"Nikt Nie Idzie" - Jakub Małecki

Olga jest kobietą jakich wiele. Ma swoje życie, swoje problemy oraz wspomnienia, te dobre i te złe. Klemens jest wyjątkowy. Ani dziecko, ani mężczyzna, żyjący w swoim własnym świecie, do którego nikt inny nie ma dostępu. Dwa przeciwstawne bieguny. Ich spotkanie w chwili wielkiej tragedii odmieni życie nie tylko Olgi i Klemensa, ale też ludzi ich otaczających...

Z twórczością Pana Małeckiego spotkałam się do tej pory tylko raz, przy okazji lektury genialnej "Rdzy", ale ta jedna powieść wystarczyła, by po kolejną sięgnąć w ciemno. Nie było takiej możliwości, żebym nie położyła łapek na świeżutkim, wciąż gorącym "Nikt Nie Idzie", gdy tylko się ukazało. Nastawiałam się na wspaniałe przeżycia literackie i nie zawiodłam się, chociaż żeby w pełni zrozumieć przekaz tej opowieści, musiała mi się w głowie trochę uleżeć.

Od czego zacząć? Chyba od klimatu. Nie jest tak magicznie jak w "Rdzy", ale wciąż daje się wyczuć rękę Pana Małeckiego, który nie pisze lecz maluje słowami obrazy w umyśle czytelnika. Czytając tę książkę widzimy bardzo wyraźnie wszystkich bohaterów i miejsca, w których się pojawiają, czujemy ich emocje, mamy wrażenie, że opowieść otula nas niczym lekki, miękki koc dusząc sobą odbiór świata realnego. Na myśl przychodzi mi słowo "baśniowy", chociaż elementów baśniowych tu nie ma. Chodzi raczej o sposób odbioru tej książki, czyli to, na co czekałam sięgając po dzieło tego a nie innego autora.

Tą drogą

Nikt nie idzie

Tego dzisiejszego wieczoru.

Niezwykle podobało mi się też wprowadzenie zakamuflowanego motywu przewodniego. Jest nim Japonia, po skończeniu lektury jest to oczywiste, jednak w trakcie czytania można o tym niemal zapomnieć. Ta Japonia chowa się ciągle gdzieś za rogiem, wygląda nieśmiało zza firanki, ucieka zawstydzona gdy tylko czytelnik stanie z nią twarzą w twarz. A jednak jest wszędzie, wszystkie historie się z nią splatają, nie mogą bez niej istnieć. Chociaż jest jej niewiele, przesiąkła całą książkę z równym powodzeniem jak książki pisarzy z Kraju Kwitnącej Wiśni.

Olgę poznajemy przez jej opowieść, która krąży niezdecydowana pomiędzy "teraz" a "kiedyś". Klemensa poznajemy tylko oczami innych, on sam chowa się przed nami w swojej skorupie. Co mogę powiedzieć o tej dwójce? Są typowi i nietypowi zarazem. Mnie osobiście nie przypadli do gustu tak bardzo jak Szymon i Tośka z "Rdzy", ale widzę sporo stycznych, dzięki którym prawie każdy może się z nimi w jakimś stopniu utożsamić. I to jest fajne.

Wiersze fascynowały go, ale robiły mu krzywdę. Zabierały spokój, męczyły. Czasami przychodziło mu do głowy, że wolałby nigdy nie zainteresować się haiku, nie wiedzieć tego wszystkiego, nie znać tych myśli i słów.

Elementem, który najbardziej mnie zabolał podczas lektury było zakończenie. A raczej jego brak. Przez jakiś czas zastanawiałam się czy nie trafił do mnie wybrakowany egzemplarz. Historia po prostu się urywa, bez żadnego przytupnięcia, bez żadnej wskazówki co dalej. Zupełnie jakby ktoś przeciął powieść w losowo wybranym miejscu i wydał tylko pierwszą część. Długo nie mogłam się z tym pogodzić, mierził mnie ten brak zakończenia. Aż pomyślałam sobie, że przecież tak właśnie jest w życiu - nawet jeśli jedna historia się kończy, inne płyną dalej. I wtedy byłam już w stanie zaakceptować taki koniec.

To świetna książka, ale to akurat było wiadomo już w momencie, w którym wzrok padł na nazwisko autora. Pana Małeckiego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać a jego powieści rekomendować, mimo to pozwolę sobie powiedzieć, że "Nikt Nie Idzie" to piękna opowieść o życiu, trudnych decyzjach i ich konsekwencjach. Trochę o miłości, trochę o samotności. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie i każdemu tę książkę polecam.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.