"Wiedźma" - Anna Sokalska

Wiedźma Jasna zostaje obłożona klątwą i zapada w magiczny sen na 500 lat. Gdy się budzi, wokół kipi XXI wiek, jej rodzina od dawna nie żyje a ona nie ma żadnej nadziei na zdjęcie ciążącej na niej klątwy. Wkrótce na swej drodze spotyka zmorę, która odmówiła odejścia w zaświaty oraz szamana, który powinien być martwy, ale żyje i potrafi się porozumiewać z duszami tych, którzy pozostają w zawieszeniu pomiędzy światami. Jasna próbuje się odnaleźć w tym nowym dla niej świecie i dokonać zemsty na człowieku odpowiedzialnym za jej nieszczęście. Zmora i szaman oferują swoją pomoc, ale oboje mają ukryte motywy...

Dużym zaskoczeniem dla mnie samej jest, że choć uwielbiam fantastykę, to po jej podgatunek zwany urban fantasy zdarza mi się sięgać niezwykłe rzadko. Być może chodzi o to, że w fantastyce szukam przede wszystkim nowych światów, ras, języków i systemów magii, nie chcę więc czytać o współczesnym Wrocławiu, jak w tym przypadku. Jednak przekonana fantastyczną serią "Kroniki Żelaznego Druida", postanowiłam dać szansę "Wiedźmie". Tym bardziej, że obiecywano mi słowiański folklor, a jak wiadomo wszem i wobec, pogańskie mitologie to mój konik. Czy książka spełniła pokładane w niej nadzieje? Nie. Ale dostarczyła mi świetnej rozrywki, wiec chyba było warto.

- Praca to nie wszystko! - zaczął, ze współczuciem spoglądając na garnitur Szaraka, latem wyglądający jak narzędzie tortur. - Bóg ma dla ciebie plan!

- Wiem. Właśnie czekam na nowy grafik - odarł Szarak ze stoickim spokojem.

Na początek wyjaśnijmy sobie jedną kwestię. Tu nie ma słowiańskiego folkloru. Nie wiem czemu uparcie reklamuje się tym hasłem książki, które nie mają z wierzeniami słowiańskimi nic wspólnego. Wiem, że to modne hasło, ale potem dostaje się rzeszę czytelników wściekłych, że zrobiono ich w balona. Nazwanie zmorą istoty, która obok zmory nawet nie stała i wymienienie imienia Baby Jagi dwa razy na całą książkę, to nie jest zawarcie w niej słowiańskiego folkloru. Mamy za to całkiem sporo wierzeń chrześcijańskich - począwszy od aniołów, przez zaświaty, po demony. Nie chcę tutaj rozstrzygać czy jest to pomysł lepszy czy gorszy od wierzeń pogańskich, ale chcę podkreślić, że takie oszukiwanie czytelnika jest nie fair.

Przejdźmy teraz do samej książki. Napisana jest językiem bardzo lekkim i bardzo typowo młodzieżowym. Mnie, starą pannę, nieco to raziło, ale rozumiem, że ze względu na swój wiek nie znajduję się w docelowej grupie odbiorców, zatem taki wybór stylu narracji jest jak najbardziej ok. Dużo się dzieje, mamy też wątek romantyczny, a nawet dwa. Jednak wydarzenia często są przeplatane momentami spowolnienia, które niewiele wnoszą do fabuły, a nieco irytują. No i przyznaję, że zakończenie jest zaskakujące, to też zaliczamy na plus, i to zdecydowanie.

Jeśli chodzi o bohaterów, to bardzo polubiłam Jasną. Podobało mi się jak autorka pomyślała o każdym szczególe, który mógłby zdziwić kogoś sprzed 500 lat. Ale abstrahując od uroczego nieogarnięcia naszej wiedźmy, jest chyba najsympatyczniejszą bohaterką tej powieści. Z drugiej strony z Niną zdecydowanie nie jest mi po drodze. To typ człowieka, którego staram się unikać prawdziwym życiu, więc i w powieści nie zdobyła mojej sympatii. Trzeba jednak przyznać, że jej postać ewoluowała wraz z akcją i pod koniec zdawała się już zupełnie kimś innym.

- Ludzie rodzą się niedoskonali i niedoskonali umierają - powiedział kojąco Szarak. - W tej niedoskonałości Stwórca ukrył piękno. Kwiat z nadszarpniętym płatkiem, pochylony od wiatru pęd, uginający się pod ciężarem czasu konar, czyż nie byłby mniej pięknie, gdyby każdy równy był drugiemu, a przy tym pozbawiony skazy?

I to właściwie wszystko, co mam do powiedzenia. Sympatyczni bohaterowie przeplatani z mniej sympatycznymi. Wartka akcja przeplatana momentami spowolnienia, bez których opowieść doskonale by sobie poradziła. Nie jest to seria, dla której straciłam głowę i nie czekam na kolejną część niecierpliwie obgryzając paznokcie, ale chętnie się dowiem jak to wszystko się dalej potoczy. Nic mnie tutaj nie zachwyciło, ale i nic mnie nie zniechęciło. To dobra książka na nudny wieczór, dostarczy rozrywki ale raczej nie wciągnie na amen. Cóż mogę rzec? Dobrze się czytało i mnie to wystarczy, i choć kolejna część nie będzie moim priorytetem, z pewnością po nią sięgnę. Polecam.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.