"Dwór Skrzydeł i Zguby" - Sarah J. Maas

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Feyra wbrew swej woli trafia z powrotem na Dwór Wiosny. Tamlin wierzy, że król Hybernii zerwał łączącą ją z Rhysem więź godową, Feyra zaś korzysta z jego naiwności zbierając informacje i dyskretnie podburzając jego podwładnych przeciwko swojemu księciu. Marzy tylko o tym by wrócić do swojej rodziny na Dworze Nocy, a gdy to marzenie się spełnia, gdy zostawia Dwór Wiosny w rozsypce, może się wreszcie skupić na planowaniu wojny z Hybernią. A także na próbach naprawienia krzywd wyrządzonych swoim - teraz nieśmiertelnym - siostrom.

Serii popularnych "Dworów" nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. "Dwór Skrzydeł i Zguby" to trzeci tom zamykający opowieść o wojnie z Hybernią. Tak, tutaj wszystko się kończy. I jest to koniec zaiste spektakularny. Wiele osób twierdzi, że najlepszym tomem trylogii jest drugi - ośmielam się z nimi nie zgodzić. Dopiero tutaj znalazłam wszystko, czego szukałam sięgając po tę serię. Panie i Panowie, pisząc te słowa kilka dni i kilka przeczytanych książek po zakończeniu lektury, pozwolę sobie zaprosić na pierwszą recenzję z niezwykle przyjemnej serii pt. "strzał w dziesiątkę"!

No i mam problem - zabrakło mi skali. Poprzedni tom oceniłam na 10/10, bo nie wyobrażałam sobie, że coś jeszcze lepszego może wyjść spod pióra Pani Mass. A jednak udało jej się mnie zaskoczyć. Jak mam ocenić ten tom, skoro podobał mi się jeszcze bardziej niż poprzedni? Mogę oszukać i wystawić 11/10? Chyba nie bardzo. W takim razie chcę jeszcze raz bardzo wyraźnie podkreślić, że w "Dworze Skrzydeł i Zguby" odnalazłam wszystko, czego tylko mogłam zapragnąć. Wciągająca akcja, plot-twisty, przez które musiałam gonić swoją szczękę po podłodze, wspaniali bohaterowie i naprawdę epicki wielki finał. Pani Maas, składam na Pani ręce gorące podziękowania, bo nie sądziłam, że jeszcze kiedyś przeżyję coś takiego na kartach powieści.

(...) rodziną są ci, których wybierasz, a nie ci, wśród których się rodzisz.

Od czego zacząć? Mamusiu, nie mam pojęcia. Jak mam opisać to wszystko, co mi się podobało i zrobić to sensownie? Ok, zacznijmy od elementu, który najbardziej utkwił mi w pamięci. Feyra. Zawsze ją lubiłam, nie mogę zaprzeczyć. Uważałam, że ewolucja, jaką przeszła w drugim tomie dobrze jej zrobiła. Ale to, jaka jest w trzecim... To prawdziwa petarda. Trzymając się symboliki jej dworu - to nie gwiazda, to prawdziwa supernowa. Właśnie taką bohaterkę chciałam oglądać. Z pazurem, pewną siebie, odważną, trochę szaloną i bezwzględną. Bez wahania sięgającą po to, co jej się należy. Nie potrafię wyrazić jak wielką przyjemność sprawiło mi śledzenie jej posunięć. Feyra stała się dokładnie taka, jaką chciałabym ją widzieć. Wcześniej ją lubiłam. Teraz pokochałam. I chcę więcej.

Po drugie - akcja. O rany, co tu się działo! (Tak, ta recenzja będzie się składać z wielu wykrzyknień, pogódźcie się z tym) Już od samego początku zostajemy wciągnięci w wir akcji. I nie ważne, że Feyra operuje raczej tonem głosu i dyskretnymi gestami, my i tak mamy wrażenie, że nad naszymi głowami szaleje istny huragan wydarzeń. A potem jest tylko lepiej. Wraz z kolejnymi stronami autorka zgrabnie wprowadza kolejne wątki i tajemnice, które spotykają się w punkcie kulminacyjnym podczas wielkiego finału. Wtedy wszystko staje się jasne i wszyscy aktorzy drugoplanowi stają wreszcie w świetle reflektorów. To co się wtedy dzieje... to trzeba przeczytać samemu.

Mała dygresja. Mam już 30 lat (stara panna) i odbieram tę książkę zapewne zupełnie inaczej niż osoby w wieku 17-19 lat. Być może dla nich bardziej liczy się jedynie galopująca akcja, ja doceniłam również posunięcia polityczne i liczne zagrywki taktyczne Dworu Nocy i ich sojuszników. Z całym szacunkiem dla młodszych czytelników, odnoszę wrażenie, że nie zagłębiają się oni w lekturę tak bardzo jak osoby nieco starsze. A tam właśnie, na samym dnie, czekają na odkrycie prawdziwe skarby, które tylko dodają lekturze wartości.

Jeśli jesteście ze mną już od kilku recenzji to zapewne wiecie, że bardzo cenię w książkach kilka rzeczy, Po pierwsze logikę i przygotowanie merytoryczne, po drugie zgodność z obecną wiedzą naukową, po trzecie elementy mitologiczne, a po czwarte... bardzo lubię być zaskakiwana. Uwielbiam gdy dzieje się coś, czego nie przewidziałam, a tu niespodzianki czają się na każdej stronie. I nie mówię tutaj tylko o zakończeniu - w tym tomie bez przerwy autorka serwuje nam naprawdę nieprzewidywalne wydarzenia. To właśnie ten element sprawił, że pochłonęłam tę książkę w kilka dni, chociaż zwykle lektura podobnych "cegieł" zajmuje mi około miesiąca.

To, co jest naszą słabością, może stać się naszą największą siłą. I (...) właśnie osoba, po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii.

Gdybym miała się czegoś przyczepić, mogłaby to być jedynie dziwna telepatia pomiędzy bohaterami. Niezwykle często natykałam się na stwierdzenia w stylu "zobaczyła w jego wzroku aprobatę" albo "dyskretnym pochyleniem głowy przekazał jej, że się zgadza/jest zły/smutny/ma wszystko gdzieś". To bardzo poetyckie stwierdzenia, ale serio, tutaj to wszystko ocierało się o przesadę. Jednak w ostatecznym rozrachunku, nie ma to dla mnie znaczenia, bo wszystkie pozostałe elementy są na najwyższym poziomie.

Podsumowując ten wielki chaos jakim jest ta recenzja, to naprawdę świetna powieść. Pani Maas nie tylko nie straciła swojego baśniowego stylu pisania, ale dodała kilka elementów, które sprawiają, że nie sposób się od tej książki oderwać. Akcją pędząca ja łeb na szyję, Feyra - wreszcie dojrzała i na swój sposób przerażająca, niesamowite niespodzianki czyhające na czytelnika - nie wiem czego jeszcze mogłabym sobie zażyczyć. Jest tutaj wszystko, na co mogłam liczyć. Moim zdaniem najlepsza część serii. Gorąco polecam, ten tom, jak i całą trylogię!

Moja ocena: 10/10