"Pieśń Jutra" - Samantha Shannon

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Paige Mahoney osiągnęła swój cel. Wygrała walkę o zwierzchnictwo nad Syndykatem, jednak wystąpienie przeciwko swojemu mim-lordowi Jaxonowi narobiło jej wrogów w strukturach organizacji. Jakby tego było mało, Sajon kończy prace nad Tarczą Czuciową - tajemniczym urządzeniem zdolnym wykrywać jasnowidzów. Walka z Refaitami schodzi na dalszy plan w obliczu bezpośredniego zagrożenia, jakim jest Tarcza Czuciowa. Paige ogromnym wysiłkiem udaje się ukryć podległych jej jasnowidzów w bezpiecznym miejscu, sama zaś z kilkorgiem najbardziej zaufanych pomocników wyrusza na północ by odnaleźć źródło zasilania Tarczy i je zniszczyć.

 Czas Żniw:

I: Czas Żniw

II: Zakon Mimów

III: Pieśń Jutra

Pani Shannon, co ja mam z Panią zrobić? Wszyscy uparcie klasyfikują tę serię jako młodzieżową, a ja głupieję. Gdzie tutaj jest coś młodzieżowego? Kochani, jeśli choć w niewielkim stopniu ufacie moim opiniom, to uwierzcie - "Czas Żniw" nie ma nic wspólnego z młodzieżówkami. To dojrzała, wielowątkowa, wciągająca historia, która wymaga od czytelnika dojrzałości niedostępnej dla większości nastolatków. Powiem więcej, to jedna z najoryginalniejszych i najlepiej opowiedzianych historii, jakie miałam przyjemność czytać. I, droga Pani Shannon, proszę się nie lenić, bo ktoś nam obiecał siedem części tej niezwykłej opowieści i ja chcę je przeczytać jak najszybciej!

Nie będę się rozpisywać, nieco wyżej wstawiłam linki do recenzji poprzednich dwóch tomów, gdzie opisałam już większość elementów, o których mogłabym wspomnieć i tutaj. Chcę jedynie po raz kolejny obwołać Paige jedną z najlepszych kobiecych postaci w literaturze. Nie da się nie zapałać do niej sympatią, którą jeszcze wzmaga fakt, że jest naprawdę rozsądna i dojrzała, a do tego nie chodzi i nie użala się nad sobą mimo swojej ciężkiej sytuacji i dramatycznych doświadczeń. To jest tak odświeżające po tych wszystkich zapłakanych smarkulach, z którymi zetknęłam się w ostatnich latach, że nie mogę przestać się nią zachwycać.

Nie możemy teraz opłakiwać zmarłych. Najpierw musimy zawalczyć o to, aby świat, który nam ich odebrał, uległ zmianie.

Pisałam już przy okazji recenzji "Zakonu Mimów" jak sugestywnie Pani Shannon opisuje atmosferę Londynu, ale chyba zapomniałam napisać o jakim Londynie mowa. Otóż to niesamowite połączenie czasów wiktoriańskich i science-fiction. Społeczeństwo zatrzymało się w połowie XIX wieku, ale akcja rozgrywa się w połowie XXI wieku, mamy więc tutaj fascynujące połączenie strojów z epoki i wynalazków przyszłości, klimatu dawnych czasów i nowoczesności. A to wszystko doprawione jest klimatem postapokaliptycznym - mroczne i ponure. I - jak pisałam w poprzednich recenzjach - opisane tak, że podnosząc głowę znad książki człowiek dziwi się, że świeci słońce, a obok na stole komórka miga powiadomieniem o nowej wiadomości. Tego się nie da opisać, to trzeba przeczytać.

Akcja już od pierwszych stron pędzi z całkiem niezłym tempem, ale w niewielu miejscach goni tak szybko jak w "Zakonie Mimów". Jest to i zaleta i wada. Zbyt szybko wcale nie jest dobre, ale czasem przyspieszenie na kilka stron działa cuda na zainteresowanie czytelnika, więc kilka szybszych momentów by się jednak przydało. Ale nie zamierzam narzekać, że dostaliśmy opowieść z równym tempem, która cały czas trzyma poziom i raczy nas regularnie zwrotami akcji. Zakończenie i tym razem nie zawiodło. Choć tak jak w poprzedniej części ciężko było nie przewidzieć jego wyniku, ale sposób, w jaki do niego dochodzimy jest zaskakujący i dostarcza wspaniałej rozrywki. Jeśli coś sprawiło mi zawód to sam epilog. Nie jestem pewna czy podoba mi się kierunek, w jakim zmierza ta opowieść, ale znając Panią Shannon już na kilku stronach kolejnej części przekona mnie, że wie co robi.

Traktowanie drugiego człowieka jako gorszego godzi w istotę jego człowieczeństwa.

Jakości pióra Pani Shannon nie trzeba chyba nikomu zachwalać - pisałam już o nim w poprzednich recenzjach i nic się w tej kwestii nie zmieniło. Jest bardzo dobrze, ponownie nie czuć, żeby książka miała być kierowana do czytelników dopiero wkraczających w dorosłość. Wszystko jest dopracowane, język jest dojrzały, równowaga pomiędzy opisami a dialogami zachowana. Nic dodać, nic ująć.

Gdyby nie ta akcja, która płynie cały czas jednakowo i bardzo rzadko funduje nam przyspieszenie, wystawiłabym 10/10. To naprawdę genialna seria, która odkrywa przed nami coś zupełnie nowego - a to naprawdę niesamowita rzecz w dzisiejszych czasach, kiedy praktycznie wszystko zostało już wymyślone i napisane. Fantastyczna bohaterka i oryginalny świat, czy trzeba nam czegoś więcej? Z całego serca polecam Wam tę serię i ubolewam nad faktem, że wydane zostały dopiero trzy części i jak na razie nie zanosi się na czwartą. Niemniej czekam na nią niecierpliwie, a Was gorąco zachęcam do lektury!

Moja ocena: 9/10