Przedpremierowo: "Bliżej niż Myślisz" - Ewa Przydryga

Premiera: 20.05.2020

Nika Werner ma za sobą trudną przeszłość. Matka znęcała się nad nią psychicznie obarczając ją winą za nieszczęśliwy wypadek i śmierć jej młodszej siostry, potem rozpadło się jej małżeństwo a przez psychopatycznego stalkera straciła dziecko i trafiła do szpitala psychiatrycznego. Po tym wszystkim kobieta przeniosła się do Gdyni, kupiła podupadający pensjonat i stara się odbudować swoje życie, nie jest to jednak łatwe, bo koszmary z przeszłości nie dają o sobie zapomnieć mimo leków psychotropowych. Z powodu tych właśnie leków pomieszanych z alkoholem, Nika ma wątpliwości czy naprawdę widziała na monitoringu jak zamaskowany mężczyzna porywa jej pensjonariuszkę i wywozi zamkniętą w bagażniku samochodu. Policja w obliczu braku dowodów nie podejmuje śledztwa, kobieta postanawia więc dotrzeć do prawdy na własną rękę...

W ostatnich czasach niewiele thrillerów wzbudza moje zainteresowanie. Mam wrażenie, że przeczytałam już wszystko, co można było wymyślić i każda kolejna książka będzie jedynie powtarzać znane mi schematy. W tym przypadku po przeczytaniu opisu również nasunęło mi się skojarzenie z inną lekturą, "Kobietą w Oknie". Schemat jest podobny: kobieta z traumatyczną przeszłością widzi zbrodnię, po której nie zostają żadne ślady, policja jej nie wierzy więc sama musi rozwikłać zagadkę. Jednak mimo to, coś mnie tutaj zaintrygowało i postanowiłam dać tej książce szansę. Nie wiem, być może to mój czytelniczy nos zwęszył dobrą lekturę, a jeśli tak, to muszę się go słuchać częściej, bo tym razem wskazał mi naprawdę dobrą pozycję.

Być może zauważyliście, że ostatnio trochę mnie tu mniej. Przez ostatnie trzy tygodnie przeczytałam zaledwie 300 stron, zamiast zwyczajowych 3000 - tak, dopadł mnie zastój. Ale "Bliżej niż Myślisz" mnie z tego zastoju wyrwało i już sam ten fakt mówi o tej książce coś ważnego. Z początku nie byłam przekonana do lektury, ale gdy przekroczyłam setną stronę, poleciało już górki i autentycznie nie mogłam się oderwać. Być może na początku powinnam powiedzieć jasno, że jeśli szukacie thrillera, który wprowadzi napięcie niemal nie do zniesienia i sprawi, że będą Was co rusz przechodziły ciarki - szukajcie czegoś innego. Tutaj mocną stroną jest świetnie poprowadzona intryga. Autorka co kilka stron rzuca nam jakąś wskazówkę, którą możemy dołożyć do naszego zbioru, a co najważniejsze - nie jest to intryga w stylu Agathy Christie (którą uwielbiam, mimo tego, co zaraz napiszę), gdzie zbieramy drobne, bezsensowne wskazówki, a na koniec wyskakuje detektyw z wziętą z kosmosu wiedzą, do której czytelnik nie miał dostępu, co nie dawało mu szans na rozwiązanie zagadki. Nie, tutaj spokojnie możemy być detektywem, bo autorka dzieli się z nami wszystkim i uważam, że to jest zajebiste.

Drugą mocną stroną jest warsztat pisarski. Już po pierwszej stronie wiedziałam, że mam do czynienia z kimś, kto naprawdę wie jak pisać i serwuje mi właśnie kawał dobrej technicznie literatury. Poważnie, talent pisarski autorki jest pierwszą rzeczą, jaka mi się nasuwa na myśl, gdy wspominam lekturę i mogę chyba powiedzieć, że to jest właśnie element, który najbardziej mi się podobał i zrobił na mnie największe wrażenie. Ale pozytywów było tutaj znacznie więcej - chociażby bohaterowie. Zaskakująco barwni jak na tego typu literaturę, ale jednocześnie doskonale do niej pasujący. Nie wiem jak autorka to zrobiła, ale nie razi mnie ani zakręcona obrończyni zwierząt, ani nieco przerysowany znudzony glina-służbista bez cienia empatii. Oni po prostu tutaj pasują. Nie mogę też złego słowa powiedzieć na Nikę. Chcę tutaj szybko porównać ją z bohaterką wspomnianej wcześniej "Kobiety w Oknie", której zarzucałam, że przez całą książkę chodzi i smęci i to wiecznie o tym samym - Nika jest inna. Nika ma charakter, ma jakąś szaloną odwagę, i chociaż cały czas mierzy się z przeszłością, nie użala się nad sobą, tylko walczy o odzyskanie normalności. Nika, jesteś super.

Co również bardzo mi się podobało, to akcenty - bo są to zaledwie akcenty - psychologiczne. Jeśli nie jesteście w stanie czytać o psychicznym znęcaniu się nad dziećmi, to nie jest książka dla Was. Bo o tym właśnie mówię. To trudny temat, ale autorka traktuje go z wielką wrażliwością, pokazuje nam mechanizmy manipulacji, jakie stosują oprawcy i tłumaczy dlaczego ofiary nie są w stanie się im sprzeciwić. A na koniec uczula nas, że ofiary takiego traktowania nie zawsze potrafią poprosić o pomoc wprost, ale jeśli tylko naprawdę na nie spojrzymy, z pewnością zobaczymy, że coś jest bardzo nie tak. Ale nie byłabym sobą, gdybym do czegoś jednak się nie przyczepiła, prawda? No więc się przyczepię. Uważam, że Nika mimo wszystko poszła za daleko w swoim prywatnym śledztwie. Rozumiem rozmawianie z ludźmi, rozumiem sprawdzanie ich w internecie, rozumiem zaglądanie do policyjnych kartotek, jeśli nadarzy się okazja. Ale żeby składać wniosek o widzenie i jechać do więzienia spotkać się z psychopatycznym mordercą? To zachowanie dość ekstremalne jak na przeciętnego obywatela. No i muszę powiedzieć, że wiedząc jak działają thrillery, już na początku wytypowałam najmniej prawdopodobnego sprawcę i okazało się, że trafiłam. Fajnie byłoby zostać czasem w tej kwestii zaskoczoną.

Mimo tych naprawdę drobnych niedociągnięć, zaliczam tę lekturę do udanych. Naprawdę wciągnęła mnie historia, którą stworzyła Pani Przydryga, naprawdę polubiłam główną bohaterkę i jej przyjaciółkę, naprawdę mi się podobało, że postacie są tak barwne i tak niecodzienne. To świetna opowieść, która brak mocnego napięcia w pełni nadrabia doskonałą intrygą - i mówię to ja, która nie trawi thrillerów bez dreszczyku. Do premiery zostało jeszcze 10 dni, zapiszcie sobie jej datę w kalendarzu, bo to pozycja, po którą warto sięgnąć. Ja ze swojej strony szczerze polecam.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Muza.