"Wielka Samotność" - Kristin Hannah

Rok 1974. Ernt Allbright, były jeniec wojenny, cierpi na PTSD i nie jest w stanie prowadzić normalnego życia. Kiedy po raz kolejny traci pracę, postanawia przenieść się wraz z rodziną na Alaskę i zacząć wszystko od nowa. Ernt, jego żona Cora oraz trzynastoletnia córka Leni, szybko odnajdują się w lokalnej społeczności, a także w nowym stylu życia - pozbawionym wygód i wypełnionym ciężką pracą. Wydaje się, że wreszcie i oni zaznają pełni szczęścia - dopóki nie nadchodzi zima. Coraz dłuższe noce, trwające po 18 godzin na dobę, sprawiają, że Ernt przestaje sobie radzić ze swoimi demonami. To, co z początku zdawało się idyllą, teraz okazuje się pułapką - w stojącej pośrodku lasu chatce może zdarzyć się wszystko i nikt nie usłyszy wołania o pomoc...

Ta książka... O cholera, ta książka. To było mocne. To nie jest książka, która wzrusza czy rozśmiesza. To jest książka, która szarpie nerwy, wywołuje jakieś podskórne swędzenie, drapie gdzieś tam głęboko w środku. Wrażenie jest tym silniejsze, że poznajemy tę opowieść z perspektywy dziecka. Do tego swoje trzy grosze dokłada niepowtarzalny klimat dzikiej, alaskańskiej przyrody, który niemal wylewa się z każdej strony - to wszystko sprawia, że tę książkę czuje się całym sobą, a po lekturze zostaje w pamięci na długo. Panie i Panowie, przedstawiam Wam kandydata do książki roku 2020.

Siedzę nad tą recenzją już dwie godziny i udało mi się napisać tylko dwa akapity. To trudna książka i trudno jest o niej pisać, dlatego od razu uprzedzam, że jeśli wolicie lektury lekkie, szybkie i przyjemne, to nie jest opowieść dla Was. Tu nie ma nic lekkiego, nic szybkiego, a przyjemna jest jedynie świadomość obcowania ze świetną literaturą, bo samej historii z pewnością nie można tym przymiotnikiem określić. I paradoksalnie ta ciężka, trudna i ponura lektura opowiada o miłości w wielu jej różnych aspektach. Znajdziemy tu miłość matki do dziecka i dziecka do matki, znajdziemy szaloną i nierozsądną pierwszą miłość, znajdziemy też miłość toksyczną, obsesyjną, niszczycielską. I przez całą lekturę w tych alaskańskich ciemnościach będzie tlił się mały płomyczek nadziei, chociaż gwałtowne zimowe wiatry uparcie będą próbowały go zgasić.

Dawno już nie widziałam bohaterów tak wyrazistych, a jednocześnie tak realnych, nieprzerysowanych. I tak złożonych. Równie dawno nie widziałam bohaterów, którzy byliby tak różni ode mnie, osadzonych w tak odmiennym środowisku i sytuacjach, a których zachowanie mimo to dobrze bym rozumiała. Nie wiem czy mogę powiedzieć, że ich lubię - Ernta nie lubię z pewnością, za Corą też nie przepadam - ale z pewnością rozumiem ich zachowanie. Tutaj autorka zrobiła świetną robotę. Tę historię poznajemy z perspektywy Leni, więc znamy tylko jej myśli i uczucia, a mimo to nie wściekam się chociażby na Corę, że zachowuje się nielogicznie i głupio. Rozumiem dlaczego postępuje tak, a nie inaczej, chociaż nigdy nie byłam i mam nadzieję nigdy nie znaleźć się w podobnej sytuacji. Nie mam pojęcia jak autorka osiągnęła ten efekt, dla mnie to mistrzostwo.

Opowieść toczy się raczej niespiesznie, chociaż regularnie pojawiają się mocniejsze, szybsze akcenty. Sporo jest tutaj opisów, ale są tak zręcznie wplecione w narrację, że nie nudzą. Autorka ma w tej kwestii doskonałe wyczucie - kiedy opis przyrody zaczyna zbliżać się do granicy zainteresowania czytelnika, wplata jakieś wydarzenie, które ponownie przyciąga jego uwagę i popycha akcję do przodu. Przemyca też sporą porcję wiedzy na temat Alaski i stylu życia jej mieszkańców, co dla mnie było jednym z najbardziej fascynujących elementów lektury - a zważcie, że jeszcze miesiąc temu temat wydawał mi się nudny jak flaki z olejem, wiedza ta więc jest podana w sposób naprawdę ciekawy i przystępny.

To kawał dobrej literatury, nie tylko pod względem technicznym, ale również emocjonalnym. To doskonale napisana opowieść, która porusza do głębi i zostawia czytelnika z głową pełną tematów do przemyślenia. Bezdyskusyjnie jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać i to stwierdzenie chyba mówi już wszystko, co chcę Wam przekazać. Czytajcie i cieszcie się tą wspaniałą literaturą. Polecam z całego serca.

Moja ocena: 10/10