"Toxyczne Dziewczyny" - Rory Power

W Raxter wybuchła epidemia. Tajemniczy Tox zaatakował najpierw nauczycieli żeńskiej szkoły, potem uczennice. Część zarażonych umiera, część się... przeobraża. Choroba przebudowuje ich ciała w nieprzewidywalny sposób. Działa również na zwierzęta żyjące w otaczającym szkołę lesie zwiększając ich rozmiary oraz agresję, rośliny zaś czyniąc trującymi. Hetty i reszta dziewcząt uwięzionych na niewielkiej wysepce musi codziennie walczyć o przetrwanie wierząc, że wojsko, które nałożyło na nich kwarantannę i przysyła absurdalnie małe zapasy, wkrótce znajdzie lekarstwo. Jednak kiedy znika jej przyjaciółka Byatt, nie jest w stanie dłużej czekać. Postanawia ją odnaleźć bez względu na cenę...

Miałam ogromne oczekiwania względem tej książki. Miesiąc czy dwa temu zachwycały się nią wszystkie zagraniczne booktuberki, a co druga blogerka książkowa w Polsce aż przebierała nogami nie mogąc się doczekać premiery. Mnie również porwała ta fala entuzjazmu, dlatego już dzień po premierze pogrążyłam się w lekturze. I choć zaczynałam czytać z wielkim optymizmem i wręcz zachwycona niesamowitą atmosferą książki, to skończyłam już tylko z uczuciem zawodu.

Podstawowym pytaniem, jakie powinniśmy zadać autorce, jest "czy będzie kontynuacja?", bo odpowiedź na nie może poważnie wpłynąć na moją ocenę. Niestety wydaje się, że nie ma na chwilę obecną takich planów, a zatem musimy traktować tę książkę jako osobną całość, co znacznie moją ocenę obniża. Dlaczego? Głównie z powodu zakończenia. Spokojnie, będzie bez spojlerów. Powiem tylko, że zakończenie niczego nie wyjaśnia, ucina wszystkie ciekawe wątki w połowie, zdaje się dopisane na szybko przez kogoś innego, kto nie miał pomysłu na dalszy ciąg i chciał po prostu tę historię skończyć. A i tak nie bardzo się to udało, bo książka sprawia wrażenie, jakby zapomniano wydrukować ostatnich 20 stron. Ja rozumiem, że zakończenia otwarte są cool, ale nie można tłumaczyć w ten sposób porzucenia opowieści bez żadnego wyjaśnienia!

Powiedzieli nam "czekajcie i nie dajcie się zabić". A my pomyślałyśmy, że to będzie proste.

Do tego zakończenia jest nieźle. Trochę może zbyt spokojnie z początku, ale rozumiem, że czytelnik musi mieć czas, żeby się zapoznać ze światem przedstawionym. Jest atmosfera, która momentami wywołuje dreszcze, zaczynają się rozwijać kolejne tajemnice, a kiedy zaraz za połową zwrot akcji spada na nas jak grom z jasnego nieba, to można tylko bić brawo. I czytać jak najszybciej, żeby się dowiedzieć co będzie dalej, i aż otwierać oczy coraz szerzej w zaskoczeniu wydarzeniami. I właśnie wtedy wszystko nagle się sypie zostawiając nas z milionem pytań.

Nasłuchujemy jak jęczy, jej ciało wygina się i dygocze. Zastanawiam się co otrzyma, jeśli cokolwiek. Skrzela jak Mona? Pęcherze jak Cat? Może kości jak Byatt? Albo rękę jak Reese? Niestety czasem Tox nie daje nic - tylko zabiera i zabiera. Zostawia cię wycieńczoną i usychającą.

Pomysł jest ciekawy, klaustrofobiczny klimat szkoły zaatakowanej przez epidemię rodem z horroru jest przynajmniej dla mnie czymś na tyle niecodziennym, żeby przyciągnąć uwagę. Akcja jednak jest dość nierówna - czasem nieco się wlecze, by w drugiej połowie książki ruszyć z kopyta. Nie wiem za bardzo co myśleć o bohaterach. Kilkoro wydawało mi się niespójnych, zachowywali się wbrew temu, co sądziłam o ich charakterach, wręcz nielogicznie, ale relacje między nimi były niezwykle interesujące.

I to wszystko co mam do powiedzenia o tej książce. Ona sama jest króciutka, więc nie ma się co rozpisywać. To powieść pełna sprzeczności, w której świetne momenty przeplatają się z kiepskimi, a dobry pomysł z marnym wykonaniem. Nie wiem czy mogę Wam ją z czystym sumieniem polecić. Mnie czytało się fajnie, były momenty gdy wciągało mnie na amen, ale do tej pory czuję na języku smak rozczarowania. Gdyby dołożyć tutaj 200 stron akcji i zmienić zakończenie, byłoby super. Ale teraz jest tylko przeciętnie. Sami zdecydujcie czy chcecie czytać powieść, która zostawia czytelnika z tyloma niewiadomymi.

Moja ocena: 6/10