"Prosty Układ" - K. A. Figaro

Łucja Zarzycka ma 22 lata i właśnie skończyła trzeci rok studiów. Jest spokojną dziewczyną, która ma za sobą trudny związek wciąż wpływający na jej życie i decyzje, które podejmuje. Dymitr Andrzejewski to nieczuły i nieprzyzwoicie bogaty kobieciarz, który nie chce od płci przeciwnej nic, poza seksem. Łucja i Dymitr poznają się pewnego dnia w klubie i coś od razu między nimi przeskakuje. Im bardziej dziewczyna się przed tym broni uważając mężczyznę za skończonego palanta, tym mocniej go pożąda. Sprawy nie ułatwia sam Dymitr, który postanowił Łucję zdobyć i nie przyjmuje jej odmowy do wiadomości...
  

 

Kochani, nie wiem co napisać. Zawsze szczyciłam się tym, że potrafię napisać wszystko na każdy temat, ale teraz jestem bezradna. Sięgnęłam po tę książkę w ramach poszerzania moich czytelniczych horyzontów. Chciałam wyjść poza moją ukochaną fantastykę i science-fiction, a nawet poza thrillery, kryminały i obyczajówki, które zaczęłam odkrywać już jakiś czas temu. Tym razem padło na erotyk. W blogosferze przeżywają istny renesans, mają miliony fanów, a była dobra promocja i jakoś tak wyszło, że w moje ręce trafił "Prosty Układ". Wiedziałam, ze nie mam co liczyć na ambitną lekturę, ale spodziewałam się, że chociaż mnie zabawi podczas długiego weekendu. Wiecie z resztą zapewne, że zawsze podchodzę do książek optymistycznie, a średnia ocen, jakie przyznaję, oscyluje gdzieś w okolicach 7/10. Do tego na debiuty zwykle patrzę nieco łaskawiej. Ale mam też żelazną zasadę, że moje recenzje zawsze są szczere. Dlatego, choć piszę to z bólem serca, przybywam przedstawić Wam najgorszą książkę, którą miałam nieprzyjemność czytać w całym moim życiu.
 

Rosjanin?! Na Boga! Tylko nie to! Nasze kraje od lat się nienawidzą.

To stwierdzenie wymaga porządnego uzasadnienia, czego nie jestem w stanie zrobić nie zdradzając absolutnie nic z fabuły, dlatego w tym miejscu przestrzegam, że recenzja zawiera spojlery. Jednak nie bójcie się ich, bo opis na tylnej okładce i tak zdradza 3/4 książki. Po tym wstępie możemy wreszcie przejść do konkretów. Problem w tym, że nie wiem od czego zacząć, bo tutaj wszystko było po prostu złe...

Pani Figaro niestety nie potrafi pisać. I nie chodzi mi o to, że tworzy nudną historię z płytkimi bohaterami. Nie. Ona nie potrafi poprawnie sklecić zdania. Na każdej stronie mamy niewłaściwie użyte słowa, powtórzenia, zdania łamiące wszystkie zasady stylistyki. Będę przeplatać tę recenzję rozmaitymi cytatami, które powodowały, że aż się krzywiłam, więc sami będziecie mogli to ocenić. Chciałabym przytoczyć jakieś fajne, wartościowe cytaty, ale znalazłam taki tylko jeden. A że mamy nudną historię i płytkich bohaterów to swoją drogą. W tej książce nic się nie dzieje. Nic. Łucja tylko chodzi na imprezy i uprawia seks. I tak w kółko przez 350 stron. No szał.

Całowaliśmy się zachłannie, jedliśmy się nawzajem, jakbyśmy byli ulubioną gumą z dzieciństwa.

Druga rzecz - jak erotyk to sceny erotyczne. Nie mam z tym problemu. Mam 30 lat, wiem co ludzie dorośli robią w sypialni. Bez scen erotycznych nie ma literatury tego typu, więc nie ma tu nad czym debatować. Ale jednocześnie te sceny to najbardziej wrażliwy punkt całej powieści. Mało kto potrafi napisać je dobrze i ze smakiem. Pani Figaro nie potrafi. Nie jestem fanką nadawania częściom ciała kryptonimów, ale rozumiem, że ma to pewien walor estetyczny. Pod warunkiem, że kryptonimy te nie są żenujące i nie powtarzają się co drugie zdanie. Wymiękłam przy fragmencie, w którym na jednej stronie penis po raz trzeci został nazwany "przyjacielem". Szkoda, że nie Księciem Albertem, byłoby przynajmniej zabawnie. Poza tym mamy tutaj do czynienia z istną klęską urodzaju. Seks - a przynajmniej mówienie o nim - na każdej stronie. I niestety, każde zbliżenie wygląda dokładnie tak samo. Kopiuj, wklej. Tylko raz w łóżku, raz na komodzie, raz na plaży, raz na parkingu, i tak dalej. I za każdym razem źle i niezręcznie.

No dobrze, przejdźmy do dwójki bohaterów. Nie polubiłam żadnego z nich. Łucja jest zwyczajną nimfomanką. Ja wiem, że ma iskrzyć, że ma być ogień, pożądanie i tak dalej, ale jak ktoś ma mokro w majtkach gdy tylko poczuje konkretne perfumy i z tego powodu robi dramę z zaciskaniem ud i palpitacjami serca, to powinien się udać do psychiatry. Tym bardziej, że wchodzi tutaj w rolę tradycyjnie przeznaczoną dla płci przeciwnej i zamiast mózgiem, myśli waginą. Cały czas powtarza, że nie chce znać Dymitra, że jest idiotą i dupkiem, a i tak na każde skinienie przybiega i zadziera kieckę. Tutaj też przydałoby się trochę umiaru, bo jak człowiek czyta o "podniecających prądach przeszywających jej ciało" na sam widok faceta po raz 300, to ma ochotę walnąć głową w ścianę. Na szczęście zostało nam oszczędzone wysłuchiwanie jak Dymitr powtarza co drugą stronę, że jest spieprzony, bo dostał tylko trzy czy cztery rozdziały.
 

Ciśnienie podskoczyło mi do dwustu. Nigdy nie lubiłam wróżek, wróżbitów i innych takich rzeczy, ale w znaki zodiaku wierzyłam.

Jakby tego było mało, Łucja jest po prostu głupia i niewychowana. Przyjeżdża do domu po kilku miesiącach nieobecności i strzela focha na ojca, który pyta jak jej egzaminy i martwi się, że schudła. Bo ponoć traktuje ją jak dziecko. Gdy Dymitr kazał swojemu szoferowi być na jej zawołanie, zwyzywała bogu ducha winnego kierowcę i w niewybrednych słowach kazała mu spadać. Z kolei gdy zaprosił ją do knajpy żeby porozmawiali, a ona spóźniła się 50 minut (!), strzeliła focha, że na nią nie czekał i wysłała mu wściekłego smsa, że jest kretynem. A najgorsze - nigdy nie słyszała o prezerwatywach i radośnie sobie jeździła bez zabezpieczeń na facecie, który co noc miał inną. Jak można polubić taką bohaterkę?

Jak sądzę zamysłem autorki było stworzenie klasycznego "złego chłopca", tylko niestety coś nie pykło. Dymitr nie jest złym chłopcem, jest psychopatą. Bo jak inaczej nazwać kogoś, kto śledzi pod sam dom nowo poznaną dziewczynę, dorabia sobie klucze bez jej wiedzy, każe ją obserwować swojemu szoferowi, łazi za nią i nie przyjmuje do wiadomości, że słowo "nie" istnieje. Obrzuca ojca Łucji obelgami gdy ten odbiera jej telefon, wydzwania do jej przyjaciół opowiadając, że trafiła do szpitala, bo nie odpisuje na smsy, katuje na chodniku przyjaciela, który z dobrego serca odwozi ją po wakacjach do Warszawy. Gdy chce z Łucją potem porozmawiać, a ona z oczywistych powodów każe mu spadać na drzewo, po prostu przerzuca ja sobie przez ramię i wynosi. A tępa dzida zamiast zacząć go okładać i wołać pomocy, daje się nieść, bo "czuje prądy". No ręce opadają. 

Zapragnęłam uśmiercić się żywcem.

Ale najgorszy był fragment z próbą gwałtu. Pomijam już jaką trzeba być idiotką, żeby wychodzić z imprezy z obcym facetem, przed którym wszyscy Łucję ostrzegali. Wyszła z nim, trudno. Próbował ją zgwałcić, co naprawdę nietrudno było przewidzieć, a wtedy bohatersko przybył Dymitr i wyratował ją z opresji. Zabrał roztrzęsioną i posiniaczoną dziewczynę do domu, a ona... niemal w progu wskoczyła na jego "przyjaciela". Serio? Serio, ja się pytam? To naprawdę napisała kobieta? I jeszcze kwituje to słowami "poddałam się chwili, której potrzebowałam". Czego potrzebowałaś, dziecko? Seksu pół godziny po próbie gwałtu? Nie mam słów. Po prostu nie mam słów.

Nie wiem jakim cudem przebrnęłam przez tę książkę, żeby móc ją dla Was zrecenzować, ale udało się i mam nadzieję szybko zapomnieć o tej opowieści. Zero akcji, beznadziejni bohaterowie, warsztat na poziomie 5-latka. Do tego sceny erotyczne, od których włos się jeży na głowie jak można coś takiego napisać. Nie, nie i jeszcze raz nie. Nigdy więcej. Wiem, że wśród moich czytelników są fanki erotyków - dziewczyny, nie traćcie na to czasu. Poważnie. Będę za to wdzięczna, jeśli zaproponujecie mi w komentarzach jakąś naprawdę dobrą powieść tego gatunku, bo muszę odchorować lekturę tej. Naprawdę nie czuję się dobrze wystawiając po raz pierwszy w życiu ocenę 1/10, ale niestety nie umiem tu znaleźć nic, co mogłabym pochwalić. Nie polecam.

Moja ocena: 1/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuje portalowi Czytam Pierwszy.