"Bitwa w Labiryncie" - Rick Riordan

Uwaga: recenzja kolejnego tomu serii zdradza zakończenie poprzedniego!

Percy Jackson wkrótce zacznie kolejny rok nauki - ponownie w nowej szkole. Tym razem jednak pakuje się w kłopoty jeszcze zanim rok szkolny się rozpocznie - a to za sprawą potworów, które napadają na niego i jego śmiertelną przyjaciółkę Rachel już na dniu otwartym. Syn Posejdona nie ma jednak czasu martwić się faktem, że spalił salę do muzyki oraz oraz zabił cheerleaderkę na oczach jednego z nauczycieli (a zarazem nowego chłopaka swojej mamy), gdyż wkrótce musi wyruszyć na kolejną niebezpieczną misję. Armia Kronosa, pod przewodnictwem zdrajcy Luke'a, zamierza ominąć magiczną barierę obozu herosów dzięki sławnemu Labiryntowi Dedala. Percy wraz z przyjaciółmi musi zgłębić się w budzący grozę i pełen pułapek Labirynt i dotrzeć do jego twórcy jako pierwszy. A dopiero wtedy okaże się czy Dedal zechce im pomóc...

Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy:

I: Złodziej Pioruna

II: Morze Potworów

III: Klątwa Tytana

IV: Bitwa w Labiryncie

V: Ostatni Olimpijczyk

Po długiej przerwie wracam do świata Percy Jacksona. Książki dla dzieci/młodzieży mają pewną cechę, która bardzo mi się podoba - zawierają proste, ale bardzo ważne przesłanie i podają je niemal na tacy, bez zbędnych ozdobników, a do tego w bardzo rozrywkowej formie. Cieszyłam się więc na ponowną wizytę w Obozie Herosów i poznanie dalszych losów syna Posejdona i jego przyjaciół. Choć nijak nie mieszczę się w grupie czytelników, o których myślał autor tworząc tę serię, przy poprzednich jej tomach spędziłam bardzo miłe chwile, byłam zatem pewna, że i tym razem będę się dobrze bawić. I tak było w istocie.

Jeśli nigdy nie pędził ku was rozentuzjazmowany cyklop w fartuszku w kwiatki i gumowych rękawicach, to mówię wam, jest to nieźle otrzeźwiające.

To nie będzie długa recenzja - napisałam już chyba wszystko, co można było o tej serii napisać. No i ostatnio rozpisywałam się tak, że kilka osób z pewnością mnie znienawidziło, więc tym razem załatwimy rzecz szybko i sprawnie. Tym, co utkwiło mi w pamięci najbardziej po lekturze "Bitwy w Labiryncie" była szaleńcza akcja gnająca na złamanie karku. Już od pierwszej strony. Mam o 15-20 lat za dużo, żeby móc stwierdzić jak tak szybkie tempo wpływa na uwagę docelowej grupy czytelników, jednak na mnie wpływało negatywnie. Jestem w stanie zrozumieć, że młody czytelnik potrzebuje większej liczby bodźców by utrzymać zainteresowanie książką, ale ja miałam wrażenie totalnego chaosu. Scenerie zmieniały się jak w kalejdoskopie, pędziliśmy od jednej przygody do drugiej a ja z każdą stroną gubiłam się coraz bardziej. Akcja z poważnym ADHD wprowadzała spore zamieszanie i to jest mój główny zarzut pod adresem tej książki.

Nie będę się powtarzać, że bohaterowie są sympatyczni i tak sprytnie wykreowani, że każdy nastolatek znajdzie tutaj postać, z którą może się utożsamić, ale muszę powiedzieć słówko o kilku nowych, a raczej nowych-starych bohaterach. Rozszerzyło nam się grono osób biorących większy udział w fabule i to o bardzo intrygujące postacie. Mam wrażenie, że zarówno Rachel, jak i Nico odegrają w tej opowieści ważną rolę, ogromną przyjemność sprawiało mi śledzenie ich wątków. To naprawdę fajna sprawa, że Pan Riordan już od pierwszych tomów pracuje nad bohaterami, którzy rozwijają się wraz z fabułą i buduje ich postacie tak, by na koniec wszystkie puzzle wskoczyły na swoje miejsca ukazując jakiś zaskakujący obraz. A przynajmniej mam wielką nadzieję, że tak właśnie będzie.

Zakończenie, jak w poprzednich tomach, jest szybkie, nieco zwariowane i wręcz epickie. Odkrywamy tajemnicę, której nie rozwikłałam w porę i bardzo mi się to podobało. Być może mogłabym tutaj zarzucić bohaterom powieści, że mają lat 14 a zachowują się jakby mieli 24, ale to chyba przypadłość wszystkich powieści młodzieżowych. Z resztą to byłoby już szukanie na siłę czegoś, czego mogłabym się uczepić, bo w lekturze nie przeszkadzało mi ani trochę. I nie miało to żadnego wpływu na mój odbiór zakończenia. Wpływ na odbiór tej książki, i to wpływ niezwykle znaczący, miało za to niesamowite poczucie humoru Pana Riordana. Z każdym tomem doceniam jego drobne żarciki coraz bardziej i bawię się dzięki temu coraz lepiej.

Miał złe przeczucia, ale z drugiej strony - jak każdy człowiek, który na swoje nieszczęście urodził się pesymistą - rzadko kiedy miewał przeczucia dobre.

Cóż mogę więcej powiedzieć? To świetna pozycja dla młodego czytelnika, która z pewnością rozwinie jego wyobraźnię, i z którą przeżyje epicką przygodę. Powiem więcej, to świetna pozycja dla dojrzałego czytelnika, którego zabierze w nostalgiczną podróż w czasy nastoletnie i zapewni doskonałą rozrywkę na kilka wieczorów. Jeśli chcecie na moment oderwać się od szarej rzeczywistości, Percy Jackson będzie idealnym sposobem. Jak najbardziej polecam i tym młodszym, i tym starszym!

Moja ocena: 8/10