"A Ja Żem Jej Powiedziała..." - Katarzyna Nosowska

Któż nie zna Katarzyny Nosowskiej? Nawet jeśli z muzyką Hey nie jest Wam po drodze, z pewnością kojarzycie sympatyczną wokalistkę, która w żartobliwy sposób komentuje najnowsze trendy i w szalonym współczesnym świecie jest głosem rozsądku przekonując, że najważniejsze to czuć się ze sobą dobrze. Ona sama wymyka się sztywnym ramom, w jakie starają się wepchnąć celebryci - piękni, szczupli, szczęśliwi i koniecznie z zielonym smoothie w ręce. Może dlatego, że Pani Katarzyna nie jest celebrytką. Pani Katarzyna jest jedną z niewielu prawdziwych artystek. Niedawno ukazał się zbiór jej krótkich felietonów na tematy, tak zwane, przeróżne - i z tą właśnie propozycją dziś do Was przychodzę.

Opowiem Wam historię. Nigdy nie postrzegałam siebie jako fanki zespołu Hey. Nie poświęciłam na moim ipodzie miejsca na ich dyskografię, chociaż podobają mi się ich piosenki lecące w Antyradiu, którego namiętnie słucham w pracy. Ale książkę przeczytałam - a raczej przesłuchałam, bo nie mogłam się powstrzymać jak zobaczyłam, że audiobooka czyta Pani Katarzyna we własnej osobie - i dziś rano (pisane w niedzielę) stanęłam przed koniecznością zrobienia zdjęcia do recenzji. Pomyślałam: "ściągnę coś Hey na ipoda, będzie fajny rekwizyt". Niestety nie pamiętałam tytułu piosenki, która najbardziej mi się podoba spośród tych, które znam z radia. Pamiętałam tylko drobny fragment tekstu: "cośtam cośtam cośtam i psa". Zaczęłam więc przeglądać teksty Hey w poszukiwaniu tego nieszczęsnego psa i nagle szok. Na liście piosenek na jakimś tekstowo czy innym etekście widzę "Arahja". "Arahja" to o rok ode mnie starszy protest-song zespołu Kult, pokrętnie (bo to jeszcze czasy cenzury) opowiadający o podziale Berlina - bardzo ten utwór lubię. Zaintrygowana kliknęłam i znalazłam odnośnik do YouTuba z wykonaniem tego utworu na Woodstocku 2017. Dwie minuty później przestałam widzieć cokolwiek, bo zaczęłam ryczeć jak bóbr. Pierwszy raz zdarzyło mi się płakać przy piosence a nawet nie zbliża mi się okres. I teraz rozumiem. Rozumiem dlaczego ludzie kochają Hey. Rozumiem dlaczego ludzie kochają Panią Katarzynę.

Nie masz wpływu na Słońce. Jeśli Słońce cię wkurwia - masz problem. Rozwiąż go w sobie, nie trać czasu na wykrzykiwanie w niebo, zmień reakcję.

Dla zainteresowanych, szukałam piosenki o tytule "Muka" - jak widzicie na zdjęciu, w końcu ją znalazłam. Teraz, 4 godziny później, wciąż słucham utworów Hey i zaczynam się zastanawiać czy pisanie recenzji ma sens w moim obecnym, nadmiernie emocjonalnym stanie. Ale spróbuję, chociaż serduszko mnie boli, bo mam trochę krytycznych słów do przekazania. Książka, jak już pisałam, to zbiór krótkich felietonów na rozmaite tematy, przeważnie damsko-męskie. W opisie wydawca obiecuje mi odkrywcze puenty, przezabawne anegdoty, i że to wszystko zmieni moje życie. No i tak, zabawnie momentami było, ale nic specjalnie odkrywczego tu nie znalazłam, a moje życie z pewnością diametralnie się nie zmieniło po lekturze tej książki. Tak naprawdę to zbiór zabawnych felietonów - to się zgadza - które mówią o "życiu, wszechświecie i całej reszcie", ale niestety wielkiej tajemnicy istnienia przed nami nie odkrywają. A co najgorsze, w większości te krótkie teksty nie mają nawet puenty, co sprawia, że wydają się nieco pozbawione sensu. Jeśli mielibyśmy mierzyć tę książkę tą właśnie miarą, to wypadłaby co najwyżej przeciętnie.

Jeśli dajesz się poderwać w klubie, po browarze, to nie zakładaj, że chłopak ma za paskiem spodni gałęzie do wicia z tobą gniazda rodzinnego.

ALE. Jest jedno ale. Bo możemy na tę książkę spojrzeć inaczej. Owszem, nie jest to święty graal dla poszukujących oświecenia, ale choć nie daje nam recepty na szczęście, to porusza wiele ważnych tematów skłaniając nas do refleksji. Nie podaje przemyśleń na tacy, zmusza czytelnika, żeby pomyślał samodzielnie - i to jest bardzo fajne. I jeszcze jedno. Kto kiedykolwiek słuchał Hey doskonale wie jak wspaniale Pani Katarzyna operuje słowem. Jak genialnie potrafi opowiedzieć o wszystkim w wyjątkowo poetycki sposób, jak świetne metafory wychodzą spod jej pióra. I powiem Wam szczerze, nawet gdyby ta książka była o niczym, to ja i tak przeczytałabym ją z przyjemnością dla samej poetyki tekstu Pani Katarzyny. Audiobookowy bonus: głos Pani Katarzyny. Posłuchajcie to zrozumiecie.

Udawać orgazm? Spróbuj udawać szczęście. Szczęścia nie poudajesz.

To krótka książka, więc i recenzja nie będzie specjalnie długa. Ta książka nie zmieni Waszego życia, ale z pewnością sprawi przyjemność i da poczucie, że nie jesteście jedynymi ludźmi, którzy myślą, że z tym światem nie wszystko jest w porządku. Że może nie tylko Wy macie pewne trudności ze spełnieniem wymogów, jakie stawia przed Wami współczesne społeczeństwo. A to wszystko dostaniecie opakowane w piękny, poetycki język z dodatkiem wyrafinowanego humoru. Ja jestem na tak i ostatecznie polecam.

Moja ocena: 7/10