"Las Zna Twoje Imię" - Alaitz Leceaga

Estrella i Alma to bliźniaczki. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że obie obdarzone są niezwykłymi mocami - Estrella ma władzę nad przyrodą, Alma widzi duchy zmarłych. Gdy babcia dziewczynek popełnia samobójstwo, jej duch przekazuje Almie przepowiednię mówiącą, że jedna z nich nie dożyje swoich piętnastych urodzin. Oczekiwanie na urodziny upływa im na wyprawach do pobliskiego lasu i podglądaniu przyjęć organizowanych przez markizę de Zuloaga, ich matkę. Choć żyją w luksusie i dostatku, nieustannie rywalizują o wszystko. Siostrzana miłość przedziwnie miesza się z zawiścią. W końcu nadchodzi wigilia ich piętnastych urodzin, która zmienia wszystko...

Mam wrażenie, że ostatnio każdą moją recenzję zaczynam słowami "mam z tą książką problem" - i tym razem również tak właśnie powinnam zacząć. Problem sprawia mi już zaklasyfikowanie tej książki, bo fakt, że 5 razy na prawie 600 stron ktoś użył niezwykłej zdolności, nie uprawnia do zaszufladkowania powieści jako fantastyki. Ta książka składa się w 99% z fikcji historycznej i w zaledwie 1% z fantastyki. Drugi mój problem to moje oczekiwania względem tej powieści. Liczne recenzje obiecywały mi "fascynującą, tajemniczą i mroczną" opowieść "pełną magii i pasji" - z tego wszystkiego dostałam opowieść jedynie fascynującą. Magii tam tyle, co kto napłakał, słowo pasja tworzy z główną bohaterką istny oksymoron, a tajemnic i mroku nie zauważyłam. Klops.

Czy to znaczy, że książka była zła? W żadnym wypadku. Była lepsza niż większość tych, które czytałam w tym roku. Ale wiecie jak to jest ze zbyt dużymi oczekiwaniami. Nastawiałam się na mroczną fantastykę, czyli mój ulubiony gatunek, a dostałam opowieść o pierwszej połowie XX wieku i kobiecie pełnej sprzeczności - niesympatycznej, egoistycznej i nieczułej, ale której nie da się nie polubić. Mój zawód był tym większy, że nie lubię i omijam szerokim łukiem powieści, których akcja toczy się podczas wojen światowych (za uraz do tematu składam podziękowania mojej historyczce z liceum), a tu w połowie książki wybucha druga z nich. Ale doczytałam książkę do końca i nie żałuję.

Wina jest wyłącznie stratą czasu: zasadzką wymyśloną po to, żeby nas zatrzymać, klatką z przezroczystymi prętami, która zmusza nas, byśmy czuli się źle tylko dlatego, że pragniemy czegoś albo kogoś.

O czym jest ta książka tak naprawdę? O trudnym życiu kobiety w świecie, w którym liczą się tylko mężczyźni. O sile, jaką musi w sobie mieć, by przeżyć pomimo przeciwności losu, które zdają się mnożyć w zawrotnym tempie. O kłamstwach i oszustwach, do jakich musi się posunąć, by zyskać pozycję w tym męskim świecie. O więziach silniejszych niż konwenanse, a nawet niż śmierć.

To historia Estrelli, która w jednej chwili traci wszystko i musi pazurami wyrywać życiu kolejne dni, gdy w tle Europa kipi przedwojennym napięciem. Obserwujemy ją od wczesnych lat dziecięcych, przez dorastanie, by w końcu dotrzeć do momentu, gdy staje się dojrzałą kobietą. Estrella jest... dziwna. Przywodzi na myśl takie określenia jak nieczuła, bezwzględna, obojętna, egoistyczna, zimna, a jednak niemożliwym jest nie poczuć do niej sympatii i nie trzymać za nią mocno kciuków. Bardzo podobało mi się, że choć w pewnym stopniu dojrzewa i rozwija się wraz z kolejnymi stronami, to ani na chwilę nie traci pazura, pozostaje sobą aż do końca. Estrella to postać wyjątkowa, ale nie tylko ona zasługuje na uwagę. Mamy w tej powieści wiele oryginalnych, bardzo dobrze wykreowanych bohaterów - właściwie nie przychodzi mi na myśl żaden, który nie jest sam w sobie małym arcydziełem. Od tej strony powieść jest niemal perfekcyjna.

Można zmusić kogoś, żeby zamieszkał w jakimś miejscu, ale nie można go zmusić, by czuł się w nim jak u siebie w domu.

Rzeczą, która w moim odczuciu nieco psuje tą perfekcję jest akcja. Miejscami zwalnia zdecydowanie za bardzo, albo zbyt długo pozostaje nieistotna. Jak na samym początku, gdy Estrella i Alma przez chyba 100 stron codziennie spacerują po lecie i właściwie nie dzieje się nic poza tym. Drażniły mnie również bezsensowne wątki, które nic nie wnosiły a do tego nie zostały nijak wyjaśnione. Nie chcę tutaj spojlerować, więc powiem tylko, że kompletnie nie rozumiem tutaj obecności Almy - nie rozumiem po co, nie rozumiem dlaczego. Ale udało mi się znaleźć w internecie informację, że powstaną dwa tomy kontynuacji, więc być może zostanie to wyjaśnione później.

Podsumowując, to prawdziwie fascynująca opowieść, napisana doskonałym piórem, które nie pozwala wręcz uwierzyć, że jest to debiut autorki. Czytałam tę opowieść z zainteresowaniem, i choć być może nie wpadłam w nią po uszy, to genialnie wykreowani bohaterowie wynagrodzili mi drobne braki. Wciąż czuję lekki niedosyt i nie mogę wybaczyć wydawcy, że obiecał mi mroczną fantastykę a dał najzwyklejszą sagę rodzinną, ale to nie znaczy, że nie czekam niecierpliwie na kolejne tomy. Z resztą niezależnie od nietrafionych opisów, to po prostu bardzo dobra powieść. Wszystkim Wam ją gorąco polecam!

Moja ocena: 8/10