"Zwiadowcy: Ruiny Gorlanu" - John Flanagan

Młody Will od zawsze marzył, żeby zostać rycerzem - tak jak jego ojciec, który zginął bohatersko gdy chłopiec był zaledwie niemowlęciem. Podświadomie jednak wie, że to marzenie nigdy się nie spełni - na przeszkodzie stoją niski wzrost Willa i jego mizerna budowa. W najgorszych koszmarach jednak chłopiec nie śnił, że w uroczystym dniu wyboru uczniów nie zainteresuje się nim żaden z mistrzów. Od kompletnego upokorzenia ratuje go Halt, mistrz zwiadowców, który niespodziewanie wyraża chęć wzięcia Willa pod swoje skrzydła. Nigdy do tej pory zwiadowca nie brał sobie ucznia. Nigdy nikt nie chciał uczyć się na zwiadowcę. Powiadają, że to niebezpieczni ludzie, być może parający się czarną magią skoro potrafią nagle znikać i pojawiać się wedle swojej woli. Will ma poważne wątpliwości, jednak nie ma wyboru. Jedno jest pewne: ta decyzja odmieni nie tylko jego życie, ale i jego samego.

O cyklu "Zwiadowcy" słyszałam nie raz i nie dwa. Charakterystyczne okładki przewijały mi się czasem w rekomendacjach, ale nigdy jakoś nie zainteresowałam się co to za książki. To się zmieniło gdy na Instagram zawitała Almaranth (pozdrawiam!) i zaczęła regularnie opowiadać o tej serii. W końcu rozbudziła moją ciekawość na tyle, że zawlokłam tyłek do biblioteki i wypożyczyłam pierwszy tom. Przyznaję, że byłam zaintrygowana, ale nastawiona dość sceptycznie. W ogóle byłam raczej w marudnym nastroju na początku lipca, bo wtedy właśnie tę książkę czytałam, więc nie spodziewałam się, że zdobędzie zbyt wysoką ocenę. Bo co nowego można jeszcze wymyślić w młodzieżowym fantasy? No niewiele. A jednak...

Powiem to na samym początku, żeby wszystko było jasne - to prosta opowiastka, typowo rozrywkowa, nie bardzo ambitna i powielająca chyba wszystkie istniejące schematy tego typu powieści. A mimo to... coś w niej jest. Nie wiem, być może po prostu potrzebowałam na chwilę wrócić do mojego ulubionego gatunku i na nowo rozpalić w sobie głód opowieści niewymagającą, ale za to pełną akcji historyjką. Mogło tak być, biorąc pod uwagę, że poprzednią typową fantastykę czytałam na samym początku maja, a czas pomiędzy nimi pełen był książek zdecydowanie wykraczających poza moją strefę komfortu. Nie zmienia to jednak faktu, że jak się przyssałam do tej powieści, tak nie potrafiłam się odessać.

- Nigdy bym się nie spodziewał, że prowadzenie Szkoły Rycerskiej wymaga aż tyle papierkowej roboty - stwierdził, a Karel żachnął się. - Czasami wydaje mi się, że powinniśmy zapomnieć o szkoleniu rycerskim, wystarczy przecież cisnąć wszystkimi tymi papierami w nieprzyjaciela, a nigdy się spod nich nie wygrzebie.

Że jest to książka dla młodzieży widać niezwykle wyraźnie. Styl jest prosty, akcja szybka i nieskomplikowana, budowa świata potraktowana nieco po macoszemu, niektóre zachowania bohaterów kompletnie nierzeczywiste a ich postacie wyidealizowane. Do tego akcja jest dość przewidywalna. Brzmi jak przepis na literacką katastrofę, prawda? Niezupełnie. Nie zgadzam się z mierzeniem wszystkich książek jedną miarą. Owszem, w przypadku literatury obyczajowej kierowanej do dorosłego czytelnika wyszłaby nam tutaj rzeczona katastrofa jak nic. Ale to młodzieżówka, więc bądźmy nieco bardziej wyrozumiali. I porozmawiajmy teraz o zaletach, które pierwszy tom "Zwiadowców" niewątpliwie również posiada.

Pierwsze, co przychodzi mi na myśl, to bohaterowie. Owszem, są wyidealizowani i w typowy dla młodzieżówek sposób nad wyraz dojrzali jak na swój wiek. Ale nie da się ich nie lubić. Zwłaszcza Willa i Holta - obu gorąco kibicowałam i razem z nimi przeżywałam całą gamę emocji. Kolejną rzeczą jest akcja, która toczy się dość szybko, więc ciężko odłożyć lekturę. A zakończenie... Poważnie, nie mogłam się oderwać. Wiem, że to porównanie do mistrzów pióra jest kompletnie niepoważne, może wręcz bluźniercze, ale mnie cała druga połowa książki nieco przypominała "Władcę Pierścieni", a może trochę i "Grę o Tron". Z podobnym przejęciem śledziłam wydarzenia, a i sam klimat opowieści przypominał mi te dwa arcydzieła, a to ogromny komplement.

Jeśli przewyższyłeś kogoś, nie chełp się z tego powodu. Bądź wielkoduszny, pochwal go za to, w czym dobrze się sprawił. Porażka zaboli go, ale on nie da tego po sobie poznać. Ty zaś powinieneś wykazać, że potrafisz to docenić. Pochwałami możesz zyskać sobie przyjaciela. Przechwałki to jedynie sposób na to, by przysporzyć sobie wrogów.

Na zakończenie krótko o świecie przedstawionym - trochę byłam zaskoczona zawartością fantastyki w tej fantastyce, bo generalnie... prawie jej nie było. Poza dwoma potworami. Żadnej magii, żadnej typowej dla gatunku rasy, nic. Równie dobrze ta opowieść mogłaby być osadzona w średniowieczu. No i przydałby się słowniczek - przez pół książki zastanawiałam się czym u licha są wargalowie. Chociaż tworzyć słowniczek dla dwóch potworów byłoby chyba głupie.

Podsumowując, to bardzo fajna opowieść jeśli nie będziecie się nastawiać na poważne high fantasy. To raczej lekka opowieść, idealna dla osób, które chciałyby się dopiero z fantastyką zapoznać - bardzo schematyczna, ale można się przy niej naprawdę dobrze bawić. Polubiłam bohaterów i jestem ciekawa dalszego ciągu tej historii, więc z pewnością wkrótce sięgnę po kolejne tomy. Polecam fanom gatunku, ale osób, które nie czują się w fantastyce swobodnie, raczej ta książka nie zainteresuje.

Moja ocena: 7/10