Przedpremierowo: "Sex/Love" - B. B. Easton

Premiera: 29.01.2020

BB od 10 lat trwa w szczęśliwym małżeństwie u boku przystojnego męża. Ma dwójkę dzieci, zadbany dom i spokojne życie - co po wybrykach młodości jest dla niej miłą odmianą. Brakuje jej tylko jednego - ognia w sypialni. W wyniku frustracji spowodowanej oziębłością ukochanego mężczyzny, zaczyna pisać sekretny dziennik, w którym wspomina swoje erotyczne przygody z młodych lat. Pojawia się jednak komplikacja - mąż znajduje jej dziennik. BB spodziewa się wyrzutów, kłótni, może nawet pozwu o rozwód, tymczasem skutek jest wręcz przeciwny: mąż zmienia się w prawdziwego, namiętnego ogiera. Niestety nie na długo. BB wpada na pomysł by nieco podkoloryzować teraz nie tak już tajne wspomnienia i tym samym nakierować męża na zachowana, jakie życzyłaby sobie u niego widzieć...

Być może pamiętacie z mojego wpisu o postanowieniach noworocznych, że najważniejszym z nich było przesiewanie przez gęste sito propozycji recenzji i przyjmowanie tylko tych, które naprawdę mnie zainteresują. Cóż, ta książka do takich nie należała, ale propozycja przyszła jeszcze w zeszłym roku i jakoś tak wyszło, że się zgodziłam. Powiedzmy sobie szczerze: erotyki to nie jest gatunek, który mi leży. Nie czytałam jeszcze erotyka, który naprawdę by mi się podobał, dlatego i po tym nie spodziewałam się zbyt wiele. Jakież więc było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że lektura mnie wciągnęła i sprawiła mi prawdziwą przyjemność! Dlatego słuchajcie uważnie, bo Rosemary zaraz będzie chwalić literaturę erotyczną. Świat się kończy!

Zacznijmy od tego, że już na etapie dedykacji orientujemy się, że ta opowieść będzie przede wszystkim zabawna. Jest to typ humoru oparty na autoironii, ale nie nachalnej, która bardziej odrzuca niż bawi. To subtelny humor, pełen niefrasobliwego dowcipu nawet w opisach sytuacji wstydliwych lub niezręcznych, czym autorka zrobiła na mnie duże wrażenie. Lubimy o sobie myśleć, ze umiemy się śmiać z samych siebie, ale tak naprawdę potrafią to nieliczni. Autorka na pewno, i robi to w sposób, od którego na twarzy czytelnika wykwita wielki banan. Brawo.

Druga rzecz - sceny erotyczne. Nie raz i nie dwa powtarzałam, że to najbardziej wrażliwy punkt każdej powieści i niełatwo sobie z nim poradzić. Pani Easton sobie radzi z nimi bardzo dobrze. Ba, nawet więcej. Język, jakim pisze tę powieść, w tych scenach łagodnieje, dając nam naprawdę smaczne opisy, które czyta się z przyjemnością. Jestem na tak. Sama historia z resztą też jest ciekawa. Nie wiem czy prawdziwa, bo autorka robi wszystko, żebyśmy odnieśli takie wrażenie, ale ja, nauczona kilkoma innymi lekturami, jestem sceptyczna. Jednak jeśli nie jest prawdziwa, należą jej się tym większe brawa za świetny pomysł.

Jeśli czegoś miałabym się przyczepić, to głównej bohaterki, czyli autorki. Jest sympatyczna, inteligentna, rozsądna (w swojej dorosłej wersji, ale kto z nas był rozsądny w wieku 16 lat?), ale... ma obsesje, których nie rozumiem. Chce ognia w sypialni i to jest normalne. Chce słyszeć od męża komplementy i to też jest rzeczą naturalną. Chce, żeby mąż mówił do niej pseudonimami i zdrobnieniami - ok, to dziwne, ale nieszkodliwe. Co kto lubi. Nie ogarniam jednak jej kręćka na punkcie tatuażu. Otóż wymyśliła sobie, że jej mąż musi mieć tatuaż z jej imieniem lub inicjałami i koniecznie musi go zrobić w widocznym miejscu. Na przykład na dłoni. U faceta, który jest dyrektorem finansowym. Ja wiem, że tatuaż to nic złego, ale... kurcze, pewnych rzeczy się nie robi. Bluza z kapturem to też nic złego, ale nie przychodzi się w niej na negocjacje finansowe. Tak jak z tatuażem na dłoni. Inteligentna kobieta powinna o tym wiedzieć. Z resztą jak można kogoś zmuszać, żeby zrobił coś tak trwałego w widocznym miejscu tylko dla zaspokojenia swojej próżności? I jeszcze urządzać awantury i płakać pól wieczoru, kiedy odmawia? Nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem.

To jednak wciąż bardzo dobra powieść. Czytając ją co rusz parskałam śmiechem, chociaż muszę Was ostrzec, że autorka śmieje się ze wszystkiego za nic mając poprawność polityczną. Ja byłam tym zachwycona, ale dla kogoś z Was może to być rzecz nie do przyjęcia. Opowieść napisana jest lekko, ale bardzo dobrze pod względem poprawności warsztatu. Wulgaryzmy czasem się pojawiają, ale nie nazbyt często i moim zdaniem ich ilość jest idealna dla tego typu książki. Ja bawiłam się przy lekturze wyśmienicie - tym bardziej, że naprawdę nie spodziewałam się, że powieść z gatunku, którego zwyczajnie nie lubię, może mi się tak podobać. Myślę, że mogę spokojnie polecić ją... cóż, każdemu. Pod warunkiem, że ukończył 18 lat. A więc polecam.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Wielka Litera.