"365 Dni" - Blanka Lipińska

Laura Biel ma wszystko, czego potrzeba do szczęścia - zgodny związek, dobrą posadę, urodę i wspaniałe ciało. Wraz z partnerem i znajomymi wyjeżdża na wakacje do Włoch, gdzie kilka razy natyka się na tajemniczego, zabójczo przystojnego i bajecznie bogatego mężczyznę. Zagadkowy Włoch okazuje się głową rodziny mafijnej, Laura zaś wygląda jak kobieta, która od lat nawiedza jego sny. Don Massimo jest człowiekiem, który zawsze dostaje to, czego chce, bez większego zastanowienia porywa więc Laurę. Obiecuje zwrócić jej wolność po 365 dniach, jednak przez ten czas zamierza robić wszystko, by kobieta go pokochała...

Kochani, wiem. Widzę oczyma duszy mojej wyobraźni Wasze zaskoczone miny. To długa historia. Kiedyś, w momencie chwilowego zaćmienia umysłu wymyśliłam, że zamieszczę na blogu cykl recenzji najbardziej badziewnych bestsellerów. Dodałam wtedy na półkę w Legimi "365 Dni" i "50 Twarzy Greya". Prawdę mówiąc szybko o tym zapomniałam. Minęło parę miesięcy i rozpoczął się Magiczny Maraton Czytelniczy u Book Roast, mojej ulubionej booktuberki. Jednym z wyzwań maratonu był wybór książki poprzez generator liczb losowych. Pomyślałam, że wylosuję coś z puli zapisanych audiobooków, żeby mieć czego słuchać w drodze do pracy... i jak na złość wylosowałam tę właśnie książkę. Stwierdziłam "nie ma bata" i wylosowałam raz jeszcze, ale gryzło mnie to, że złamałam reguły i w końcu postanowiłam zmierzyć się z pozycją, którą wskazał mi los za pierwszym razem. I tak właśnie wysłuchałam "365 Dni".

Od początku nastawiałam się na audiobooka, bo nie było takiej możliwości, żebym usiadła z tą książką na kanapie i poświęciła jej 10 godzin mojego czasu - nie miałam co do tego złudzeń nawet podczas wspomnianego chwilowego zaćmienia umysłu. Tak więc słuchałam sobie w drodze do pracy, ciesząc się okazją do złapania chociaż odrobiny słońca, i grając w Pokemony na Switchu - i tylko dzięki temu zdołałam przez nią przebrnąć. Bo to było po prostu złe.

Od czego zacząć? Może od bohaterów. Nie mają ani krzty charakteru, jedyne co można o nich powiedzieć, to że Massimo jest wiecznie wkurwiony i napalony a Laura wiecznie głupia i napalona. Są totalnie niespójni, ich zachowanie zależy od widzi-mi-się autorki, a nie od zestawu cech charakteru, które powinny zostać przypisane każdemu z nich. W kilka sekund przechodzą od "nienawidzę cię" do "jestem zazdrosna" i w powrotem - jak Laura, która robi Massimo awanturę, że zamówił sobie dziwkę, bo ona odmówiła seksu krzycząc, że nie chce go znać. Massimo z kolei potrafi się teleportować. Nigdy go nie ma kiedy Laura chce z nim porozmawiać, zawsze wtedy jest na drugim końcu kraju, ale gdy tylko jego ukochana się potknie, on magicznie materializuje się tuż obok i czeka by ją złapać.

Akcja... akcja opiera się na schemacie "alkohol - seks - kłótnia" i tak w kółko przez całą książkę. Czasem pojawi się jakaś tandetna drama rodem z telenoweli brazylijskiej. Ważnym wypełniaczem jest litania do boga mody - bo przecież oczywiście musimy poznać dokładny wygląd i markę każdej części garderoby, jaką zakłada na siebie Laura. Nawet majtek. Wiecie co? Chyba nie chce mi się nawet o tym pisać.

Jednak tym, co raziło mnie najbardziej, jest brak jakiejkolwiek logiki i chociaż śladowych ilości pomyślunku. Na przykład: Laura ma wadę serca, która pojawia się i znika kiedy ma ochotę. Jest obecna gdy Laura się denerwuje, bo była świadkiem morderstwa, i trzeba jej podawać leki ratujące życie - ale siedzi grzecznie i cichutko gdy zaczyna chlać od 8 rano i upija się w trupa przez tydzień pod rząd oraz gdy wpada w histerię, bo panicznie boi się latać. Ale nie lękajcie się, bo oto Massimo robi jej minetę i lęk przed lataniem odchodzi w niebyt! Ja cierpię na arytmię i z doświadczenia mówię Wam, że to tak nie działa, chociaż przyznaję, że sposób Massimo na problemy z sercem brzmi kusząco i chciałabym, żeby był skuteczny... Takich bzdurnych rzeczy jest mnóstwo - mama Laury ze zdolnościami telepatycznymi, mafia zachowująca się jak dzieci w przedszkolu, Laura odmawiająca przyjęcia drogiego zegarka po tym jak bez mrugnięcia okiem zgarnęła od Massima ciuchy za kilka milionów, ogromne potrójne (!) dildo mieszczące się w kieszeni kusego, seksownego szlafroczka. Nic się tu kupy nie trzyma.
   

O książce mogę powiedzieć dwie relatywnie pozytywne rzeczy: sceny seksu nie zostały zjebane, są całkiem niezłe, i warsztat autorki nie jest najgorszy - powiedziałabym, że poziom liceum, a wierzcie mi, czytałam ładnych kilka powieści na poziomie podstawówki. Tyle.

A teraz chcę jeden akapit napisać całkiem na poważnie. Wiele osób zarzuca tej książce gloryfikację gwałtu i promowanie przemocy. Po pierwsze, żeby być całkowicie szczerą zarówno wobec Was, jak i samej książki, muszę powiedzieć, że nie zawiera ona scen gwałtu - wszystko, co się dzieje, dzieje się za obopólną zgodą Laury i Massimo, oboje także czerpią z tego przyjemność. Wiem, że chodzą po świecie takie świętojebliwe jednostki, które nie odróżniają gwałtu od dominacji i oburza ich sam akt uprawiania miłości w inny sposób niż po misjonarsku i przy zgaszonym świetle, więc zabraniają go nie tylko sobie, ale też wszystkim innym, jednak mam szczerą nadzieję, że są oni gatunkiem wymierającym. Owszem, dzieje się kilka innych rzeczy, których nie popieram, jak chociażby porwanie, czy coś, co Massimo robi na tyle późno w książce, że nie napiszę o tym, bo to duży spojler, a na tym blogu spojlerów nie lubimy. Ale to się dzieje w książce. Książce, która jest fikcją literacką. Czy kryminały zachęcają do morderstw? Czy książki dla dzieci, w których młodzi bohaterowie uciekają z domu by wyruszyć na fantastyczną wyprawę zachęcają do nieposłuszeństwa? Zluzujmy poślady. Nie obrzucajmy gównem książki tylko dlatego, że mówi o seksie. To nie średniowiecze, to XXI wiek. Seks nie jest zbrodnią, seks jest pięknym aktem miłości dwojga ludzi, niezależnie od ich płci. Chciałabym, żebyśmy to wszyscy wreszcie zrozumieli.

A teraz podsumowanie. To jest typowa książka na odmóżdżenie - rozumiane jako proces, w trakcie którego czytelnikowi mózg się lasuje i następują nieodwracalne szkody w połączeniach neuronowych. Literatura najniższych lotów dla niespełnionych seksualnie. Myślę, że nic więcej nie trzeba mówić. Nie polecam.

Moja ocena: 2/10