Świąteczne czytanie: "Słuchaj Głosu Serca" - Natalia Sońska

Jagna ma dobre życie. Jest młoda, ma dobrą pracę, własne mieszkanie i kochających rodziców w pobliżu. Ma też swój azyl, do którego ucieka ilekroć potrzebuje naładować baterie - Tatry. W Zakopanem zawsze czeka na nią ukochana babcia Aniela i przyjaciele z dzieciństwa. Jednak jest jedna rzecz, której Jagnie brakuje - osoby, z którą mogłaby to wszystko dzielić. Na każdym rodzinnym spotkaniu padają pytania o jej nieistniejącego partnera i plany założenia rodziny, a Jagna czuje coraz większą presję. Gdy poznaje Piotra, niespodziewanie wybucha między nimi uczucie. Czy to prawdziwa miłość czy po prostu desperacja Jagny, która tak bardzo marzy o związku, że wmówiła sobie uczucie, głucha na głos rozsądku?

Tak, kochani, dobrze widzicie - u mnie już święta! Dzięki uprzejmości wydawnictwa Czwarta Strona będę dla Was miała w tym roku cykl 8 recenzji książek, które mam nadzieję wprowadzą nas wszystkich w świąteczny nastrój. Bo święta to najpiękniejszy czas w roku, więc dlaczego nie rozciągnąć tego magicznego okresu trochę bardziej niż zwykle? Cmentarze i znicze już za nami, więc nic nie stoi na przeszkodzie, by wskoczyć w grubaśne skarpetuchy, zaparzyć aromatyczną herbatę, owinąć się kocem i spędzić miły wieczór z lekką, ciepłą, świąteczną opowieścią. Co tydzień będę prezentować Wam kolejną książkę - zaczynając oczywiście od dziś. Nie będę pobłażliwa, ale tym razem chodzi przede wszystkim o nastrój, więc oceniać będę głównie emocje, jakie wywołuje powieść, miejcie to na uwadze. Wszystko jasne? No to do dzieła!

Pierwszą pozycją, jaką chcę Wam zaprezentować, jest "Słuchaj Głosu Serca". Jest to prosta, ciepła opowieść o tym, że miłość przychodzi nie wtedy, gdy się jej usilnie szuka, lecz gdy się tego najmniej spodziewa. Akcja krąży między Katowicami i Tatrami, co bardzo mnie cieszy, bo podobnie jak w przypadku głównej bohaterki, moje serce również raduje się na samą myśl o górach. Autorka naprawdę pięknie o nich pisze, aż chce się złapać plecach i wyruszyć na szlak. Widać też, że nie są jej obce górskie trasy - wszystko opisuje wiernie i dokładnie. Ucieszyłam się jak dziecko, gdy wysłała swoich bohaterów na wycieczkę szlakiem, którym i ja kiedyś szłam, a potem przenocowała ich w schronisku, w którym i ja nocowałam. piękne to były fragmenty, naprawdę.

Nie przejmuj się komentarzami. Nasza babcia, ciotki żyją poprzednimi dekadami, dla nich bycie singlem w wieku 25 lat to zbrodnia i staropanieństwo. Nie wiem, co tam ci siedzi w głowie, ale pamiętaj, że na siłę nie można nikogo uszczęśliwiać, a przede wszystkim nie można uszczęśliwić siebie. Przyjdzie twój czas, jestem tego pewien.

Piękna też jest relacja łącząca rodziców Jagny. Cała rodzina zdaje się wypełniona szczęściem i ciepłem, ale rodzice szczególnie. To miłość jak z bajki, tak samo silna po 30 latach razem, jak w pierwszym dniu. Ich związek pełen jest czułości objawiającej się w drobnych gestach, trosce o siebie nawzajem, a nawet łagodnych docinkach. To związek idealny, o którym marzy każdy z nas i czytanie o nim było czystą przyjemnością.

W notatkach robionych na potrzeby recenzji zapisałam, że brakuje mi tu nieco dramatyzmu, ale odwołuję tę notatkę, bo i dramatyzm w końcu się pojawił. Mimo to akcja płynie raczej łagodnie i brak tutaj jakichś większych uniesień. Przez cały czas za to z tekstu emanuje niezwykłe ciepło i przytulność kojarząca się ze świętami właśnie, mimo że akcja rozpoczyna się w wakacje, po czym przechodzi do ponurej jesieni. Nie jest też nudno, pomimo niespiesznego tempa - jeśli ja, miłośniczka epickich przygód nie poczułam się znużona, to znaczy, że naprawdę nie można w tej kwestii nic tej powieści zarzucić.

Moje zastrzeżenia koncentrują się na postaci Jagny. Mam kilka notatek na jej temat. Jest nieco... płaska. A jednocześnie jakby przerysowana. Nie, lepszym słowem będzie nadwrażliwa. Przez pierwsze kilkanaście stron tyle razy przeżywa swoje singielstwo i brak dzieci, że w końcu aż przewróciłam podczas czytania oczami. Z kolei gdy się wreszcie zakochała to każdemu, na co drugiej stronie powtarzała jak bardzo czuje się "adorowana i doceniana". Ponownie przesada. Ale najbardziej zadziwił mnie fragment gdy Piotr po trzech tygodniach znajomości zaprasza ją do siebie na kolację i Jagna przeżywa czy będą uprawiać seks. Jakby to było coś nienormalnego. A w dodatku rozmawia o tym z przyjaciółką i obie emocjonują się jak niedojrzałe siksy - do tego stopnia, że nie wypowiadają nawet słowa "seks" tylko krążą wokół niego określeniami typu "no sama wiesz co" i "grande finale". Laski mają po 25 lat, ale zachowują się jakby miały 15. Trochę to dziwne i kompletnie nie pasujące do poważnej pani psycholog.

A błędy... Każdy z nas je popełnia. Tylko dzięki nim wyciągamy wnioski, to na nich się przecież najwięcej uczymy. Nie ma ludzi nieomylnych, każdy potrzebuje czasem kopniaka od losu, by stanąć na nogi.

Jeśli chodzi o nastrój, bo na to tu wszyscy czekamy, to wspomniałam już, że z całej powieści bije niesamowita przytulność. Ale gdy nastają święta, człowiek aż czuje zapachy tych wspaniałych potraw, które gotuje Jagna ze swoją babcią, widzi te pięknie udekorowane choinki, czuje zapach lasu przykrytego śniegiem. Sceny świąteczne są tak piękne, że mogła lub nie zakręcić mi się łezka w oku. Po skończeniu lektury aż zapaliłam świeczki i zmieniłam koce na sofie na zimowe, z motywem śnieżynek. Tak więc zadanie wprawienia mnie w nastrój wykonane zostało w stu procentach.

Nastrój jest i to się liczy. Poza tym to bardzo przyjemna lektura, i nawet jeśli nie dostaje poziomem do Zafóna czy Marqueza, to czyta się tę opowieść bardzo dobrze. Robi dokładnie to, co powinna - wywołuje uczucie ciepła i miłej, prawdziwie rodzinnej atmosfery. Bawi, wzrusza i doskonale przygotowuje do nadchodzących świąt. Jeśli chcecie już teraz poczuć tę wspaniałą atmosferę, polecam Wam tę książkę. Czytajcie i szykujcie się choinkę, prezenty i wspaniałe zapachy wigilijnych potraw.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.