"Kłamca 4: Kill'em All" - Jakub Ćwiek

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Wszystko się posypało. Loki w pogoni za Antychrystem utknął w podejrzanie Shakespearowskiej krainie elfów, Jenny wraz z Erosem zmagają się z zombie apokalipsą w Paryżu, Bachus przeszedł na przymusową dietę w dotkniętej klęską głodu Ameryce, a aniołowie szykują się do starcia z nadciągającą armią Lucyfera. Wydaje się, że nic już nie powstrzyma chaosu ogarniającego cały świat. Czyżby taki właśnie był boski plan? A może najlepsze dopiero przed nami?

Kłamca:

1: Cyngiel Niebios

2: Bóg Marnotrawny

2,5: Machinomachia

2,8: Papież Sztuk

3: Ochłap Sztandaru
4: Kill'em All

Dotarliśmy! Dotarliśmy wreszcie do końca tej historii. "Kill'em All" to ostatni tom cyklu o Kłamcy, a ja odniosłam sukces namawiając narzeczonego do jego lektury. Przeczytał wszystkie tomy w nieco ponad tydzień co poważnie ugodziło w moje czytelnicze ego, tym bardziej, że zaraz potem zabrał się za "Kroniki Żelaznego Druida", których 9 tomów machnął w dwa tygodnie podczas gdy ja od roku stoję na czwartym, wiec teraz się do niego nie odzywam. Ale to zupełnie inna historia. W każdym razie nareszcie wszystko się wyjaśnia a my żegnamy naszych bohaterów - przynajmniej dopóki Pan Ćwiek nie zdecyduje się na popełnienie jeszcze jakiegoś tomu.

(...) wyglądał jak pierdolony promyczek słoneczka, który zawsze znajdzie szczelinę w żaluzjach, by się wślizgnąć i walnąć ci blaskiem pozytywnego myślenia prosto w zaspane oko.

Czy ta część spełniła moje oczekiwania? Tak i nie. Z pewnością była to godna kontynuacja tej historii - Loki był sobą, a do tego w wysokiej formie, reszta bohaterów też zrobiła dobrą robotę. Akcji nie brakowało, cały czas coś się działo, kilka razy fabuła nieźle mnie zaskoczyła. Nie mogę również narzekać na brak kompletnie absurdalnych sytuacji, do których Pan Ćwiek zdążył już nas przyzwyczaić. I humor też ma się dobrze, a nawet bardziej niż dobrze - wielokrotnie śmiałam się w głos z gagów sytuacyjnych czy słownych przepychanek między bohaterami. Wydaje się zatem, że wszystko grało, więc dlaczego napisałam "tak i nie"?

(...) nadzieja to tania dziwka, którą może mieć każdy.

Po pierwsze - ta nieszczęsna Dolina. Jeśli jakimś cudem Wam to umknęło, to podpowiem, że kocham Shakespeara całym sercem. Już w wieku 13 lat miałam przeczytane 90% jego twórczości, a te brakujące 10% zwyczajnie było nie do dostania w pobliskich bibliotekach. (Tak, Chomikuj.pl wtedy jeszcze nie istniało. Więcej, YouTube wtedy jeszcze nie istniał. Takim jestem dinozaurem.) Od tego czasu wielokrotnie wracałam do moich ulubionych dramatów, zwłaszcza do najulubieńszego "Snu Nocy Letniej", możecie sobie zatem łatwo wyobrazić jak zachwycona byłam gdy Loki trafił do krainy elfów rządzonej przez Tytanię i Oberona. Niestety mój zachwyt po pewnym czasie zmienił się w znużenie. Nasz drogi Kłamca zwyczajnie siedział tam za długo, a akcja, chociaż pełna zabawnych dialogów, trochę się wlekła. Po 100 stronach tego tomu nie mogłam już się doczekać aż wreszcie wyniesiemy się z tej przeklętej Doliny. Miałam dosyć. Ileż można czytać o tym, jak Loki planuje ucieczkę i nic poza planowaniem nie robi?

- Eksperymentowanie na zwierzętach to grzech - wyjaśnił posłaniec.

- A na ludziach to niby nie? - zdziwił się Knox.

- Nie - odparł anioł. - Wtedy to Dzieło Boże.

Druga rzecz - zakończenie. Tutaj moje odczucia są mniej jednoznaczne. Uważam, że samo zakończenie, albo raczej jego... hm, skutek, było dobre. Właściwie ciężko byłoby wymyślić lepsze. Ale mimo wszystko... Mam niedosyt. Niedosyt czegoś epickiego poprzedzającego te ostatnie sceny. Myślałam, że nastąpi jakaś wielka, epicka walka Lucyfera z Lokim, być może wspieranym przez anioły. Niekoniecznie walka fizyczna, po prostu myślałam, że w jakiś sposób się ze sobą zmierzą. A to, co się stało, było takie... "meh". Było sprytne, było trochę w stylu Lokiego, ale nie miało właściwie punktu kulminacyjnego. Nie miało przytupu, nie miało mocy. Nie mogę powiedzieć, że czuję się zawiedziona, ale zdecydowanie czuję niedosyt.

Dawno już zdał sobie sprawę, że kolejne tłumaczenie greckiemu koledze, że w nowojorskich kanałach nie ma żadnych aligatorów, miało mniej więcej tyle sensu, co rozmowa z prawicowcem na temat in vitro - nic nie wskórasz, za to na pewno okażesz się w czymś podobny do Hitlera. I zbierzesz w ryj.

Nie wiem co jeszcze mogę tutaj napisać. Recenzowałam już 5 tomów tej historii, więc chyba powiedziałam już wszystko, co było do powiedzenia na temat warsztatu i stylu autora. Omówiłam już bohaterów i sposób prowadzenia fabuły. Bez sensu byłoby to wszystko powtarzać. Dla zainteresowanych zostawiam powyżej linki do recenzji pozostałych części cyklu o Kłamcy.

- Myślałeś, że to romantyczna poezja, co? - Chris pokiwał głową ze zrozumieniem. - Też tak kiedyś miałem, a potem się okazało, że czytam dziewczynie fragmenty "Mein Kampf" Hitlera w oryginale. Ale tam mnie zmylił brak okładki.

"Kill'em All" całkiem zgrabnie zamknął tę serię. Nie jest być może jej najlepszym tomem, ale wciąż niewątpliwie jest bardzo dobry, a zakończenie jest o tyle zaskakujące, co doskonale pasujące do tego cyklu. To bardzo fajny sposób na to, żeby pożegnać się z bohaterami, którzy zdążyli zagnieździć się w naszych serduszkach na dobre. To była bardzo fajna podróż i jestem bardziej niż zadowolona z faktu, że zdecydowałam się na nią wyruszyć. Jeśli szukacie porządnego, a jednocześnie napisanego z przymrużeniem oka urban fantasy, to właśnie je znaleźliście. Polecam cały cykl raz jeszcze i życzę przyjemnej lektury wszystkim, którzy zdecydują się z mojego polecenia skorzystać.

Moja ocena: 8/10

Książka dostępna również na portalu Czytam Pierwszy.