"Mroczne Wybrzeża" - Danielle L. Jensen

Maarinowie mają jedną zasadę: "Wschód nie może spotkać się z Zachodem". Jako jedyny lud żeglarzy, a więc jedyny zdolny przepłynąć Bezkresne Morza rozdzielające kontynenty, przysięgli nie dopuścić by mieszkańcy położonego na zachodzie Imperium Celendoru dowiedzieli się o ziemiach na wschodzie. Niewiedza ta ma chronić wschodnie krainy przed żądzą podboju Celendorczyków, oraz wiarę w Siedmiu przed wytępieniem. Teriana, córka jednej z przywódczyń Maarinów, łamie jednak tę zasadę. Imperium Celendoru, dowiedziawszy się o istnieniu innych ziem na wschodzie, natychmiast wysyła tam legion żołnierzy, szantażem zmuszając Terianę, by przeprowadziła ich przez zdradliwe wody Bezkresnych Mórz. Teriana postanawia zrobić wszystko co w jej mocy, by pokrzyżować plany Marka dowodzącego towarzyszącym jej legionem, nie ma jednak pojęcia, że Marek też nie znalazł się na tej wyprawie z własnej woli, a do stracenia ma być może więcej niż ona...

Jeszcze dwa lata temu na słowa "fantastyka młodzieżowa" prychałam z pogardą. Uznawałam tylko "prawdziwą literaturę", czyli - jeśli chodzi o fantastykę - "Władcę Pierścieni", "Grę o Tron" czy "Archiwum Burzowego Światła". Nie wierzyłam, że powieści dla młodzieży mogą przedstawiać jakąś wartość. I wtedy dołączyłam do społeczności bookstagramerów i blogerów książkowych. Chcąc nie chcąc, zaczęłam sięgać po książki, na które wcześniej nawet bym nie spojrzała, bo mówili o nich wszyscy, nie wypadało ich nie znać, a poza tym liczne pozytywne recenzje naprawdę zachęcały do lektury. To dzięki tej społeczności zaczęłam czytać młodzieżówki i całkowicie zmieniłam o nich zdanie. Bo być może nie jest to najlepszy gatunek jeśli szuka się głębokiego przesłania i super-ambitnej lektury, ale nie ma lepszego gdy chcemy, by książka nas pochłonęła i pozwoliła zapomnieć o całym świecie.

Takie właśnie są "Mroczne Wybrzeża". Gdyby nie fakt, że od pewnego czasu ciężko pracuję nad ilością mojego snu (bez większych powodzeń, szczerze mówiąc), to z pewnością zarwałabym dla tej książki noc. Świat, który wykreowała autorka jest naprawdę fascynujący. Imperium Celendoru jest wzorowane na imperium Rzymskim, z senatem, legionami, żądzą podboju, nawet modą. Za to kultura i wierzenia Maarinów oraz wschodniego kontynentu są czymś zupełnie nowym, dzięki czemu robi nam się piękny kontrast i mamy wrażenie jakbyśmy wraz z legionistami opuszczali znajomy Celendor i płynęli w nieznane. Bardzo przypadł mi do gustu system magii w tym świecie, chociaż nie wiem właściwie czy można nazwać magią te nieliczne przypadki, gdy bóstwo użycza swoich mocy osobie, którą kiedyś naznaczyło jako swego... kapłana? Lepsze słowo nie przychodzi mi do głowy. Ten świat jest tak bogaty i dopracowany w tak drobnych szczegółach, że ciężko opisać go w jednym akapicie, więc nie będę nawet próbować. Liczę, że sięgniecie po tę książkę i poznacie go sami.

- Senatorze, z całym szacunkiem, właśnie powiedzieliście pani kapitan, że znajdujecie się w posiadaniu bardzo dużego - zakaszlała cicho - członka. - Później uśmiechnęła się do niego niewinnie. - Poprawiam was jedynie dlatego, że wielokrotnie powtarzano mi, iż w tego rodzaju negocjacjach najważniejsza jest precyzja.

Bohaterowie są tacy jak lubię - czyli pozornie czarno-biali, ale przy bliższym poznaniu ukazujący całą gamę szarości. Początkowo zdaje się, że podział jest prosty: dobra Teriana i zły Marek. Teriana, która zrobi wszystko, by ratować swój lud i Marek, który na rozkaz Imperium dokona największej zbrodni bez mrugnięcia okiem. Ale tu nic nie jest takie jak się zdaje. W miarę poznawania bohaterów, ukazują oni coraz to nowe oblicza, czym potrafią nieźle zaskoczyć. Chcę podkreślić w tym miejscu, że to samo tyczy się również bohaterów pobocznych, o których w tego typu literaturze zwykle się zapomina. Jednak nie tutaj. Wracając zaś do dwójki głównych bohaterów, to po prostu nie da się ich nie lubić. Terianę za jej odwagę, siłę, bezczelność i dzikość. Marka za... za to, że jest Markiem. Przeczytacie to zrozumiecie. Marek jest najlepszy. Marek na prezydenta. #teammarek

No i fabuła - to było coś. Ten element naprawdę godny jest powieści dla dorosłych. Nie przypominam sobie, żebym w którejkolwiek innej młodzieżówce widziała tyle polityki, intryg i tajemnic, a do tego tak bardzo zagmatwanych. Akcja rozkręca się szybko, a ilość detali, jaka jej towarzyszy, zasługuje na najwyższe uznanie. Jednocześnie styl pozostaje lekki, a zaskakująco poważna historia poprzetykana jest żartami i przekomarzaniami bohaterów w idealnych proporcjach. Jedyny słaby punkt to środek książki, gdzie tempo wydarzeń wyraźnie zwalnia na kilka rozdziałów i kontrastująca z nim niebywale szybka końcówka. Żaden z tych elementów sam w sobie nie jest zły, ale zestawione razem tworzą dość osobliwy twór.

Nie miał pojęcia, dlaczego gapił się na jej tyłek, skoro przez cały dzień była wrzodem na jego tyłku.

"Młodzieżowość" tej powieści przejawia się tak naprawdę jedynie miejscami. Najwyraźniejszą wskazówką jest fakt, że bohaterowie mają 16-20 lat, ale zachowują się jakby mieli co najmniej po 5 więcej. Mamy też typowy schemat relacji między bohaterami, czyli od nienawiści do miłości - trochę oklepany, ale hej, to tak jakby narzekać, że kolejny romans ma motyw miłości od pierwszego wejrzenia. No tak jakby na tym polega romans, nie? Nie mogę powiedzieć, że książka niczym mnie nie zaskoczyła, bo kilka razy aż otwierałam szerzej oczy podczas czytania, ale były to raczej drobne niespodzianki, nie poważne zwroty akcji. To są szczegóły, przez które nie mogę wystawić najwyższej noty, ale które mnie osobiście nie przeszkadzały w lekturze.

Mogę szczerze powiedzieć, że "Mroczne Wybrzeża" były świetną lekturą. Wielka przygoda, kapitalni bohaterowie, wykonanie zdecydowanie powyżej przeciętnego. Tego właśnie chciałam - pogrążyć się w lekturze i nie móc od niej oderwać. Rzeczą, która najbardziej mnie drażni w tej książce jest... kontynuacja, na którą trzeba będzie poczekać cholera wie ile. Bo ja chcę już. Ja chcę wrócić do tego wspaniałego, pełnego cudownych wytworów wyobraźni świata i dowiedzieć się co będzie dalej. Chcę do Teriany i do Marka, chcę na przygodę ("I'm going on an adventure!"). Już nie mogę się doczekać. A tymczasem serdecznie Wam tę powieść polecam!

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy.