"Immunitet" - Remmigiusz Mróz

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Joanna Chyłka wciąż zmaga się z uzależnieniem od alkoholu. Pewnego dnia sytuacja wymyka się spod kontroli i prawniczka trafia do szpitala. Tam odwiedza ją znajomy ze studiów, który zrobił oszałamiającą karierę i został najmłodszym w historii sędzią Trybunału Konstytucyjnego. Został oskarżony o morderstwo dokonane na nieznanej mu osobie w mieście, w którym nigdy nie był; prokuratura jednak musi mieć mocne dowody na tę absurdalną zbrodnię, gdyż występuje z wnioskiem o uchylenie immunitetu. Chyłka zgadza się przyjąć sprawę i razem z Zordonem, jak za starych, dobrych czasów, zaczyna tropić spisek...

Joanna Chyłka:

I: Kasacja

II: Zaginięcie

III: Rewizja

IV: Immunitet

V: Inwigilacja

VI: Oskarżenie

VII: Testament

VIII: Kontratyp

IX: Umorzenie

X: Wyrok

Po długiej przerwie wracam do serii o Chyłce. Przyznam, że nie miałam pojęcia jak bardzo stęskniłam się za prawniczym duetem wykreowanym przez Pana Mroza i zdążyłam już zapomnieć jak bardzo wciągające są ich perypetie. Mogę narzekać, że kolejne tomy są do siebie podobne, mogę narzekać, że Chyłka traci pazur albo zachowuje się nielogicznie, ale to nie zmienia faktu, że gdy tylko zaczynam czytać, to ani się obejrzę, a całkiem przepadam. I właśnie za to kocham tę serię.

Nie ma chyba sensu pisać o warsztacie pisarskim autora, bo jest rzeczą oczywistą, że akurat pisać Pan Mróz potrafi i wychodzi mu to znakomicie. Nie raz i nie dwa przy okazji poprzednich recenzji wspominałam też, że jego styl cechuje niezwykła lekkość, dzięki której te 600-stronnicowe cegły, które wychodzą spod jego pióra, bez problemu można pochłonąć w jedną sobotę. Ale co być może jeszcze ważniejsze, ta lekkość objawia się przede wszystkim podczas teoretycznie najnudniejszych scen - na przykład rozpraw sądowych. Wciąż nie mogę wyjść z podziwu, że te festiwale nudnej gadaniny są opisane w sposób tak pasjonujący, że już od pierwszych zdań każdej powieści czekam na nie z utęsknieniem. Coś nieprawdopodobnego.

- Te futueo et caballum tuum.

- Nie wiem co to znaczy.

- W wolnym tłumaczeniu? Cóż, po polsku nie brzmi tak wzniośle. Pierdolę ciebie i konia, na którym jeździsz.

Poprzedniej części zarzucałam kulejący humor - Chyłka, pozbawiona partnera do docinków w postaci Zordona, nie robiła takiego wrażenia jak w pierwszych dwóch tomach. Tutaj Zordon powraca, ale odniosłam wrażenie, że sarkastyczny duet nie jest w najwyższej formie. Tym razem z jakichś powodów raziła mnie bezczelność i wręcz chamstwo Chyłki. Nie wiem, może w zamyśle autora dialogi miały być mocniejsze i przez to lepsze, ale prawdę mówi powiedzenie "co za dużo, to niezdrowo". Ale może się czepiam. Może się odzwyczaiłam. Może Wam taki humor odpowiada. Mnie odpowiada bardzo, tylko... nie w nadmiarze.

Jeśli chodzi o samą sprawę, jaką rozwiązują tym razem prawnicy, to jest jak najbardziej ciekawa i zagmatwana w stopniu wręcz idealnym. W tym elemencie nie mam się do czego przyczepić, choćbym chciała. A nie chcę, bo bardzo mi się podobało. Przyczepić się jednak mogę i chcę do postawy Chyłki, która jakoś mi nie pasowała. Ta cała drama... ale powiedziałabym za dużo. Powiem tak: Chyłkowa drama mi się nie podobała. Nie rozumiem dlaczego, nie rozumiem po co. Cała reszta - perfekcyjna.

- Psy to ludzkie stworzenia - oznajmiła. - W przeciwieństwie do ludzi.

No i jeszcze jeden element, o którym muszę wspomnieć. Byłam pod wielkim wrażeniem odwagi autora gdy zdecydował się pod koniec drugiego tomu na wyrzucenie Chyłki z kancelarii. Zastanawiałam się jak z tego wybrnie a odkręcanie tej decyzji było naprawdę fascynujące. To samo tyczy się wpadnięcia Chyłki w alkoholizm. Kolejna kłoda na jej drodze, która dodała pikanterii całej tej historii. Ale to, co Pan Mróz wymyślił na końcu tego tomu... O matko. I córko. Jak z tego wybrnie autor i co się dalej stanie z bohaterami, nie mam pojęcia. I bardzo chcę się dowiedzieć. Tylko, drogi autorze, niech mnie Pan nie zawiedzie!

Podsumowując, serię o Chyłce mogę już z czystym sumieniem czytać w ciemno. Po czterech tomach, które były świetne, nie mam wątpliwości, że ten cykl jeszcze nie raz mnie zaskoczy i zapewni świetną zabawę przy lekturze kolejnych części. Myślę, że spokojnie mogę Chyłkę polecić każdemu, bez względu na preferencje gatunkowe - to naprawdę dobrze napisane i wciągające powieści. Tak więc czytajcie i bawcie się dobrze. Polecam!

Moja ocena: 8/10