"Gemina" - Jay Kristoff, Amie Kaufman

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Statek Hypatia, wiozący uciekinierów z kolonii Kerenza, zmierza ku stacji skoku Heimdall chcąc opuścić leżący na peryferiach układ. Tymczasem stacja Heimdall ma swoje problemy - została zaatakowana przez najemników BeiTechu, który stał również za masakrą na Kerenzie. Mają za zadanie zniszczyć nadlatującą Hypatię i zlikwidować świadków, czyli wszystkich mieszkańców Heimdalla. Dzięki czystemu przypadkowi trójka nastolatków unika pojmania. Są to Hanna - rozpieszczona córka gubernatora stacji, Niklas - diler pochodzący z mafijnej rodziny oraz Ella - kuzynka Nika, genialna hakerka przykuta do wózka. Łączą oni siły by uratować zarówno mieszkańców stacji, jak i pasażerów Hypatii. Nie wiedzą jednak, że na stacji znajduje się coś o wiele gorszego niż najemnicy i wkrótce rozpocznie własne polowanie...

Miałam wielkie oczekiwania względem kontynuacji kultowego już "Illuminae". Lektura pierwszego tomu była czymś świeżym, wręcz odkrywczym, i naprawdę wysoko zawiesiła poprzeczkę dla swojej następczyni. Spodziewałam się fantastycznej lektury, ale jednocześnie gdzieś głęboko trochę się bałam. "Illuminae" rozbiło bank swoją oryginalną formą i nietypowym połączeniem young adult, science-fiction i thrillera/horroru. A co zaoferuje "Gemina"? Czy zaoferuje cokolwiek nowego, czy powtórzy jedynie innymi słowami wszystko, co już powiedziało "Illuminae"? Nadszedł czas by to sprawdzić. Sięgnęłam więc na półkę po pięknie wydaną, intensywnie niebieską książkę i... przepadłam.

Ok, przyznaję, że na początku moje obawy o poziom tego tomu zdawały się uzasadnione. W przypadku "Illuminae" historia zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem jest tylko lepiej - Hitchcock byłby dumny. Już na pierwszych stronach Kerenza zostaje zaatakowana, wszędzie wybuchy, krzyki, pożary, chaos. To przykuwa uwagę czytelnika. "Gemina" zaś zaczyna się spokojnie. Przez kilkadziesiąt stron śledzimy przygotowania Hanny do obchodów Dnia Terry składające się z narzekań na uwięzienie na dalekiej prowincji (czytaj: przeprowadzka na stację Heimdall), randek ze swoim chłopakiem i ustawiania zakupu wspomagaczy dobrego humoru u Nika. Przyznaję - akcja rozkręca się powoli. Dodatkowo nieswojo się czułam z nowymi bohaterami - tym bardziej, że początkowo uważałam Hannę za rozpuszczoną idiotkę. Jednak niech Was to nie zwiedzie. To tylko cisza przed burzą. Bo potem nagle wybucha rzeczona burza i "Illuminae" ze swoim trzęsieniem ziemi może się schować.

- Okazja do strzału może się nie powtórzyć, więc strzelaj. Wiesz, z kogo to cytat? - Karabinek spada na podłogę. - Z Hanny Donnelly, ty *****.

Co tu się dzieje! To jak "Illuminae" na sterydach. Już w pierwszym tomie mieliśmy napięcie i dreszczyk emocji - o co chodzi z Aidanem, co się dalej stanie z epidemią - ale tutaj... Tutaj wszystko jest o wiele bardziej intensywne. Gdy obserwujemy jak Hanna przemyka korytarzami stacji próbując ominąć uzbrojonych najemników, gdy patrzymy jak krwiożercze pasożyty atakują kolejnych bohaterów - to jest prawdziwy dreszczyk. Może akcja rozkręcała się powoli, ale gdy już się rozkręciła, nie można się od niej było oderwać. Chciałabym w tym momencie zwrócić uwagę na coś, co zdecydowanie odróżnia od siebie oba tomy. W pierwszym nacisk jest położony na elementy horroru - straszna zaraza zmieniająca ludzi w krwiożerce bezmózgowce. W drugim, chociaż występuje podobny motyw, pozostaje on zdecydowanie w tle. Tutaj napięcie buduje polowanie najemników na naszych bohaterów. I to jest bardzo fajne, że autorzy postawili na różnorodność, zamiast powtarzać sprawdzone schematy.

Słowo o bohaterach. Czytając pierwszy tom bardzo przywiązałam się do Kady i Ezry i wcale nie podobał mi się pomysł dostania nowej grupy bohaterów. Początkowo wcale nie lubiłam Hanny i Nika, jedynie Ella kojarzyła mi się z Kady i od początku między nami "zaiskrzyło". Wydawało mi się, że grupa złożona z "księżniczki", dilera narkotyków i niepełnosprawnej hakerki jest co najmniej dziwna i nie zda egzaminu. Ale szybko okazało się, że autorzy mają niezwykły talent do tworzenia postaci, do których czytelnik z łatwością się przywiązuje. Może trochę pomógł tutaj fakt, że poznajemy ich poprzez prywatne rozmowy - nieocenzurowane, niepoprawne politycznie, moralnie a nawet ortograficznie, ale prawdziwe. Szybko pokochałam nowych bohaterów i teraz gotowa jestem ich bronić jak lwica swoich młodych.

AIDAN: Koncepcja szczęścia wydaje mi się niedorzeczna, ale Kady upiera się, żebym wam obojgu go życzył.

AIDAN: Powodzenia, Hanno Donnelly.

AIDAN: Losy wszechświata leżą w twoich rękach.

AIDAN: Tylko się nie stresuj.

No i zwroty akcji, panie i panowie. Ostatnio coraz częściej zdarza mi się tagować książki, co znacznie pomaga w ich późniejszym recenzowaniu. Niebieski kolor znaczników samoprzylepnych przeznaczyłam na plot-twisty i... "Gemina" jest cała niebieska. To zdecydowanie najczęściej stosowany przeze mnie kolor w przypadku tej książki. Co kilka stron dzieje się coś, czego kompletnie nie przewidziałam. Najwyraźniej autorzy postanowili sprawdzić ile razy będą w stanie zrobić czytelnika w balona i mnie się to bardzo podoba.

Dodatkową gwiazdkę przyznaję (a raczej przyznałabym, gdybym miała jeszcze miejsce na skali) za zaakcentowanie nie tylko "fiction", ale i "science". Aż mi się ciepło na serduszku zrobiło jak zobaczyłam w akcji jedną z najciekawszych teorii z zakresu fizyki teoretycznej, a w dodatku wytłumaczoną tak, że największy laik połapałby się bez problemu o co chodzi. Nie bez powodu nazywa się to nie fantastyką, ale science-fiction, czyli fantastyką naukową. Za ten akcent naukowy wielkie brawa i duży szacunek.

I tak dochodzimy do końca. Podsumowując, "Gemina" to świetna powieść, zawierająca samą esencję tego, czym jest science-fiction. Mamy genialnych bohaterów, wartką akcję, odbierające mowę plot-twisty. Mamy nieco sarkastyczny humor i niezwykle oryginalną formę. Całość czyta się lekko i z przyjemnością, a towarzyszące lekturze napięcie nie pozwala się od niej oderwać. W moim odczuciu jest to idealny przedstawiciel gatunku. Must-read dla wszystkich fanów sf i wspaniała ciekawostka dla fanów innych gatunków. Nie mogę doczekać się premiery trzeciego tomu serii, prawdopodobnie będzie to pierwszy w moim życiu pre-order, a to już mówi samo za siebie. Gorąco polecam!

Moja ocena: 10/10

Recenzja pierwszego tomu serii tutaj: Illuminae.