"Kobieta w Oknie" - A. J. Finn

Anna Fox przeżyła traumę. Jedna chwila zniszczyła jej rodzinę i odebrała zdrowie - zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Anna cierpi na agorafobię - paniczny strach przed otwartymi przestrzeniami. Od prawie roku nie opuszcza domu, czas wypełnia sobie oglądaniem starych filmów i i obserwowaniem sąsiadów. Kiedy do domu naprzeciwko sprowadzają się Russellowie, Anna znajduje w nich odbicie rodziny, która kiedyś miała, skupia więc na nich całą uwagę. Pewnego dnia widzi jak pani Russell pada ofiarą morderstwa. Szybko okazuje się, że nikt nie wierzy jej słowom, a pan Russell jako swoją żonę prezentuje kobietę, której Anna nigdy wcześniej nie widziała...

Miałam ostatnio kiepską passę jeśli chodzi o thrillery. Ciągle trafiałam na pozycje, które nudziły i nie potrafiły wywołać u mnie tego charakterystycznego uczucia napięcia i oczekiwania na finał. I kiedy już straciłam nadzieję, że w tym roku natrafię na dobry thriller, wpadła mi w ręce "Kobieta w Oknie". Nie jest to książka idealna. Potrafię zrozumieć liczne negatywne recenzje określające ją jako "flaki z olejem", bo istotnie jakiejś szaleńczej akcji tutaj nie ma. Ale ja nie dołączę swojego głosu do tego chóru. Bo nareszcie jakiś thriller przyprawił mnie o ten dreszczyk, którego bezowocnie poszukiwałam od tak dawna.

Szaleństwo jest wtedy, Fox - przypominał mi Wasley, parafrazujący Einsteina - kiedy wielokrotnie powtarzasz tę samą czynność, za każdym razem oczekując innego rezultatu.

Wspomniałam już o akcji, więc od niej zacznijmy. Cała książka ma miejsce w jednym domu i okolicy, którą widać z jego okien. Wydaje mi się logiczne, że w tej sytuacji ciężko o akcję niczym w filmie sensacyjnym. Mimo to, ja nudy nie odczułam. Owszem, momentami niewiele się dzieje, ale nie są to fragmenty długie, samo spokojne tempo akcji też niespecjalnie mnie raziło. Cały czas czułam się zaintrygowana kolejnymi tajemnicami i to mi wystarczało do utrzymania zainteresowania lekturą. Dość chyba powiedzieć, że książkę przeczytałam w jeden dzień.

Chciałabym też skupić się na drugiej części etykietki, jaką przypięto tej książce, czyli "psychologiczny". Nareszcie dostałam książkę, która wchodzi w głowę bohatera i pokazuje jak pogmatwana bywa ludzka psychika. Bardzo mi się podobało żonglowanie tym co prawdziwe i co zmyślone i notoryczne wpuszczanie czytelnika w maliny w kwestii co jest czym. Rozwiązanie tej zagadki było nieco przewidywalne, ale i tak naprawdę dobrze się bawiłam po drodze, a i samo zakończenie sprawiło mi sporą czytelnicza przyjemność.

(...) Shaw powiedział też, że alkohol jest środkiem znieczulającym, który pozwala nam przetrwać operację życia.

Nic nie mogę zarzucić stylowi tej powieści, nie mam żadnych uwag technicznych. Przyczepić mogę się do nieco oklepanego motywu (czy my już tego nie widzieliśmy w jednym z filmów Hitchcocka, które Anna tak lubi oglądać?). Jak na mój gust zbyt dużo było również pijackich "rozkmin" głównej bohaterki, gdy raz po raz w kółko mówiła o tym samym. Sama fabuła też rozkręcała się bardzo powoli i zanim przeszliśmy do rzeczy, minęło prawie 100 stron.

Słowem podsumowania, cieszę się, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę. Spędziłam z nią miły dzień, a dreszczyk przy lekturze wpisał się w klimaty około-halloweenowe. Wreszcie znalazłam w thrillerze to, czego szukałam - nawet jeśli nie określiłabym powieści jako wybitnej. Rozumiem, że nie jest to książka dla każdego, ale jeśli lubicie takie klimaty to jak najbardziej polecam.

Moja ocena: 7/10