"Zły Król" - Holly Black

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Wydawać by się mogło, że Jude osiągnęła swój cel - ukryła małego Dęba w bezpiecznym miejscu, a przede wszystkim osadziła na tronie posłusznego jej Cardana. Okazuje się jednak, że to był zaledwie pierwszy krok na jej drodze. Jude szybko przekonuje się, że władzę o wiele łatwiej zdobyć niż utrzymać, a najgorsze, że raz jej zasmakowawszy, dziewczyna zapragnęła więcej. Tymczasem czas pozostały do zwolnienia Cardana z przysięgi posłuszeństwa ucieka coraz szybciej, a całą sytuację komplikują jeszcze bardziej łączące ich skrajne uczucia. Zdrajca na dworze i widmo wojny z Tonią zdają się już tylko dopełnieniem nadciągającej katastrofy...

Niedawno recenzowałam dla Was pierwszą część cyklu pt. "Okrutny Książę", przyznałam jej ocenę 8/10, czyli bardzo wysoką. Dlatego nie jest chyba dla nikogo zaskoczeniem, że niedługo po premierze sięgnęłam po drugi tom. Pierwszy ustawił poprzeczkę bardzo wysoko, dał nam wspaniały, oryginalny świat, dobrą intrygę i silną bohaterkę, która szybko zyskała moją sympatię. Miałam nadzieję, że drugi ponownie da nam to wszystko, tylko bardziej. Że wciągnie mnie od pierwszej strony i nie wypuści aż do końca. Że będę niecierpliwie czekać na tom trzeci, bo z pewnością zakończy się ogromnym cliffhangerem. Czy tak się stało? Czy też dala o sobie znać klątwą drugiego tomu? Cóż, powiem tak... Spodziewałam się czegoś więcej.

Zabawę trochę zepsuła Jude. Nienawidzę gdy w teorii silna postać nie robi nic poza użalaniem się nad sobą. Za dużo już czytałam powieści, które psuły w ten sposób bohaterów (patrz: "Szklany Miecz" i "Królewska Klatka"). I byłam bardzo zawiedziona gdy zamiast pewnej siebie, przebojowej Jude dostałam dziewczynę, która chodzi i narzeka, że jej ciężko, że taka jest zmęczona, że wszystko się sypie a sytuacja wymyka z rąk. Niby dzielnie sobie radzi z każdym napotkanym problemem, ale ilość wzmianek o tym jak jej ciężko, skutecznie mnie do niej zniechęciła. Dziewczyno, chciałaś rządzić królestwem elfów i rządzisz, więc przestań narzekać! Spodziewałaś się, że to będzie łatwe i przyjemne? Nie będzie. Sama się w to wpakowałaś, wiec sobie radź. I tyle.

Niewykluczone bowiem, że zażyłam dawkę śmiertelną, miast zatruwać się powoli, po jednym pocałunku.

Cardan też mam się trochę popsuł. Gdzie jest ten szalony młodzieniec, który zawsze bierze wszystko na co ma ochotę nie zważając na konsekwencje? Gdzie jego cięty język, gdzie bezczelność? W tej części bardziej przypomina pozbawionego nadziei pijaka, który stracił kontrolę nie tylko nad swoim życiem, ale i nad swoim królestwem. Nie ma już tego ognia, który tak mi się podobał w pierwszej części. To, że na sam koniec to wszystko odzyskuje, niestety nie wynagradza całej reszty książki.

Jeśli chodzi o akcję, to zdecydowanie spowalnia w tym tomie. Mamy tu więcej polityki i intryg, mniej wydarzeń. Nie mówię, że to źle, ale przyznaję, że miejscami nieco się nudziłam. Zwłaszcza na początku, gdy Jude spotykała się z kolejnymi osobami i nic poza tym się nie działo. Na szczęście potem było już lepiej i w końcu doszliśmy do etapu, gdy naprawdę czekałam na każdą kolejną stronę z niecierpliwością. Niemniej trochę to trwało, przez co w porównaniu z pierwszym tomem, ten wypada dość słabo. Tam mieliśmy trzęsienie ziemi już na samym początku.

Czyś nigdy nie słyszał, że dobry uczynek jest nagrodą sam w sobie? - pyta niefrasobliwym tonem Cardan. - Mówi się tak, bo żadnej innej nagrody za niego nie ma.

Ładnie za to rozwija nam się wątek romantyczny. Mamy tu typową relację od nienawiści do miłości ale bardzo dobrze poprowadzoną. Przyznam, że to chyba moja ulubiona część książki i szalenie mi się podobały konsekwencje tego wątku. To właśnie on zafundował nam zaskakujące zakończenie powieści, przez które na pewno sięgnę po jej kontynuację wkrótce po premierze. Wejście takiego zwrotu akcji się spodziewałam i na niego czekałam. Wielkie brawa dla autorki.

Ostatnia rzecz, o jej chce wspomnieć, to język. Pierwszemu tomowi zarzucałam, że jest zbyt infantylny, zdania zbyt proste a całość wygląda jakby pisała ją siedmiolatka. Tutaj zdecydowanie ten element się poprawił. Mamy porządny warsztat, fajnie skonstruowane opisy i nie znalazłam żadnych niezręcznych sformułowań. Duży plus.

Podsumowując, nie jest to kontynuacja, na którą liczyłam, ale nie jest też źle. Dostajemy mniej więcej to, co w pierwszym tomie, z drobnymi niedociągnięciami. Nie ulega jednak wątpliwości, że dobrze się bawiłam podczas lektury, a pochłonięcie książki zabrało mi zaledwie dwa wieczory. Z pewnością sięgnę również po trzeci tom, tak więc moje spotkanie ze "Złym Królem" zaliczam do udanych. Polecam wszystkim fanom fantastyki.

Moja ocena: 7/10