"Atlantycka Konspiracja" - Maciej Makarewicz

Rory Fallon, na co dzień zajmujący się starodawną kartografią, dostaje niepokojącą wiadomość od Joao Ferreiry, którego spotkał kiedyś podczas poszukiwania kilku starych map. Rory wyrusza by upewnić się, że u staruszka wszystko w porządku, lecz szybko odkrywa, że Joao zniknął. Podążając jego śladem spotyka Anę Venturę, pracownicę ministerstwa kultury, która szuka wiekowego profesora w związku z włamaniem do watykańskich archiwów. Skradziony został dokument dotyczący legendarnego skarbu Templariuszy, który może poważnie zachwiać stosunkami dyplomatycznymi Portugalii z jej sąsiadami. Rory i Ana łączą siły. Nie mają jednak pojęcia jak głęboko sięga spisek, z którym przyjdzie im się mierzyć...

Miłośnicy Dana Browna ręka w górę! Mam dziś dla Was nie lada gratkę. Świeżynka (premierę miała 14.05.2019), która może poważnie zagrozić pozycji Pana Browna jako mistrza tego typu powieści. Mamy tutaj najlepsze cechy sensacji, thrillera, powieści przygodowej i detektywistycznej. Mamy tajemnicę, wielki spisek i od wieków rozpalający wyobraźnię skarb Templariuszy. Mamy zagadki, strzelaniny i mnóstwo cennych artefaktów. Mamy po prostu kolejny świetny debiut.

Od czego zacząć? Może od samej opowieści. Tu nie ma czasu na spokojne wprowadzenie czytelnika w fabułę - akcja porywa od pierwszych stron. Jeszcze nie wiemy do końca co się dzieje a już śledzimy wydarzenia z zapartym tchem. Potem napięcie jest dawkowane, sceny o wyższej intensywności są przeplatane chwilami na złapanie oddechu, gdy bohaterowie się naradzają lub rozwiązują kolejne zagadki. Historia jest opowiedziana z kilku różnych perspektyw, nic nam więc nie umyka. Finał uważam za bardzo udany - czytając ostatnie 100 stron najpierw przypaliłam obiad a potem zapomniałam o nim w połowie posiłku. Ale kto by się skupiał na jedzeniu jak tam się takie rzeczy działy! Mam za to pewne wątpliwości co do epilogu. Bardzo bym chciała mieć nadzieję, że odkrycie w nim poczynione wskazuje na chęć kontynuowania wątku przez autora i zwiastuje nam kolejną część serii. Jeśli jednak tak nie jest, to powiem tylko, że nie jestem fanką niedokończonych spraw.

A w co wierzyła ona? Przede wszystkim uznawała za ludzką bezczelność legitymowanie skrajnych okrucieństw imieniem Boga - tego samego, aczkolwiek różnie interpretowanego w różnych zakątkach globu. Jeśli ten monoteistyczny Projektant rzeczywiście unosił się gdzieś tam na wyżynach nieba i znad obłoków obserwował dzieje ludzkości, musiał palić się ze wstydu. O ile nie wyparł się nas wszystkich.

Jeśli chodzi o bohaterów, jestem na tak. Bardzo polubiłam Rory'ego i starego Joao. Nie do końca przypadły mi do gustu kobiece postacie, ale być może stało się tak dlatego, że były po prostu bardzo prawdziwe, nie wyidealizowane. Podobało mi się, że niemal każdy z bohaterów ma bogatą historię i wyjątkowy charakter odróżniający go od pozostałych. Fajne jest również, że nie zawsze są oni głupio szlachetni i czasem działają pod wpływem emocji kompletnie odcinając od tego rozum - jak w prawdziwym życiu. Tacy bohaterowie z krwi i kości zawsze są w cenie.

W tym miejscu chciałam przejść do zgodności z faktami historycznymi i złożyć głęboki ukłon wiedzy autora. Oczywiście w takiej powieści nie wszystko może być prawdą - wtedy nie byłaby to powieść, a literatura faktu. Ale po lekturze zamieszczonych w posłowiu notek oddzielających prawdę od fikcji stwierdzam, że zmyślone jest naprawdę niewiele. A do tego owo zmyślone doskonale wpasowuje się w prawdziwą historię. Niemniej zebranie tylu faktów i ułożenie ich w logiczną całość już jest czymś godnym szacunku. Jeśli dodamy do tego tak zgrabne wplecenie elementów fikcyjnych i ułożenie z nich tak wspaniale skomplikowanej, ale jednocześnie w pełni sensownej intrygi - to już jest mistrzostwo. Dan Brown niech się schowa. Brawa, brawa i jeszcze raz brawa.

Jednakże teraz magia polegała na tym, że nie mieli do czynienia z reprodukcją. Spoglądali na ocalały fragment oryginalnego, wygrzebanego z otchłani wieków dzieła genialnego nawigatora, matematyka i kosmografa.

Aleś bazgrolił, Duarte Pacheco Pereiro!

Do tej pory było miło, ale muszę trochę zepsuć nastrój. Nie mogę pominąć jednego elementu na minus. Otóż o ile naprawdę podziwiam wiedzę autora, tak mieliśmy tu do czynienia z prawdziwą klęską urodzaju. Ja, mająca hopla na punkcie historii (a także gier z serii Assassin's Creed), bawiłam się doskonale poznając wszystkie przytaczane fakty historyczne, ale uważam, że było ich zbyt dużo. Gdybym chciała dowiedzieć się więcej o epoce wielkich odkryć geograficznych, sięgnęłabym po encyklopedię. Po powieść tego typu zaś sięga ktoś, kto chce szybkiej akcji, teorii spiskowej i generalnie fajerwerków. Bez trudu mogę sobie wyobrazić jak mniej zainteresowany tematem czytelnik omija fragmenty dotyczące wydarzeń historycznych albo wręcz odkłada książkę. Mam wrażenie, że wiele szczegółów można było pominąć, a całość napisać nieco krócej i prościej. Wtedy ta powieść otarłaby się o ideał.

Chyba powiedziałam już wszystko, co było do powiedzenia. Cieszę się, że czas czytania tej powieści przypadł u mnie na wyjątkowo zabiegany tydzień, przez co mogłam się nią cieszyć kilka dni - zamiast połknąć całość w jedną sobotę. Czytanie "Atlantyckiej Konspiracji" było doskonałym relaksem po ciężkim dniu, a lekturę dodatkowo umilał wzorowy warsztat autora - już dopracowany w każdym szczególe, a przecież to dopiero debiut. Dostałam wszystko, czego mogłam wymagać od tej powieści. Wystarczy odrobinę popracować nad przedstawianiem faktów historycznych i następna powieść z pewnością zarobi u mnie 10/10. Tak, następna, bo nie wyobrażam sobie, że ktoś z takim talentem porzuci pisanie po tej jednej. Tak więc czekam niecierpliwie na kolejne dzieło Pana Makarewicza, a tymczasem tę powieść gorąco Wam polecam!

Moja ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Replika.