"Okrutny Książę" - Holly Black

Sytuacja Jude i jej siostry bliźniaczki Taryn jest delikatnie mówiąc skomplikowana. Obie są śmiertelniczkami mieszkającymi w krainie elfów. Gdy były dziećmi, ich rodzice zostali zabici przez elfiego wielmożę, dawnego partnera ich matki a zarazem ojca ich starszej siostry, Vivienne. Zabrał on siostry do swojej posiadłości i wychował jak własne dzieci. Problem w tym, że elfy gardzą śmiertelnikami i wielokrotnie przewyższają je siłą. Jude i Taryn nigdy nie miały łatwego życia, tym bardziej odkąd na ich drodze stanął Cardan, najmłodszy syn króla, który dręczenie i upokarzanie Jude traktuje jak hobby. Żadne z nich, nawet sama zainteresowana, nie ma pojęcia, że Jude zbliża się do granicy, za którą powie "dość" i weźmie sprawy w swoje ręce...

Szczerze mówiąc nie wiem dlaczego sięgnęłam po tę książkę. Opis nie bardzo mnie zachęcił, ale okładka jest piękna i widziałam ją na każdym bookstagramie i booktubie, na jakie się przyplątałam. I słuchałam jak wszyscy ją chwalili. Być może dlatego w pewnym momencie pomyślałam, że muszę przeczytać "Okrutnego Księcia" mimo, że historia nie wydawała mi się jakoś szczególnie ciekawa. Teraz, kilka dni po lekturze stwierdzam, że opis "okładkowy" jest ogromnym niedopowiedzeniem jeśli chodzi o fabułę, a decyzja o przeczytaniu tej powieści była strzałem w dziesiątkę.

Pragnienie jest dziwaczną sprawą. Gdy tylko zostaje zaspokojone, zaraz się przeistacza. Gdy otrzymamy złotą nić, chcemy mieć złotą igłę.

Z początku miałam kilka trudnych chwil. Te pierwsze 20-30 stron napisane jest stylem ucznia podstawówki, raziło mnie to do tego stopnia, że kompletnie nie mogłam skupić się na lekturze. Potem styl zaczął się szybko poprawiać aż wreszcie przestałam wnosić jakiekolwiek zastrzeżenia. Do dziś nie wiem co się stało w tych początkowych fragmentach, że były tak kiepskie, ale ze względu na całą resztę książki jestem skłonna przymknąć na nie oko.

Spotkałam się z zarzutem, że bohaterowie są irytujący. Ja niczego takiego nie dostrzegłam. Być może niektóre fochy bliźniaczek były zwyczajnie głupie, ale zlitujcie się, one mają 17 lat, jak mają się zachowywać skoro nie głupio właśnie? Z resztą - za co duży plus - bohaterowie ewoluują z biegiem akcji. Widać to zwłaszcza u Jude, ale nie tylko. W przypadku innych, dowiadujemy się coraz to nowych rzeczy, które stawiają ich w zupełnie innym świetle. Osobiście bardzo lubię taką dynamiczną kreację bohaterów i jestem bardziej niż zadowolona, że tutaj jest jej pełno.

Niektórzy potrafią grać na fletni lub malować. Żywiołem innych jest miłość - odzywa się po chwili. - Moim jest wojna. Jedyne, co kiedykolwiek spędzało mi sen z powiek, to próby zaprzeczenia tej prawdzie.

Jeśli chodzi o akcję, to z początku rozwija się powoli, ale potem już tylko przyspiesza. I nawet jeśli nigdzie nie pędzi na złamanie karku, to wydarzenia w książce trzymają czytelnika w napięciu i nie pozwalają mu odłożyć lektury na później. Wracając do opisu z okładki, szybko okazuje się, że niesnaski pomiędzy Jude i Cardanem to tylko dziecinne igraszki i właściwie nie mają znaczenia w burzy, która wkrótce się rozpętuje. Nie chcę nikomu spojlerować, ale wierzcie mi, w tej książce jest o wiele, wiele więcej niż wynika z opisu.

A to zakończenie... To zakończenie! Wiedziałam, że coś się szykuje i podejrzewałam co, ale to napięcie, oczekiwanie, co się stanie... Dawno tak mnie nie wciągnęło i dawno się tak dobrze nie bawiłam. I naprawdę żałuję, że będę musiała poczekać jeszcze z pewnością ponad rok żeby się dowiedzieć jak bohaterowie zamierzają wypić piwo, którego nawarzyli.

Słowem podsumowania, to była naprawdę ciekawa i satysfakcjonująca lektura. Myślę, że jedna z lepszych młodzieżówek, jakie miałam okazję czytać. Nie mogę się już doczekać drugiej części, z pewnością po nią sięgnę jak tylko ukaże się w Polsce. Gorąco polecam fanom tego typu literatury.

Moja ocena: 8/10