"Misja 100" - Kass Morgan

Trzysta lat temu powierzchnia Ziemi została skażona promieniowaniem radioaktywnym i stała się niezdatna do życia. Katastrofę przeżyła garstka ludzi, którzy znajdowali się wówczas na stacjach kosmicznych krążących wokół planety. Stacje połączyły się tworząc nowe społeczeństwo, które z konieczności zgodziło się na przyjęcie surowego i bezwzględnego prawa. Na jego mocy setka młodocianych przestępców zostaje wysłana na Ziemię by sprawdzić czy promieniowanie opadło już do poziomu, który pozwoli na powrót ludzkości na jej macierzystą planetę. Pozostawieni sami sobie nastolatkowie, których nikt już nie kontroluje, muszą nie tylko walczyć o przetrwanie, ale także zmierzyć się z dawnymi krzywdami i młodzieńczym zamiłowaniem do brawury i braku rozsądku...

Przypatrywałam się tej książce od dawna z dwóch powodów: po pierwsze to science-fiction, a do tego post-apokaliptyczne, a po drugie opis wydaje mi się naprawdę intrygujący. Jednak słabe oceny skutecznie powstrzymywały mnie przed lekturą - aż do czasu gdy narzeczony namówił mnie na oglądnięcia serialu na podstawie tej powieści. Serial okazał się bardzo dobry, wciągnął nas oboje na amen, i dlatego ostatecznie ruszyłam tyłek do biblioteki po "Misję 100". No i cóż, okazało się, że to jeden z tych rzadkich przypadków gdy podstawą dla świetnej adaptacji jest beznadziejna książka...

Być może moim błędem było oglądniecie serialu przed lekturą tej powieści. Adaptacja to prawdziwy post-apokaliptyczny survival, pełen brutalności, bezwzględnej polityki i niemoralnych lecz koniecznych decyzji. A pierwowzór? To 260 stron smętnych, nastoletnich rozterek miłosnych. A co najgorsze - przynajmniej dla mnie, fanki rasowego science-fiction - autorka kompletnie nie ma świadomości, że istnieje coś takiego jak fizyka. Taka podstawowa. No bo jak zapada decyzja, że odcinamy jedną ze stacji, bo jest nieszczelna i ucieka tlen, więc sorry ale lepiej, żeby się udusiła jedna stacja niż wszystkie, i wtedy jakaś smarkula bez problemu przełazi szybem wentylacyjnym do tej odciętej, duszącej się stacji... no to mnie ręce opadają. Możliwe, że to jest nawet głupsze niż pożar na asteroidzie w "Armageddonie", a naprawdę nie sądziłam, że można wpaść na bardziej kretyński pomysł niż ogień w próżni. O komecie, którą widać tylko przez 2 minuty, chociaż przelatuje tak blisko, ze prawie muska stację, już nie wspomnę. Ta, którą przez trzy tygodnie oglądałam na niebie jak byłam dzieckiem, musiała w takim razie lecieć baaardzo wolno...

Bohaterowie nie mają za grosz oleju w głowie - w taki typowy, nastoletni sposób. Robią wielkie halo, bo zobaczyli kogoś bez koszulki, wpadają w depresję na widok swojej byłej ściskającej innego, rzeczona była z resztą przez te 260 stron cztery razy zmienia zdanie z kim chce być... no typowa nastoletnia drama w najgorszym wydaniu. A jednocześnie niektórzy są Einsteinami swego pokolenia. Taka Clarke, nie skończywszy jeszcze 18 lat już ma wiedzę medyczną jak po 5 latach studiów, chociaż przez kilka miesięcy zaledwie pomagała w szpitalu. A Bellamy z książki nauczył się strzelać z łuku niczym Legolas. Jak???

To nie znaczy oczywiście, że wszystko było źle. Organizacja życia na stacji, żywcem wyjęta z klasycznej dystopii, była bardzo ciekawa. Szkoda tylko, że przez większość czasu poznawaliśmy ją przez pryzmat wielkiej dramy nastolatki, która nie potrafiła utrzymać majtek na dupie i teraz jest tragedia bo zaszła w ciążę i ją zabiją za złamanie praw regulacji populacji. Podobało mi się też jak autorka opisała przyrodę i zmiany jakie w niej zaszły pod wpływem promieniowania - że nie przedobrzyła i nie dała się ponieść wyobraźni jak wielu innych autorów. Nie mogę też zaprzeczyć, że czytało się to wszystko szybko i w pewnym stopniu nawet mnie ciekawiło odkrywanie małych tajemnic naszych małolatów. Niestety nie zmienia to faktu, że przez większość lektury się nudziłam i krzywiłam co chwilę na zachowanie tych nieszczęsnych, bezmyślnych smarkaczy.

Jeśli oglądaliście serial, to powieść kończy się mniej więcej na wysokości drugiego odcinka - może to da Wam jakiś obraz tego jak dużo tam bezsensownego smęcenia. Planuję wkrótce zająć się tą parą w ramach serii "książka vs film", wtedy omówię dokładnie czego spodziewać się po pierwowzorze i po adaptacji. Szczerze mówiąc te plany to jedyny powód, dla którego nie rzuciłam tą książką o ścianę po 50 stronach. Na pewno nie będę kontynuować lektury tej serii i na pewno Wam jej nie polecę. Przykro mi, ale dla mnie to niewypał. Szkoda czasu na takie lektury gdy wokół tyle naprawdę porządnych pozycji tego gatunku. Nie polecam.

Moja ocena: 4/10