"Instytut" - Stephen King

Luke Ellis nie jest zwykłym dzieckiem. Luke jest geniuszem - w wieku 12 lat został przyjęty na dwa prestiżowe uniwersytety jednocześnie. Jednak, na swoje nieszczęście, nie tylko dlatego jest wyjątkowy. Luke posiada niezwykłą umiejętność - potrafi przesuwać przedmioty nie dotykając ich. Nie potrafi tej zdolności kontrolować, a szczytem jego możliwości jest zepchnięcie ze stołu pustego pudełka po pizzy, to jednak wystarcza ludziom z Instytutu. Luke zostaje porwany i dołącza do grona dzieci ze zdolnościami telepatii i telekinezy uwięzionych w tajnym ośrodku na odludziu. Bezwzględny i brutalny personel przeprowadza na nich testy i przygotowuje do wykorzystania ich talentów dla własnych celów. Luke nie zamierza na to pozwolić - wie, że ze swoim genialnym umysłem ma szansę wyprowadzić ludzi z Instytutu w pole, a może nawet zniszczyć to przeklęte miejsce...

Moje czytelnicze uczucia do Stephena Kinga są skomplikowane. Jest chyba powszechnie wiadomym, że absolutnie kocham cykl "Mroczna Wieża", jednak z pozostałymi dziełami Pana Kinga mam problem. Wiem, że są dobre. Warsztat ma Pan King na najwyższym możliwym poziomie, bohaterowie zawsze są ciekawi, różnorodni i dopracowani, akcja żwawa i zaskakująca. A jednak... Jednak zawsze coś jest nie tak. Albo długi fragment skondensowanej nudy, albo beznadziejne zakończenie (patrz: "Bastion"), albo historia po prostu mnie nie wciąga. Jestem w tej chwili w połowie "To" ("Tego"?) i znowu mam coś podobnego - nie mam w sobie pragnienia dokończenia tej opowieści. Po prostu. Tymczasem "Instytut"... "Instytut" jest pierwszą książką Kinga (nie licząc cyklu "Mroczna Wieża"), od której autentycznie nie mogłam się oderwać.

Z początku zapoznajemy się z Timem - byłym gliniarzem, który jakiś czas włóczy się po kraju, by ostatecznie osiąść w niewielkim miasteczku i podjąć prace stróża nocnego. Z tym fragmentem mam największy problem, bo po pierwsze nie był specjalnie pasjonujący, a po drugie - o co chodzi? Co to za facet? Ja miałam obiecany jakiś instytut i porwane dzieci a tu podstarzały gliniarz włóczy się po nocach ulicami. Jest to całkiem spory fragment, który z perspektywy skończonej lektury ma sens, ale na początku nie miał sensu ani krztyny. Zaczynamy więc nieciekawie, ale potem jest tylko lepiej.

(...) trzeba zostać uwięzionym, żeby w pełni zrozumieć czym jest wolność.

Instytut zafascynował mnie już w pierwszej scenie, która miała miejsce na jego terenie. Od tego momentu czytałam z rosnącą ciekawością. Nie ma tu jakiejś wielkiej tajemnicy czy intrygi, ale fabuła jest tak poprowadzona, że czytelnik ciągle jest czegoś ciekawy - czym jest Instytut, co się dzieje w jego tylnej połowie, czy można z niego uciec, jaki los czeka dzieci. W tym fragmencie podobało mi się wszystko - tempo akcji, pozornie nieistotne szczegóły, bohaterowie. No właśnie, bohaterowie. Rzecz niesłychana - pierwszy raz nie miałam problemu z zapamiętaniem bohaterów, mimo że tę książkę słuchałam w formie audiobooka! A postaci mamy tu sporo, palce obu dłoni z pewnością nie wystarczyłyby do ich policzenia, a może i trzeciej również; ale są tak różni i wprowadzani tak umiejętnie, że nawet taki wzrokowiec jak ja nie miał problemu z ich rozróżnieniem.

Przyszło mu do głowy (z mocą olśnienia), że życie to w zasadzie jeden długi egzamin SAT, tyle że zamiast czterech czy pięciu możliwych odpowiedzi jest kilkadziesiąt. Włącznie z porąbanymi typu "czasami" i "może tak, może nie".

Mamy tu elementy nadprzyrodzone, co oczywiście w przypadku Kinga nikogo nie dziwi. Może jednak zdziwić niska zawartość horroru w tym horrorze. Ja nie wiem czy tę powieść w ogóle można nazwać horrorem, a wręcz jestem prawie pewna, że nie. Oczywiście można sam Instytut i przeprowadzane w nim testy uznać za element grozy, ale bądźmy szczerzy - straszne to jest raczej średnio. Ta historia opiera się na napięciu, nie na grozie, ma o wiele więcej wspólnego z thrillerem niż horrorem. Z całą pewnością nie jest to klasyczny King, co tłumaczy skrajnie różne oceny tej powieści. Doskonale rozumiem, że fani starszych dzieł autora mogą czuć się zawiedzeni "Instytutem", mnie jednak ten nowy styl bardzo przypadł do gustu.

O warsztacie Stephena Kinga nie ma co pisać - to oczywiste, że talent i doświadczenie sprawiają, że jest mistrzem pióra, tego nie odbierze mu żadna recenzja. Można się jednak kłócić czy zmiana gatunku z horroru na thriller wyszła mu na dobre, to zaś zależy od osobistych preferencji każdego z czytelników. Obiektywnie patrząc jest to dobra powieść, wszystkie elementy jak fabuła, bohaterowie, intryga, są na wysokim poziomie, ale jeśli czytacie Kinga dla mocnych przeżyć, to "Instytut" może wydać Wam się płaski i mdły. Jeśli jednak cenicie sobie lekki dreszczyk i dobrze poprowadzoną historię, to z pewnością będziecie się dobrze bawić czytając tę książkę. Ja bawiłam się wyśmienicie, dlatego gorąco tę powieść polecam.

Moja ocena: 9/10