"Miasto Cudów" - Eduardo Mendoza

Barcelona, rok 1887. Młody Onufry Bouvilla przybywa do Barcelony z pieniędzmi mogącymi wystarczyć najwyżej na tydzień. Liczy, że szybko znajdzie pracę i zbije fortunę - w przeciwieństwie do swojego ojca, który z podobnej wyprawy na Kubę wrócił bez grosza przy duszy, za to z półżywą małpą. Na miejscu trafia na grupę anarchistów, którzy zatrudniają go przy roznoszeniu ulotek głoszących wywrotowe hasła na budowie pierwszej w Hiszpanii wystawy światowej. Dzięki nim poznaje nowe idee i zaczyna w inny sposób patrzeć na świat. Wkrótce wpada na pomysł własnego biznesu i znajduje doskonałego wspólnika. Tak stawia pierwsze kroki na drodze do bogactwa...

Jeśli wciąż nie wiecie jak ogromną sympatią darzę literaturę iberyjską, to dzień dobry, jestem Rosemary, witam Was w moich skromnych progach. Z pewnością jesteście tu pierwszy raz, inaczej o mojej miłości do tego gatunku byście wiedzieli. A zatem - literatura iberyjska. Bardzo charakterystyczny styl, wyrazisty klimat, niespieszne tempo akcji i mnóstwo dygresji. Może to brzmieć tak sobie, ale gdy złożymy to w całość i dodamy świetną historię, wychodzi nam naprawdę dobra książka. Nie inaczej jest i tym razem. Jest to druga powieść Pana Mendozy, jaką miałam przyjemność czytać, i chociaż pierwsza podobała mi się bardziej, to niewątpliwie lektura "Miasta Cudów" przyniosła mi dużo przyjemności.

Pan Mendoza dobrze pisze i to nie ulega wątpliwości. Historia jest dobrze skonstruowana, nie ma w niej dziur, niedopowiedzeń i nieścisłości. Styl jest tak iberyjski, jak tylko się da - ciasne barcelońskie uliczki i żar lejący się z nieba aż stają czytelnikowi jak żywe przed oczami. Co również typowe, akcja osadzona jest w okresie wielkich przemian, dzięki czemu możemy obserwować ich wpływ na życie ludzi oraz organizację społeczeństwa. No i możemy zaglądnąć za kulisy dawnych wystaw światowych by przekonać się jak ogromny wysiłek towarzyszył ich organizacji.

Powieść pełna jest barwnych postaci o wyrazistych charakterach. Bardziej niż na samej akcji, skupiamy się właśnie na nich. Fabuła obejmuje kilkadziesiąt lat, mamy więc świetną okazję prześledzić proces ich dojrzewania, w każdym tego słowa znaczeniu. Bardzo mi się podobało, że żaden z bohaterów nie jest czarno-biały. Wszyscy mają zarówno wady, jak i zalety. I chociaż często wady przeważają nad zaletami, jest w nich coś, co do nich przyciąga. Niby nie chcielibyśmy takich ludzi spotkać na swojej drodze, ale mocno trzymamy za nich kciuki podczas lektury.

Co mi się nie podobało? Czasem przerywaliśmy opowieść, żeby dowiedzieć się o czymś z przeszłości i to było ok - jeśli miało związek z fabułą. Było kilka miejsc, w których autor przedstawiał na przykład legendę o tym jak kilka świętych poruszyło swoje posągi i przyszło do burmistrza by doradzić mu jak rozbudować miasto. Albo o losie jaki był udziałem ówczesnych marynarzy. Bardzo fajnie, czasem to było nawet ciekawe, ale w takich miejscach zastanawiałam się po co mi to wiedzieć. No i fajne było czasem - czasem niestety dłużyły mi się te dygresje, a moje zainteresowanie lekturą spadało.

Ogólnie to dobra powieść, która poza kawałem porządnej literatury, daje nam również sporą dawkę wiedzy o Hiszpanii na przełomie wieków. Wspaniały klimat, ciekawa historia i intrygujący bohaterowie. To jednak niezła cegła, ma prawie 500 stron, więc raczej nie polecałabym jej na pierwsze spotkanie z literaturą iberyjską. Jednak fanom tego typu powieści polecam jak najbardziej. Z pewnością będziecie się dobrze bawić z tą książką.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Znak.