"Tylko Żywi Mogą Umrzeć" - D. B. Foryś

Tessa Brown jest... Skomplikowana. Na co dzień barmanka w podrzędnej knajpie, tak naprawdę pół-demon polujący na inne demony wałęsające się nie po tym świecie, po którym powinny. Jej kłopoty zaczynają się gdy przyjmuje zlecenie na odszukanie krucyfiksu skradzionego z pobliskiego klasztoru. Prosta z pozoru sprawa okazuje się częścią wielkiego spisku, który zagraża całemu światu. Aby go ocalić Tessa będzie musiała współpracować z osobami, którym nie ufa i poświęcić o wiele więcej, niż mogłaby przypuszczać...

Okrzyknęłam luty miesiącem świetnych debiutów, pora więc, żebym przedstawiła Wam ostatni z nich, czyli "Tylko Żywi Mogą Umrzeć" Pani Foryś. Nie jest to tak całkiem debiut, bo autorka ma na swoim koncie już dwie antologie, jednak jest to jej pierwsza powieść. Zachęcona ciekawym opisem (czy ktoś jeszcze miał skojarzenia z "Supernatural"?) z ochotą sięgnęłam po tę książkę. I choć złamałam moje postanowienie, żeby nie zaczynać nowych serii, to jestem z decyzji o jej przeczytaniu bardzo zadowolona.

Taka mała rada na przyszłość: jeśli kiedykolwiek zadzwoni do was były facet, by poinformować o dziwacznej kradzieży starego krzyża - za cholerę nie idźcie tą drogą!

Co zostaje w pamięci najbardziej po lekturze tej książki? Akcja pędząca na łeb na szyję. Poważnie, czasem wszystko działo się tak szybko, że nie nadążałam. Co kilka stron jesteśmy w nowym miejscu, walki, pościgi, zwroty akcji - niebywały urodzaj wydarzeń. To zdecydowanie jedna z powieści, przy których nie sposób się nudzić. Nawet gdy akcja czasem zwalnia (ale tylko na momencik), lekturę umilają mam liczne sarkastyczne żarciki. To wszystko razem sprawia, że kolejne strony połyka się w zastraszającym tempie i ani się człowiek obejrzy, a tu koniec.

Bardzo dobrze napisani są tu bohaterowie. Wyraziści, oryginalni, z pazurem. Nie mogę się zbytnio zagłębić w ich charakterystykę, żeby nie zdradzić czegoś istotnego, przez co podczas czytania powinno się aż podskoczyć i krzyknąć z wrażenia, ale muszę powiedzieć, że zapałałam szczerą sympatią do większości z nich - a nieczęsto mi się to zdarza. Niestety, jednym z bohaterów, z którymi nie miałam "chemii", jest sama Tessa. Jest infantylna, niektóre jej odzywki sięgają poziomem przedszkola, sprawia wrażenie niezrównoważonej, nie potrafi przyznać się do błędu, jej reakcje często są przerysowane. W założeniach zapewne miała być po prostu żywiołowa i bezczelna, ale wyszło jak wyszło.

Styl powieści jest lekki i zabawny, jednak miejscami przekombinowany. Tessa często nie miała pojęcia i gdy za pierwszym razem nie miała pojęcia nie zielonego, ale granatowego, to było śmieszne. Za drugim, kiedy nie miała akurat szarego, też. Za trzecim, różowym, zrobiło się dziwnie, a przy siódmym już tylko ciężko westchnęłam. Wkradły się też błędy i było ich całkiem sporo, dla przykładu: "coraz trudniej mogłam kontrolować". Mały językowy potworek. Nie potrafię sobie wyobrazić dlaczego nikt tego nie poprawił chociażby na "coraz trudniej było mi kontrolować", tylko zostawił to niezgrabne sformułowanie, żeby zgrzytało czytelnikom między zębami.

Obdarzyłam ją wymuszonym uśmiechem. Gdyby tydzień temu ktoś mi napomknął, że będę walczyć z duchami u swego boku, zostawiłabym jego twarz w spokoju. Pozbawiłabym go całej głowy!

Niemniej bawiłam się przy lekturze znakomicie i bardzo dobrze trafiła w mój gust. Dzięki niej nawet nie zauważyłam godziny spędzonej w poczekalni do lekarza. Zastanawia mnie tylko dlaczego w książce pojawiły się jedynie "dzieci piekieł", nie zstąpił zaś z nieba archanioł Gabryś i nie zrobił porządku. Ale kolejne tomy przed nami, będzie czas się wszystkiego dowiedzieć. Bo że sięgnę po kolejne tomy to pewne. "Supernatural" na papierze? Ja to kupuję i chcę więcej. Polecam!

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.