostatnią sceną jest rozpaczający Massimo, który nie zdążył się dowiedzieć, że zostanie ojcem. Trochę słabo ta ostatnia scena wypadła i niestety dość jasno wskazuje ona, że wkrótce doczekamy się kolejnego filmu.

Zwycięzca

Ciężko jest wyłonić zwycięzcę w pojedynku złej książki z równie złą ekranizacją. W filmie bohaterowie byli bardziej spójni, ale książka lepiej tłumaczyła i rozwijała część wątków. Obawiam się, że nie potrafię wybrać lepszej wersji. Obie były złe i żadnej z nich nie mogłabym nikomu polecić. I tylko cieszę się, że obie rzeczy już za mną.

Moją recenzję "365 Dni" znajdziecie tutaj.