"Żerca" - Katarzyna Berenika Miszczuk

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Gosi udało się przeżyć Noc Kupały, sprawa kwiatu paproci została zamknięta. Wydawałoby się, że od teraz już tylko spokój i sielanka, ale nic z tego. Nie dość, że Mieszko zniknął i nie daje znaku życia, to nad Gosią znów zbierają się czarne chmury. Ktoś zaczyna polować na istoty nadprzyrodzone, a młoda szeptucha z pewnością nie zyskała w tej kwestii ich zaufania zabijając Ote - podejrzenia więc padają na nią. Tymczasem na miejsce Mszczuja przybywa nowy żerca - młody i przystojny. I ewidentnie zainteresowany Gosią...

Kwiat Paproci:

I: Szeptucha

II: Noc Kupały

III: Żerca

IV: Przesilenie

Tak, w końcu uporałam się z "Żercą". To było moje drugie podejście - poprzednie, prawie półtora roku temu, skończyło się w okolicy 150 strony. Byłam świeżo po lekturze "Szeptuchy" i "Nocy Kupały" i zwyczajnie nie miałam cierpliwości czytać po raz trzeci dokładnie tej samej historii napisanej w nieco inny sposób. Teraz uznałam, że wspomnienie pierwszych dwóch książek zatarło się w mojej pamięci wystarczająco, by spróbować po raz kolejny. No i się udało, ale zachwytów tą lekturą ode mnie nie oczekujcie.

Od samego początku mam z tą serią problem. A nawet dwa. Po pierwsze - Pani Miszczuk nie zainspirowała się słowiańską mitologią. Pani Miszczuk słowiańską mitologię zwyczajnie zarżnęła. Nie będę się w tym temacie wypowiadać, wypowiedziałam się już w recenzjach poprzednich dwóch tomów, do których linki powyżej. Po drugie - powtarzanie w kółko motywów, które możemy policzyć na palcach jednej ręki. Praktycznie w każdej książce dzieje się to samo, tylko w nieco innej oprawie. Ileż można czytać o tym jak Gosia ledwie uchodzi z życiem po spotkaniu z kolejną istotą nadprzyrodzoną? Ileż razy można czytać jak plącze się w układy z bogami a potem wyrzuca sobie głupotę?

Nie można żyć, żałując cały czas czegoś co się stało bądź nie stało. Trzeba cieszyć się życiem, które się ma.

Bo naprawdę, ileż można czytać o tym jak Gosia pakuje się w kłopoty? Gdzie się nie odwróci, tam ktoś nastaje na jej życie. Ciągle przed czymś ucieka, ciągle prosi bogów o pomoc a potem jęczy jaka jest biedna, bo teraz bogowie będą chcieli czegoś w zamian. W dodatku coraz częściej zachowuje się jak rozmemłana, bezwolna kukła. Zamiast powiedzieć matce prosto z mostu, że nie zamierza wyjeżdżać, to łazi przez tydzień i smęci, że matka chce ją zabrać. Najpierw robi jakieś chore podchody, żeby matka nie dowiedziała się, że ma chłopaka (co w tym złego???), a potem sadza ją przy stole i raczy opowieścią o bogach, rusałkach i strzygach i oczekuje, że nikt nie podda w wątpliwość jej zdrowia psychicznego. No laska, ogarnij się!

- Czego oczekiwałaś po wielokrotnym samobójcy? Że nagle zacznie kupować ci róże i zapraszać do kina? Nie ten typ mężczyzny.

- Tja... zamiast kwiatka przyniósłby mi pewnie odrąbany łeb jakiegoś wroga.

- Jest w tym pewien romantyzm, krew też jest czerwona...

Książka ma prawie 500 stron, ale jakby wyciąć z niej jęczenie Gosi na swój los i nikomu niepotrzebne opisy jak ślini się na widok każdego przedstawiciela płci przeciwnej, zostało by jakieś 250 i to byłoby w zupełności wystarczająco. I wtedy byłoby dużo lepiej, bo są w tej książce ciekawe momenty. Historia Mieszka, ta sprzed tysiąca lat, jest najlepszym punktem tej powieści - porzucamy tu choć na chwilę mocno przesłodzoną konwencję głupiego romansidła i dostajemy naprawdę ciekawą opowieść. Nawet styl, jakim te fragmenty są napisane, robi większe wrażenie. Niestety o reszcie książki tego powiedzieć nie mogę.

"Żerca" sam w sobie nie jest tragiczny. Jako osobna powieść wypada raczej przeciętnie, gorzej jest jeśli zestawimy ją z poprzednimi tomami. To naprawdę jest ta sama historia opowiedziana po raz trzeci. Idzie to mniej więcej tak: rozterki sercowe - niebezpieczeństwo - rozterki sercowe - niebezpieczeństwo - rozterki sercowe podczas poważnego niebezpieczeństwa - koniec. Starałam się ocenić ją osobno, w oderwaniu od reszty, stąd ocena dość wysoka jak na moje narzekania, ale nie mogłam w pełnej recenzji pominąć kontekstu pozostałych tomów. Jest to typowa książka dla miłośników romansideł i wszystkich, którzy nie mają ochoty zbyt dużo myśleć podczas lektury. Do poczytania, ale i szybkiego zapomnienia. Szału nie ma - nic więcej do dodania również.

Moja ocena: 6/10