Przedpremierowo: "Reputacja" - Marcin Kiszela

Premiera: 12.02.2020

Milena Bilkiewicz to sensacja ostatnich lat. Kontrowersyjna artystka z pieczołowicie budowanym wizerunkiem. Treści, które zamieszcza w internecie filtruje Alicja, jej przyjaciółka i zarazem specjalistka od imagu. Dba o to, by Milena nie zniszczyła swojej kariery żadnym głupim wyskokiem, które niestety dość często jej się przytrafiają. Pewnej nocy Alicja dostaje powiadomienie o nowej treści czekającej na akceptację, jednak tym razem nie jest to materiał zamieszczony przez gwiazdę. Tym razem jest to film, na którym zamaskowany mężczyzna grozi związanej Milenie i oskarża ją o porwanie swojego dziecka. Alicja postanawia wziąć sprawy w swoje ręce - gdyby zawiadomiła policję, informacja o całej sytuacji szybko wypłynęłaby do mediów, a to oznaczałoby wizerunkową śmierć artystki. Kobieta rozpoczyna prywatne śledztwo, nieświadoma jak potworne rzeczy można znaleźć w cudzej przeszłości...

Nie od dziś wiadomo, że jeśli w zasięgu mojego wzroku pojawi się książka z etykietką "thriller psychologiczny", to choćbym miała siłą wydrzeć ją z cudzych rąk, czym prędzej ją przeczytam. Dlatego właśnie gdy pojawiła się okazja do zrecenzowania tej pozycji, natychmiast ją złapałam i dziś przybywam do Was z moją opinią na temat "Reputacji". Powiem tak: do mojego TOP 10 na koniec roku ta książka z pewnością nie trafi, niemniej wciąż jest to fajna opowieść, którą czytałam z zainteresowaniem. Gdyby była tylko nieco mniej oczywista...

Zacznę od pozytywów. "Reputacja" ma ciekawą konstrukcję, niby-wywiadu z poszczególnymi bohaterami, chociaż przez 80% czasu głos ma Alicja. Opowiada ona dziennikarzowi/czytelnikowi całą historię ze swojej perspektywy i robi to bardzo dobrze - warsztat Pana Kiszeli stoi na wysokim poziomie. Zabieg z wywiadem pozwala nam też w  odpowiednich momentach spytać o zdanie innych bohaterów i poznać różne perspektywy, z czym często jest problem w powieściach z klasyczną narracją trzecioosobową. To jest fajne.

Nie mogę też złego słowa powiedzieć na tempo akcji, bo jest żwawe, ani na fabułę, bo jest zwyczajnie ciekawa. Bohaterom czasem zdarza się zadumać nad swoją przeszłością, jednak te fragmenty, zwykle irytujące, tutaj są równie interesujące jak reszta. Może dzieje się tak dlatego, że są zwięzłe i ściśle dotyczą naszej opowieści, co bardzo się chwali, bo nie ma nic gorszego niż rozwlekłe dygresje nie wnoszące do sprawy absolutnie nic. A sami bohaterowie? Bardzo, ogromnie podobał mi się Szymon. Może nie jako człowiek, bo uciekłabym z krzykiem, gdybym spotkała go na ulicy, ale jako postać był naprawdę fascynujący i zagłębianie się w jego psychikę przyniosło mi dużo radości. To samo mogłabym powiedzieć o Michale - jako człowiek nie, jako postać jak najbardziej. A sama Alicja? Nie mam przesadnie głębokich uczuć względem niej. Nie czułam niechęci, a to najważniejsze. Bo że nie zafascynowała mnie w równym stopniu co wspomnianych wyżej dwóch panów? Nic dziwnego. Szymon i Michał to po prostu mistrzostwo.

Jeszcze jedna rzecz, o której muszę wspomnieć osobno i zdecydowanie ją wyróżnić. Mamy tutaj wspaniały opis traumy i choroby psychicznej. Przeanalizowany bardzo głęboko, opisany bez zbędnych ozdobników, a jednocześnie z dużą wrażliwością. Panie Kiszela, chylę czoła.

A teraz coś, co mi się nie podobało. Po pierwsze, autor nigdzie nie mówi tego wprost, ale początkowe wypowiedzi bohaterów mocno sugerują co stanie się z Mileną i to pozbawia tę opowieść dreszczyku oczekiwania na rozwiązanie tajemnicy. Ok, można poczynić aluzję do jakiegoś wystrzałowego finału, ale nie powinno się tak jawnie zdradzać losu postaci, o którą toczy się gra. Po drugie, przejrzałam intrygę przed 100 stroną. Całą, do samego końca. A nie wydaje mi się, żebym była osobą ponadprzeciętnie inteligentną. Odnoszę wrażenie jakby autorowi bardzo zależało przede wszystkim na tym, by czytelnik dobrze pojął wszelkie aspekty wymyślonej przez niego intrygi i dlatego postanowił podsuwać mu co chwilę bezczelnie oczywiste wskazówki. Przyznaję, że nie straciłam zainteresowania i z przyjemnością doczytałam pozostałe 200 stron, ale bądźmy szczerzy - co to za thriller bez tajemnicy?

Tak więc mamy do czynienia z kolejną pozycją, która utrzymuje w równowadze zalety i wady. Dobry warsztat i świetni bohaterowie równoważą przedwczesne wyjaśnienie intrygi. Ogólnie to ciekawa opowieść poruszająca drażliwy temat wizerunku medialnego celebrytów i kosztów sławy. Myślę, że Pan Kiszela ma zadatki na świetnego thrilleropisarza (czyżbym właśnie stworzyła nowe słowo?), jeśli tylko popracuje trochę nad odpowiednim dozowaniem informacji. Nie będę Was czarować - nie będziecie obgryzać paznokci z napięcia podczas lektury, niemniej uważam, że mimo wszystko to wciąż pozycja godna uwagi. I ja ją polecam.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu WAB.