"Dni Naszego Życia" cz. 2 - Małgorzata Mikos

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Piotr jest starszym człowiekiem, mieszkającym samotnie na przedmieściach wielkiego miasta. Sąsiedzi traktują go jak dziwaka i starają się omijać szerokim łukiem - wszyscy poza młodą sąsiadką z naprzeciwka. Los chce, że podczas ich kolejnego spotkania kobieta przeżywa trudne chwile - przed momentem straciła pracę i została z niczym. Na domiar złego jest świadkiem zasłabnięcia Piotra, któremu towarzyszy w drodze do szpitala a potem z powrotem do domu. Nie mając już zobowiązań w postaci pracy, postanawia pomóc sąsiadowi w drobnych codziennych sprawach. Tak zaczyna się ich bliższa znajomość, w trakcie której dziewczyna poznaje niezwykłą historię starszego mężczyzny.

Pozwoliłam sobie przepisać zalążek fabuły z mojej recenzji pierwszego tomu tej historii. Dlaczego poszłam na taką łatwiznę? Dlatego, że tej opowieści zwyczajnie nie da się zacząć od środka. Autorka prowadzi ją tak zręcznie, że z każdą stroną odkrywamy kolejne elementy układanki, z których powoli w miarę czytania wyłania się obraz całości - i ja odmawiam wyrywania z kontekstu kilku wydarzeń tylko po to, żeby stworzyć opis drugiej części tej powieści. Ona zasługuje na lepsze traktowanie i na podziwianie jej w całej swojej okazałości. A jest co podziwiać.

Jeśli szukacie prostego czytadełka z "gorącym romansem" poprzetykanym gdzieniegdzie garścią iście teatralnych dramatów, to idźcie go szukać gdzie indziej. To nie jest tani romans. To piękna opowieść o prawdziwej, głębokiej miłości, o przyjaźni, o przebaczeniu i o dostrzeganiu piękna w otaczającym nas świecie. O oddychaniu pełną piersią i o radości z tego płynącej. O konieczności godzenia się ze stratą, smutkiem i cierpieniem. Po prostu o życiu.

W tej części docieramy wreszcie do dania głównego, czyli opowieści Piotra o związku z miłością jego życia i o tym, co ich rozdzieliło. Dowiadujemy się też co poróżniło go z synem i czy panująca między nimi niezgoda jest możliwa do pokonania. Poznajemy wreszcie zakończenie tej opowieści, słodko-gorzkie i niezwykle piękne. Przyznaję, że ta część tej historii zupełnie zmieniła moje postrzeganie wielu jej elementów, z główną bohaterką na czele. Zaczęłam doceniać jej postać, która w poprzednim tomie pozostawała raczej w cieniu Piotra a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. No i... poznajemy wreszcie jej imię.

Ten tom to czysta celebracja życia i zachęta do delektowania się każdą jego chwilą. Nie chcę tej recenzji zamienić w wykład filozoficzny, więc powiem tylko, że ta książka pełna jest prawd tak prostych i oczywistych, że już dawno przestaliśmy je zauważać i czujemy się zaskoczeni, a wręcz zszokowani gdy ktoś nam o nich przypomina. Bo w naszym pośpiesznym życiu nie ma czasu na "głupoty" takie jak przystanięcie na chwilę i zachwycenie się barwami na skrzydłach motyla albo uśmiechem ukochanej osoby. To smutne, ale prawdziwe. Być może właśnie dlatego słowa autorki, którymi przypomina nam o rzeczach najważniejszych, często tak mocno zapadają w pamięć.

Gdybym się uparła, znalazłabym coś, czego mogłabym się uczepić. Na przykład, że opowieść płynie dość wolno, albo że główna bohaterka zbyt często się wzrusza, albo że postacie mają zbyt podobne charaktery. Ale wiecie co? Nie chcę się czepiać. To są szczegóły, a mnie lektura sprawiła naprawdę dużą przyjemność, więc po co psuć to przyjemne wspomnienie?

Na koniec chcę spojrzeć na oba tomy jako całość. Trochę żałuję, że ta opowieść została podzielona i szczerze powiem, że nie rozumiem tej decyzji, dlatego podsumuję je razem. To naprawdę piękna historia, pełna mądrości i wzruszeń, napisana przez kobietę o dużej wrażliwości i talencie. Sezon na świetne debiuty trwa w najlepsze. Jeśli szukacie ambitnej obyczajówki, która zmusi Was do myślenia (i odczuwania najróżniejszych emocji), oto ona. Serdecznie polecam.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Novae Res i Autorce.