"Królowa Niczego" - Holly Black

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

June została wygnana i fakt, że jest pełnoprawną królową elfów nie ma tu znaczenia. Próbuje ułożyć sobie życie w świecie śmiertelników, jednak nie jest to proste. Pewnego dnia niespodziewanie zjawia się u niej jej siostra Taryn i prosi ją o pomoc. Jej mąż, Loki, został zamordowany, a podejrzenie - słusznie - padło na Taryn właśnie. June, odporna na elfi urok prawdomówności, musi podać się za swoją bliźniaczkę podczas przesłuchania i zaprzeczyć jej winie. Jednak gdy dziewczyna przybywa do pałacu, wbrew swojej woli zostaje wplątana w wojnę między swoim mężem, Cardanem, a przybranym ojcem, Madokiem. Choć wygnana, wciąż pozostaje królową, zamierza więc bronić swojego królestwa za wszelką cenę. Nawet za cenę powrotu do Cardana i zdania się na jego łaskę...

Okrutny Książę:

I: Okrutny Książę

II: Zły Król

III: Królowa Niczego

No i doczekaliśmy się. 15 stycznia miała premierę ostatnia część trylogii autorstwa Holly Black, na którą wielu fanów czekało z utęsknieniem. Muszę się Wam w tym miejscu do czegoś przyznać. Ja z utęsknieniem nie czekałam. Owszem, byłam ciekawa jak cała sprawa się zakończy (nie żeby to było coś niesamowicie trudnego do przewidzenia - młodzieżowe schematy trzymają się tutaj mocno), ale nie miałam jakiegoś wielkiego parcia na tę serię. Bez bicia przyznaję, że czytałam o wiele lepsze młodzieżówki. Mimo to dwa dni po premierze wybrałam się do księgarni i czym prędzej zasiadłam do lektury. I powiem Wam, że w tej finałowej części opowieści o Cardanie i Jude znalazłam wreszcie to, czego bezskutecznie szukałam w poprzednich dwóch tomach.

Pierwszemu tomowi zarzucałam infantylny język i właściwie nic poza tym - jeśli nie liczyć tego, że historia zwyczajnie nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jakie obiecywały liczne pochlebne recenzje. Drugiemu tomowi zarzucałam niesamowicie irytującą Jude, która nie robiła nic poza snuciem się z kąta w kąt z miną cierpiętnicy, oraz Cardana, który stracił swój pazur. Trzeci tom naprawił wszystkie te mankamenty i dał nam naprawdę kawał fajnej historii. Mamy tu idealną równowagę pomiędzy przygodą a politycznymi intrygami, a wszystko jest napisane tak zachęcająco, że co rusz wypuszczałam się na kilka stron do przodu, żeby podglądnąć trochę przyszłej akcji. I chociaż od początku było wiadomo, przynajmniej w ogólnym zarysie, jak zakończy się ta opowieść, to mimo wszystko autorka potrafiła kilka razy mnie zaskoczyć. Brawo.

Jeśli miałabym zarzucić coś tej książce to byłby to fakt, że wątek Dęba nam się nieco rozjechał i stracił sens. Nie wiem też po kiego grzyba w tej części pojawiła się mała księżniczka w uprzęży - była tak niewiele znaczącą postacią, że nawet nie zapamiętałam jej imienia, chociaż sprawiała początkowo wrażenie, że jej wątek będzie bardzo istotny dla fabuły. Cóż, nie był, urwał się kilkadziesiąt stron przed końcem a ja do dziś się zastanawiam po co autorka w ogóle go zaczynała. Życzyłabym też sobie, żeby Jude trochę przystopowała z tym szafowaniem własnym zdrowiem, bo w pewnym momencie czytanie o bolących ranach i zrywanych szwach stawało się nużące. Ale spójrzmy prawdzie w oczy - czepiam się szczegółów. Moja specjalność, wiem.

Musimy też pamiętać o tym, że jest to młodzieżówka. Co prawda intryga jest naprawdę fajnie poprowadzona i nie czuć tutaj, że powieść skierowana jest do osób dopiero wkraczających w dorosłość, ale jednocześnie nie możemy oczekiwać, że książka będzie miała nie wiadomo jaką głębię. To zwykłe młodzieżowe fantasy, mające oderwać na chwilę młodych ludzi od funkcji trygonometrycznych i krzyżówek genetycznych. I jako takie sprawdza się znakomicie. Ba, powiem więcej. Oderwało mnie, starą babę, od myślenia o kredycie hipotecznym. Gorące podziękowania składam na ręce Pani Black za tę chwilę oddechu.

Nie wiem co więcej napisać, bo wydaje mi się, że wyczerpałam już temat przy okazji recenzji poprzednich dwóch tomów. Powiem więc raz jeszcze: mamy fajną, wciągającą historię, a bohaterowie wreszcie zachowują się tak, jak tego od nich oczekiwałam. Mamy kilka zwrotów akcji, mamy naprawdę uroczy romans (a mówię to jako osoba, która nie przepada za romansami), mamy coraz lepszy warsztat. Mamy naprawdę porządne zakończenie fajnej serii. Jeśli coś mnie boli, to tylko fakt, że druga część odstaje kolorystycznie od dwóch pozostałych, ale to już naprawdę się czepiam nieistotnych szczegółów. Dlatego niniejszym z czystym sumieniem ten tom, jak i całą serię, polecam wszystkim fanom fantasy.

Moja ocena: 8/10