"Wigilia Dnia Zmarłych" - Filip Zając

Oskar spędza wieczór w barze. Jest typem samotnika i obserwatora, rzadko kiedy włącza się aktywnie w życie towarzyskie. To się zmienia, gdy poznaje trójkę przyjaciół: Zozyma, Nicol i Berenice. Kilka wspólnych wieczorów wystarcza, by zawiązała się miedzy nimi nić sympatii, a w przypadku Berenice nawet czegoś więcej. Wkrótce Oskar zostaje zaproszony na tajemniczy bal stowarzyszenia, do którego należą Zozym i jego przyjaciółki. Bal ten od początku otacza podejrzana, mroczna atmosfera, Oskar jednak nie ma pojęcia, że prawda jest mroczniejsza niż byłby w stanie sobie wyobrazić...

Szczerze mówiąc, nie bardzo wiem jak odnieść się do tej książki. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, ale nie do końca wiem czego. Lektura z jednej strony była do bólu przewidywalna, z drugiej zaskakująca. Pełna sprzeczności. Długo głowiłam się nad oceną, jaką jej przyznać, i wciąż nie jestem pewna, czy oceniłam ją sprawiedliwie.

Zacznijmy może od bohaterów. Bardzo polubiłam Zozyma, w którym wyczułam pewien powiew świeżości, ale już Oskar miejscami mnie irytował. Niektóre jego akcje były bezsensowne, wręcz dziecinne i kompletnie nie pasowały do dorosłego mężczyzny. Berenice zaś skakała ze skrajności w skrajność, dawno już nie spotkałam się z tak niespójną postacią. Na balu spotkaliśmy dla odmiany wiele fascynujących osobowości, szkoda tylko, że było ich tak dużo, że nie sposób było ich wszystkich zapamiętać i rozróżnić.

Nie istnieje dobro ani zło, jeżeli samo personalnie nie nadamy im znaczenia.

Zostając w temacie osobowości, dużą rolę w ich poznaniu odgrywała filozofia. W trakcie lektury mamy okazję poznać filozofię życiową praktycznie każdego bohatera i o ile w pewnym stopniu jest to ciekawe i pozwala bardziej utożsamić się z daną postacią, to chyba niestety tutaj mamy do czynienia z lekką przesadą. Sięgając po tę książkę miałam nadzieję przeczytać powieść, dostałam jednak niemal traktat filozoficzny. Dosłownie co kilka stron zagłębiamy się w dysputy nie wnoszące nic do akcji, a często dłużące się i nudne. Rozumiem jaki był zamysł autora i co chciał tym zabiegiem osiągnąć, ale chyba nie do końca mu się to udało.

Słowo jeszcze o wielkim finale. Jak mówiłam był przewidywalny i zaskakujący zarazem. Przewidywalny, bo od początku podejrzewałam, że z Zozymem, Berenice i Nicol coś jest nie tak, i niestety nie była to tajemnica zbyt trudna do odkrycia. Już na 10 czy 11 stronie Berenice robi coś, co naprowadza mnie na rozwiązanie tej zagadki skuteczniej niż nawigacja GPS i całe napięcie znika. Z drugiej strony, choć znałam już tożsamość członków tajemniczego klubu, nie spodziewałam się jaki będzie cel organizowania wielkiego balu i jego zakończenie naprawdę mnie zaskoczyło. Punkt na minus, punkt na plus.

No cóż, takie jest życie. Upadamy i wznosimy się. Za każdym jednak razem wchodzimy wyżej. W końcu dobijemy się do celu...

Ogólnie lektura była dobrą zabawą, nieco przefilozofowaną ale ciekawą. Odkrywanie kolejnych tajemnic zamku, w którym odbywał się wielki bal, było fascynujące i biję tutaj ukłony przed wyobraźnią autora. Jednak w jakiś sposób spodziewałam się czegoś... Może nie więcej, ale czegoś innego. Zaznaczam tutaj, że to moje osobiste odczucia i preferencje i każdy tę książkę może odebrać inaczej. Do czego zachęcam, bo jest to naprawdę dobra powieść, którą z czystym sumieniem mogę Wam polecić.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.