"Zbrodnia i Kojot" - Kevin Hearne

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Atticus powrócił z wyprawy do Asgardu i teraz ma problem. Bogowie piorunów ze wszystkich panteonów uznali zabójstwo Thora za osobistą zniewagę i polują na naszego druida. Atticus postanawia z pomocą Kojota upozorować swoją śmierć, by móc zaszyć się w jakim spokojnym zakątku i dokończyć szkolenie swojej uczennicy. Jednak Kojot, jak na boga oszustwa przystało, wplątuje druida w nową przygodę, którą ten z dużym prawdopodobieństwem może przypłacić życiem. Jakby tego było mało, pod nieobecność rannego Leifa w okolicy zaroiło się od wampirów, a sam Leif nie jest już tym samym wampirem, którego Atticus zwykł nazywać przyjacielem...

Co tu się porobiło! Odkąd skończyłam czytać trzeci tom "Kronik Żelaznego Druida" nie było dnia, kiedy nie spozierałabym tęsknie na kontynuację, próbując wygospodarować nieco czasu na jej lekturę. Wreszcie się udało i... szok. Wszystko przewróciło się do góry nogami. Wataha wilkołaków już nie jest tą samą watahą, a Leif nie jest starym dobrym Leifem. Do tego Granuaile dostała wreszcie nieco dłuższą rolę i wysunęła się na pierwszy plan. Dobrze znane mi panteony europejskie zastąpiły w tym tomie wierzenia Indian, o których nie mam zielonego pojęcia. Początkowo dziwnie się czułam w tym nowym dla mnie świecie, ale Pan Hearne szybko udowodnił, że kto jak kto, ale on potrafi czytelnika wręcz po mistrzowsku zabawić.

Jest rzeczą powszechnie wiadomą, że mam totalnego hopla na punkcie "Kronik Żelaznego Druida". Jest tutaj wszystko, czego szukam w literaturze - świetna opowieść, genialni bohaterowie, zwroty akcji, doskonały warsztat, a do tego mnóstwo humoru i porządne przygotowanie merytoryczne. Ten tom nieco różni się od poprzednich, nie skaczemy już jak wariaci po wszystkich możliwych krainach i nie odbywamy epickich wypraw. Jednak to nie znaczy, że akcja nie porywa nas niczym rwąca rzeka, z której nie sposób się wydostać. Dzieje się, panie, oj dzieje. Ale tym razem ograniczamy się do rezerwatu Indian, dzięki czemu ma się poczucie, że wszystko jest bardziej spójne i logiczne. A epickie walki i szalone w swym geniuszu pomysły Atticusa wciąż mają się dobrze.

- Przede wszystkim będziemy potrzebowali od chuja gwoździ.

- Od chuja? Ile to dokładnie?

- Yyy...

Tu Granuaile pośpieszyła mi na ratunek w roli znawczyni jednostek miary.

- Upraszczając, to trochę więcej niż od cholery, ale znacznie mniej niż od kurwy.

W ciągu trzech poprzednich tomów nauczyłam się ślepo ufać autorowi w kwestii wiedzy o wierzeniach ludów pogańskich. Do tej pory nie przyłapałam go na ani jednej nieścisłości, dlatego zakładam, że moja nowo nabyta wiedza o wierzeniach Indian ma równie solidne podstawy. Dla mnie jest to bardzo ważne, nienawidzę gdy ktoś coś usłyszał, coś tam przeczytał, dużą część sobie dopowiedział i reklamuje powieść jako opartą na wierzeniach słowiańskich, a potem je totalnie masakruje aż nie mają nic wspólnego z rzeczywistością (patrz: "Szeptucha"). W przypadku pana Hearna mam pewność, że spędził długie godziny nad tekstami historycznymi i dobrze poznał kulturę, o której pisze. Za to wielki szacunek.

W czwartym tomie mamy okazję poznać bliżej Granuaile, która do tej pory dostawała najwyżej kilka akapitów na całą książkę. Teraz towarzyszy Atticusowi niemal bez przerwy i moim zdaniem jest jego doskonałym uzupełnieniem. Przyznam, że trochę się obawiam jaka będzie jako pełnoprawna druidka, ale jak na razie urzeka swoim entuzjazmem i sarkastycznym poczuciem humoru. To właśnie ona sprawiła, że nie czułam tak bardzo tęsknoty za starymi bohaterami, którzy postanowili nie pojawić się w tej części.

Jest prawdziwa poezja w szumiących lasach i łagodnych stokach wzgórz. Jest pieśń w wietrze, błogosławieństwo w pocałunkach słońca. Są całe opowieści w szemraniu wody w strumieniach i epopeje w przypływach oceanu.

Każdy z tomów to oczywiście osobna historia, jednak wszystkie łączą się ze sobą i w każdej części poznajemy efekty działań podejmowanych w częściach wcześniejszych. To wszystko bardzo ładnie, acz dyskretnie łączyło nam ze sobą kolejne tomy, w przypadku tego jednak mam wrażenie, że cała opowieść nabiera rumieńców i wszystko coraz mocniej splata się ze sobą. Tutaj można naprawdę poczuć, że wychodzimy z fazy zapoznawania się ze światem przedstawionym i rozkręcamy zmierzając powoli w stronę jeszcze bardziej epickich wydarzeń i wielkiego punktu kulminacyjnego, którego nie mogę się już doczekać. Wszystko staje się po prostu... bardziej.

"Kroniki Żelaznego Druida" to taki mały, jasny punkcik na mojej półce - a raczej na wirtualnej półce mojego czytnika. To seria, która zawsze przynosi mi świetną zabawę i mnóstwo humoru, która doskonale odrywa mnie od stresów życia codziennego. Nie potrafię wyrazić jak ogromną ekscytację czuję na myśl o sięgnięciu po kolejny tom i jak bardzo czekam na moment, gdy wreszcie sobie na to pozwolę. To jedna z najlepszych serii, jakie miałam przyjemność czytać i zdecydowanie najlepsza seria urban fantasy, jaka wpadła w moje ręce. Czwarty tom trzyma poziom, a muszę zaznaczyć, że poprzednie ustawiły poprzeczkę naprawdę wysoko. Po raz kolejny polecam wszystkim, bez względu na codzienne preferencje gatunkowe!

Moja ocena: 10/10