"Powódź" - Paweł Fleszar

Pewnej nocy z okien jednego z krakowskich bloków skacze młody mężczyzna, Jakub. Zostawia po sobie pożegnalny list oraz zdjęcie pięknej dziewczyny. Jego dawny przyjaciel, Kris, zawodowy żołnierz, przyjeżdża do Krakowa, rozwikłać zagadkę śmierci Jakuba. Szybko okazuje się, że za samobójstwem jego przyjaciela kryje się o wiele więcej niż przypuszczał. Kris, z pomocą dwójki wygadanych nastolatków, usiłuje odszukać dziewczynę ze zdjęcia i nieświadomie wplątuje się w aferę, która go przerasta. Tymczasem Kraków mierzy się z największą powodzą od dziesięcioleci, a los miasta wisi na włosku...

 

 

Chciałam przeczytać tę książkę odkąd usłyszałam o niej po raz pierwszy. Niewiele autorów umieszcza akcję swoich powieści w moim mieście, więc za każdym razem, gdy tak się dzieje, chętnie sięgam po ich dzieła. Z jednej strony zawsze bardzo się cieszę na możliwość śledzenia kroków bohaterów, którzy przemierzają ulice, którymi ja poruszam się na co dzień, z drugiej jednak zawsze boję się czy autor aby na pewno wie co robi i czy przedstawi moje miasto takim, jakie jest w istocie. Podobne nadzieje i obawy miałam i w tym przypadku, jednak szybko okazało się, że Pan Fleszar jeśli nie jest rodowitym Krakowianinem (nie mogłam znaleźć tej informacji w internecie), to z pewnością zna to miasto jak własną kieszeń. Jedynie typowa krakowska gwara nieco się tu rozjechała, co - jeśli autor rzeczywiście jest Krakowianinem - składam na karb jego pracy dziennikarskiej, w której musiał się niestety gwary pozbyć. Dlatego nie zamierzam się czepiać.

Powieść ma bardzo ciekawą konstrukcję - każdy rozdział zaczyna się kilkoma wycinkami z gazet, które przedstawiają aktualną sytuację powodziową w mieście lub zapewniają nam dawkę wiedzy przydatnej w dalszej części lektury. Po tych kilku wycinkach wracamy do Krisa, naszego głównego bohatera, którego szczerze przyznaję bardzo polubiłam. To nie tak, że jest jakimś superkomandosem i wszystko przychodzi mu z łatwością. Kris ma najlepsze lata już za sobą a w talii zaczyna mu się rodzić męski brzuszek. Jest ludzki, rzeczywisty. Lubimy takich bohaterów. Chciałabym to samo powiedzieć o jego nastoletnich pomocnikach, ale nie mogę. Nie znaczy to jednak, że uważam ich za złe postacie. Po prostu chciałabym, żeby byli tak dopracowani jak Kris.

Akcja toczy się szybko i wiedzie nas pewnie przez przyjemnie skomplikowaną intrygę. Bardzo podobały mi się odniesienia do Indian (wybaczcie, ale nie wskaże konkretnego plemienia bo zwyczajnie zapomniałam) - to był fajny, oryginalny dodatek. A z ilości informacji, jakie dostajemy (spokojnie, w bardzo przystępnej formie) widać wyraźnie, że Pan Fleszar wykonał naprawdę ogromną pracę zbierając materiały do swojej książki i porządnie zgłębił temat, który postanowił poruszyć. Za to wielkie brawa. Na tym blogu nie lubimy badawczego lenistwa prowadzącego do opowiadania bujd. Styl pisania autor ma bardzo przyjemny. Nie za prosty, nie zbyt skomplikowany. Czyta się to łatwo a jednocześnie dobrze pasuje do klimatu książki. Jedyne, czego mogłabym się przyczepić, to zbyt kwiecisty, poetycki język fikcyjnych wycinków z gazet. Ja, zaledwie absolwentka klasy dziennikarskiej i fakultetów tematycznych, nie śmiałabym mówić zawodowemu dziennikarzowi jak się pisze tego typu teksty, jednak muszę powiedzieć, że w życiu nie widziałam artykułu napisanego tak typowo "powieściowym" językiem.

Mój właściwie jedyny poważny zarzut pod adresem tej książki to nastoletni pomocnicy Krisa. Rozumiem zamysł autora, że miało być inaczej, ciekawie, oryginalnie, ale nie potrafię sobie wyobrazić, że w realnym świecie były żołnierz wciąga w taką kabałę na dobrą sprawę wciąż jeszcze dzieci. Że traktuje je tak poważnie. Że pozwala im robić takie rzeczy. Dla mnie to było kompletnie niewiarygodne. Ja lubię jak jest niewiarygodnie i nie do pomyślenia - ale w fantastyce. Nie lubię za to fantastyki w moich kryminałach. Nie przeszkadzało mi to na tyle, żeby zepsuć odbiór tej książki, jednak nieco drażniło. No i tej tytułowej powodzi w najbardziej podstawowym znaczeniu trochę mi zabrakło. Jestem oburzona, że Wisła nie przelała się przez bulwary i nie zalała mojego od-tygodnia-byłego biura, bardzo chciałabym o tym przeczytać (dla jasności: zdanie na pół serio).

Ogólnie uważam "Powódź" za porządny kryminał, zdecydowanie warty przeczytania. Ja jestem z lektury bardzo zadowolona, a nawet życzyłabym sobie, żeby ta książka była dłuższa. Z pewnością będę śledzić rozwój kariery pisarskiej Pana Fleszara i z przyjemnością sięgnę po kolejne jego książki. Wam tymczasem "Powódź" z radością polecam.

Moja ocena: 7/10