"Zamiana" - Rebecca Fleet

Caroline i Francis mają za sobą poważny kryzys. Oboje ciężko pracują nad odbudowaniem związku, a tydzień tylko we dwoje w domu na przedmieściach Londynu ma być dla nich odskocznią od codzienności i nowym początkiem zarazem. Caroline szybko jednak orientuje się, że coś jest nie tak. Kwiaty, muzyka, nawet hasło do wi-fi - dla kogoś z zewnątrz nie byłoby w nich nic dziwnego, jednak Caroline jasno widzi, że to wiadomość dla niej. Ktoś, kto wie o niej za dużo, chce ujawnić pogrzebaną dawno temu tajemnicę...

Muszę to powiedzieć już na samym początku: dawno już żadna książka tak bardzo mnie nie rozczarowała. Miałam dostać wciągający thriller, a tymczasem dostałam co najwyżej obyczajówkę dla kobiet z elementem tajemnicy. Dostałam też wkurzających bohaterów, którzy zamiast sympatii wywoływali u mnie niechęć, akcję ciągnącą się jak flaki z olejem i rozbudowane sceny erotyczne, które do thrillera pasują jak wół do karety. W połowie lektury byłam gotowa rzucić czytnikiem o ścianę i zapomnieć o tej książce - szczerze mówiąc do tej pory nie jestem pewna czy nie byłoby to lepsze wyjście.

Ale od początku. Parafrazując klasyka - porzućcie nadzieję na thriller, Wy, którzy sięgacie po tę powieść. Thriller oznacza jakieś napięcie, suspens, może niebezpieczeństwo - tutaj mamy zwyczajną zagadkę, w dodatku na poziomie co najwyżej romansu. Nie chcę spojlerować i zdradzać jedynego plot-twistu, który mnie zaskoczył, ale niezależnie od niego mogę stwierdzić, że rozwiązanie zagadki jest banalnie proste i podczas lektury nie mogłam uwierzyć, że bohaterka jest aż tak tępa, że go nie widzi. Zamiast napięcia typowego dla thrillera mamy za to miliony nic nie wnoszących scen z życia małżeńskiego. Gdyby wyciąć te thrilleropodobne elementy i poskładać pozostałe 95% książki z powrotem, otrzymalibyśmy typową, nieco nudnawą obyczajówkę. A na taką lekturę ja się nie pisałam.

Dno - mroczne miejsce, więzienie bez drzwi i okien, piwnica śmierdząca rozkładem i zniszczeniem. Za każdym razem, kiedy na nie spadam, uruchamia się jakiś ukryty mechanizm, podłoga drży i leci w dół, a ja uświadamiam sobie, że do tej pory znajdowałem się jedynie w poczekalni. Zawsze można upaść jeszcze niżej. Codziennie odkrywam tę prostą prawdę na nowo.

Ale nie to było najgorsze. Najgorsza była postać Caroline. Pozwólcie, że przybliżę ją Wam nieco bardziej. To około 35-letnia kobieta, która wdała się w romans z kolegą z pracy gdy jej mąż wpadł w depresję i zaczął nadużywać leków. Nie mnie oceniać po czyjej stronie leży wina. Jej mąż w końcu wziął się w garść, wybaczył jej romans i stara się odbudować małżeństwo. Co robi Caroline? Obraża się i robi awantury na najmniejszą wzmiankę o swoim romansie i strzela fochy, że mąż pyta dokąd wychodzi zupełnie jakby (szok!) jej w pełni nie ufał. Jakby wyłączną winą jej męża było, że nie potrafiła utrzymać majtek na tyłku. Do tego na wszystko reaguje jak typowa drama queen - wystarczy, że znajdzie flakonik wody kolońskiej jakiej używał jej kochanek, a już mdleje, dostaje palpitacji, wymiotuje, licho wie co jeszcze. I robi to co trzy strony. Przeczytałam w życiu już ładnych kilka setek książek i widziałam wielu bohaterów wywołujących niechęć i irytację, naprawdę. Ale bez wahania niniejszym przyznaję Caroline tytuł Najbardziej Wkurzającej i Beznadziejnej Postaci XXI wieku.

Akcja książki podzielona jest na "w domu" i "poza domem", który to podział przez kilkanaście stron nie mówi czytelnikowi nic. Przez połowę powieści obserwujemy w kółko jedną scenę - Caroline mówi do Francisa, Francis ogłupiony lekami nie reaguje, Caroline idzie uprawiać miłość z kochankiem. I tak co rozdział, zmieniają się tylko miejsca, w których następują próby rozmów i późniejsze schadzki. Druga część książki, teraźniejszość, wygląda niestety podobnie. Małżeństwo próbuje przeżyć miły dzień razem, Caroline znajduje jakiś ślad przeszłości, znowu mdleje, warczy na martwiącego się Francisa, idą spać skłóceni - następnego dnia scenariusz się powtarza. Czasem odnosiłam wrażenie, że ta książka to 10 stron oryginalnego tekstu przepisywanego wciąż na nowo. Nie ma tu nic, co złapałoby uwagę czytelnika. A do tego zakończenie przewidywalne do bólu.

To moje trzy główne zarzuty, ale jest ich o wiele więcej. Nie tylko Caroline jest irytująca - jedynym normalnym bohaterem jest Francis. Cała reszta jest albo szalona, albo kompletnie nierealna - jak chociażby Amber. Nie wiem skąd autorka wzięła na nią pomysł, ale konia z rzędem temu, kto w prawdziwym świecie znajdzie kogoś podobnego. Kolejna rzecz to sceny erotyczne - po co, ja się pytam? Po co mi w thrillerze (liczne) opisy seksu? Czy ja naprawdę musiałam wiedzieć gdzie i w jakich pozycjach Carl brał Caroline? Czy ta wiedza wnosi cokolwiek do sprawy? Nie. Ale pal licho, jedna, może dwie sceny tego typu mogą się przydarzyć w książce każdego gatunku. Ale jak się ich przydarza 10 i więcej to już coś chyba jest nie halo.

Kiedy ktoś niszczy nam życie, chcemy go skrzywdzić. Chcemy mu zrobić dokładnie to samo, co on zrobił nam. To jest prawdziwa sprawiedliwość. Tutaj, nie na sterylnej salo sądowej.

Czy to to się w ogóle czymś ratuje? Na szczęście tak. Styl autorki jest przyjemny a język poprawny pod każdym względem. No i wspomniałam o jednym jedynym plot-twiście. Owszem, obalił moją teorię odnośnie tajemnicy Caroline, ale niestety nie zajęło mi zbyt długo zbudowanie nowej - tym razem poprawnej. Jednak muszę podkreślić, że dałam się nabrać. Ostatnim pozytywnym elementem były nieliczne rozdziały z narracją Francisa, w których mogliśmy w pewnym stopniu zajrzeć do głowy osoby tkwiącej w szponach nałogu. To było zrobione dobrze i opisane w sposób bardzo interesujący. Tylko to ratuje tę książkę przed byciem totalną katastrofą.

Byłby to najgorszy thriller, jaki czytałam, gdyby nie fakt, że koło thrillera to to nawet nie stało. Zero napięcia, zero dreszczyku, niewymownie irytująca główna bohaterka, powolna i nudna akcja. Był tu taki potencjał! Tyle świetnych, oryginalnych pomysłów, można było z tego zrobić naprawdę genialną opowieść. I wszystko zmarnowane, wtłoczone w nijaką formę, wypełnione przeciętnością i przewidywalnością. Nie kupuję tego. Być może spodoba się to wielbicielkom romansideł, które chcą mieć poczucie, że czytają coś bardzo ambitnego, ale z pewnością nie spodoba się żadnemu fanowi thrillerów. Przykro mi, nie polecam.

Moja ocena: 4/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.