"Opowieść Wigilijna" - Charles Dickens

Ebenezer Scrooge jest człowiekiem, jakiego nie chcielibyście spotkać na swojej drodze. Niesympatyczny, egoistyczny, skąpy i całkowicie pozbawiony poczucia humoru. A do tego mający serce z kamienia. Oczywiście nie obchodzi świąt Bożego Narodzenia, nie dzieli z innymi radości, którą ze sobą niosą, a wręcz przeciwnie - irytuje się, że jego pracownik wedle przyjętych norm powinien dostać wówczas dzień wolny. Jest najbardziej nielubianym człowiekiem w mieście - do czasu, aż w wigilijny wieczór nawiedza go duch jego zmarłego współpracownika i zapowiada rychłą wizytę trzech zjaw, która całkowicie zmieni życie Scrooge'a...

 

 

Kilka miesięcy temu złożyłam na blogu Pi obietnicę, że jeszcze w tym roku zapoznam się z twórczością Charlesa Dckensa, którym rzeczona Pi się zaczytuje od jakiegoś czasu. No i cóż, słowo się rzekło, a tu ani się obejrzałam, a nadszedł grudzień. Trzeba było działać. Przeglądając bibliotekę Legimi i dostępne tam dzieła Dickensa, mój wzrok trafił na "Opowieść Wigilijną", krótką książeczkę o klimacie doskonale pasującym do obecnej pory roku. Zostało postanowione, przeczytam tę pozycję. A raczej przesłucham, bo skusiłam się na audiobooka. I powiem Wam, że to była doskonała decyzja - to najlepszy audiobook, jakiego miałam przyjemność słuchać. Odgłosy rozmów na targu, ognia trzaskającego w kominku, ciche kolędy w tle, głosy duchów zmienione cyfrowo tak, że naprawdę brzmiały jak zza światów. No coś pięknego. A do tego naprawdę świetna historia, którą z doskonałym wyczuciem czasu skończyłam dokładnie w wigilię.

Jestem prawie pewna, że w zamyśle autora i zgodnie z każdym katalogiem bibliotecznym jest to powieść dla dzieci, ale moim zdaniem najwięcej do myślenia da dorosłym. Tym właśnie, którzy uparcie tkwią w niechęci do świąt, czy to z powodu złego charakteru, czy z powodu wyznawanego światopoglądu. Zapewne część z Was wie, że jestem ateistką, więc teoretycznie nie powinnam obchodzić świąt. Ale obchodzę. Głupie, prawda? Pozwólcie mi wytłumaczyć. Nie chodzi o symbolikę religijną tego okresu, której dla mnie, jako osoby niewierzącej, w tym wszystkim nie ma. Chodzi o to, że uwielbiam ten krótki czas w roku, gdy wszyscy są dla siebie mili, cieszą się z drobnych rzeczy, spotykają się, by najzwyczajniej w świecie porozmawiać, na co często na co dzień nie ma czasu. Uwielbiam piec z mamą ciasta, uwielbiam dekorować choinkę z narzeczonym, uwielbiam rozmawiać z całą rodziną przy wigilijnym stole, uwielbiam cieszyć oko kolorowymi dekoracjami. Uwielbiam ten czas za to, że jest tak po prostu miło.

Ale chyba odeszłam od tematu. Jeśli chcecie, żebym wprowadziła cykl notek światopoglądowych przy podobnych okazjach, to dajcie znać w komentarzu, chętnie coś takiego zrobię. Jednak dziś mieliśmy rozmawiać o książce. Można się zżymać, że ta historia jest absurdalna - bo czy naprawdę ktoś uwierzy, że taki mały chujek jak Scrooge całkowicie się zmieni tylko dlatego, że duch pokaże mu kilka miłych wspomnień i kilka mniej miłych obrazów z przyszłości? No pewnie, że nie. Ale to nie o to chodzi. Chodzi o naukę płynącą z tej opowieści, która niby jest oczywista i wszyscy o niej wiedzą, ale często o niej zapominają w codziennym pośpiechu. A tę naukę ta historia wykłada nam w sposób perfekcyjny.

Styl prowadzenia narracji kojarzy mi się z rubasznym gawędziarzem zabawiającym przy kominku grupkę dzieci i jest to wrażenie tak sympatyczne, że ilekroć je wspominam, robi mi się ciepło na serduszku. Ten gawędziarz opowiada tę historię tak ciekawie, że chciałoby się go słuchać i słuchać bez końca. Sama opowieść może nie ma jakiejś wybitnej głębi, bohaterowie może są nieco zbyt jednolici, ale efekt końcowy zdecydowanie zasługuje na miejsce wśród powieści klasycznych. I właściwie tyle mam do powiedzenia. Czasem książka nie musi być arcydziełem literatury, żeby zapisać się zarówno w historii, jak w sercach czytelników.

Może nie wybrałam na moje pierwsze spotkanie z Dickensem jego najlepszej powieści, ale nie narzekam. Ta historia, którą wszyscy przecież znamy, była wspaniałym doświadczeniem i jestem bardziej niż zadowolona, że wreszcie liznęłam twórczości tego wielkiego pisarza. A także - że udało mi się akurat tę pozycję przeczytać w najbardziej odpowiednim czasie. To bezdyskusyjnie książka obowiązkowa dla każdego - nie tylko dla moli książkowych. Tak więc czytajcie i bawcie się dobrze, szczerze polecam!

Moja ocena: 8/10