"Wilki z Calla" - Stephen King

Ka-tet Rolanda przybywa do niewielkiego miasteczka zwanego Calla Bryn Sturgis. W miasteczku tym rodzą się jedynie bliźnięta, a raz na pokolenie przybywa grupa jeźdźców przebranych za wilki i porywa po jednym dziecku z każdej pary. Porwane dzieci wracają do domów jako pokury - istoty upośledzone umysłowo, które umierają w młodym wieku. Roland decyduje o wydaniu tajemniczym, budzącym grozę wilkom wojny. Werbuje mieszkańców gotowych chronić swoje dzieci i rozpoczyna przygotowania. Tymczasem nad różą rosnącą w nowym Jorku zawisa niebezpieczeństwo...

Mroczna Wieża:

I: Roland

II: Powołanie Trójki

III: Ziemie Jałowe

IV: Czarnoksiężnik i Kryształ

V: Wilki z Calla

VI: Pieśń Susannah

VII: Mroczna Wieża

Po roku przerwy postanowiłam wrócić do cyklu "Mroczna Wieża". Dlaczego zajęło mi to aż tyle? Nie wiem. Czwarty tom oceniłam na 10/10, więc powinnam tym bardziej chcieć czytać dalej. Ale nie chciałam. I wiecie co? Może to była kobieca intuicja. Może coś przeczuwałam i chciałam jak najdłużej zachować w pamięci absolutny geniusz "Czarnoksiężnika i Kryształu". Ale w końcu sięgnęłam po "Wilki z Calla" i... cóż, trochę się zawiodłam.

Nie raz już mówiłam o problemie zbyt wysokich oczekiwań. Kocham ten cykl całym sercem i jak dotąd wszystkie jego części były doskonałe lub bliskie doskonałości. Oczekiwałam - ba, byłam tego stuprocentowo pewna - że kolejne będą trzymały poziom albo wręcz podnosiły poprzeczkę jeszcze wyżej. I nagle przydarzyły nam się "Wilki z Calla". Matko i córko i Panie King, jak ja się męczyłam z ta książką! Bardzo podobał mi się początek, bardzo podobała mi się druga połowa i walka z Wilkami. Ale historia Callahana ani trochę. Epizody z Nowym Jorkiem też niespecjalnie. Mozolnie się przez nie przedzierałam, bo uparłam się, że skończę tę serię, ale było ciężko. A najgorsze, że tak właściwie nie było to złe - po prostu nie było absolutnie perfekcyjne, czego oczekiwałam. Ale to wystarczyło, żeby poczuć rozczarowanie zawiedzionymi nadziejami.

W kwestiach kobiet ten twój Pan Jezus wygląda mi na kawał sukinsyna - rzekł Roland. - Czy on był żonaty?

Callahan uśmiechnął się kącikiem ust.

- Nie - odparł - ale jego dziewczyna była dziwką.

- Cóż - powiedział Roland. - Zawsze to coś.

Nie będę się rozpisywać, bo napisałam chyba już wszystko co się da na temat tego cyklu. Stephen King jest pisarzem wybitnym i ma absolutnie genialny warsztat - to nie podlega dyskusji. Przygody Rolanda i spółki są absolutnie pokręcone, ale wciągające na tak zwany amen - tu też pola do sporów nie widzę. Są tu wspaniali bohaterowie, o charakterach głębszych i bardziej złożonych niż jest to chyba możliwe w rzeczywistości, są też zwroty akcji od których człowiek łapie się za głowę (a potem zbiera książkę z podłogi i idzie przeprosić sąsiadów, bo huk spadającej 700-stronicowej cegły słychać było na całym osiedlu - patrz: zdjęcie). To wszystko już zostało powiedziane i nie ma się co nad tym więcej rozwodzić.

I chyba tu właśnie jest problem. Bo ja kocham Rolanda, Eddiego, Jake'a i Susannah. Kocham ich historię i kocham Świat Pośredni. I bardzo, naprawdę bardzo mi się nie podobało, że po świetnym początku nagle na kilkaset stron porzuciliśmy nasze ka-tet, kopsnęliśmy się z powrotem do Nowego Jorku i zaczęliśmy śledzić jakiegoś zakompleksionego byłego księdza alkoholika, do którego sympatii nie czułam ani trochę. A po tym jak wygłosił swoje zdanie na temat aborcji, została mi już tylko czysta antypatia. Gdy brałam tę książkę do ręki i myślałam, że czeka mnie ciąg dalszy historii Callahana, która potrwa jeszcze cholera wie ile, to miałam ochotę ją natychmiast odłożyć. I to jest mój główny zarzut pod adresem "Wilków z Calla".

Sądzę, że wędrówka jest najbardziej wciągającym nałogiem, a każda ukryta droga wiedzie do tuzina innych.

Muszę na koniec podkreślić, że opowieść księdza nie była zła. Była ciekawa, trzymająca w napięciu, pokręcona jak reszta powieści. Po prostu... ja się pisałam na western zmieszany z fantastyką i science-fiction, ok? Nie na spędzenie sporej części książki w przytułku dla bezdomnych w jak najbardziej realnym Nowym Jorku. Tam nie było tej atmosfery, która towarzyszy ka-tet Rolanda w Świecie Pośrednim. Nie potrafię nawet jej opisać, ale jeśli czytaliście chociaż pierwszy tom, z pewnością wiecie co mam na myśli.

To kolejny przypadek gdy dostałam po łapach za zbyt wygórowane oczekiwania. I nieważne, że dostałam powieść wybitną - ja się spodziewałam absolutnie genialnej, więc moje nadzieje nie zostały spełnione. Niemniej będę to podkreślać do znudzenia: ta seria jest wspaniała. Tak, ten tom też. Widać w nim wyraźnie, że zbliżamy się do wielkiego finału, tajemnice mnożą się w zadziwiającym tempie, akcja zdaje się psem myśliwskim, który szarpie się na smyczy chcąc pognać za ofiarą. Zostały tylko dwa tomy. Z pewnością nie będę z nimi czekać kolejnego roku. A tymczasem całą serię gorąco Wam polecam!

Moja ocena: 8/10